تمامی فعالیت‌های مربوط به حرکت کوتاه‌مدت افراد در مکان‌هایی دور از جایی که معمولا در آن سکونت دارند، گردشگری به‌شمار می‌رود. گردشگری یکی از بزرگ‌ترین صنایع جهان است و اقتصاد بسیاری از کشورها تا حد زیادی توسط صنعت گردشگری آنها هدایت می‌شود. گردشگری طیف گسترده‌ای از مزایا را برای کشورهایی که تعداد زیادی بازدیدکننده دارند، ارائه می‌دهد. دلیل این امر، صرف پول‌هایی است که آنها نه‌تنها برای اقامت واقعی خود، بلکه در مشاغل محلی صرف می‌کنند. تعداد زیادی شغل را نیز برای افرادی که در صنعت حمل‌ونقل و مهمان‌نوازی کار می‌کنند، فراهم می‌کند. علاوه بر این، گردشگری این ظرفیت را دارد که روابط بین کشورها یا مشاغل را بهبود بخشد و فرصت‌هایی برای سرگرمی و تفریح ایجاد کند. همچنین می‌تواند فرصتی برای تبادل فرهنگی باشد.

صنعت گردشگری در کشور ما آن‌طور که باید مورد توجه قرار نگرفته است. یکی از دلایل ضعیف بودن صنعت گردشگری در ایران این است که هیچ سامانه پایش اطلاعاتی نداریم. بسیاری از نظرات در این حوزه بر پایه نگاه شخصی و تحلیل‌های فردی است. در حوزه صنایع و خدمات کشور که گردشگری نیز در این حوزه قرار دارد، مرجع اطلاعاتی موثقی نداریم.

متاسفانه هیچ‌گونه تبلیغاتی برای پیشرفت گردشگری برخی از شهرهای ایران نمی‌شود. این موضوع می‌تواند به‌دلیل عرف صاحبان تورهای داخلی و خارجی باشد. روند تورها برای گردشگران خارجی این‌گونه است که یک مسیر کلاسیک داریم که شامل کرمان، یزد، اصفهان و کاشان است. این در حالی است که خراسان یا حاشیه جنوب که جاذبه‌های فوق‌العاده طبیعی، فرهنگی و مردم شناسانه‌ای دارند در این بسته جایی ندارند، زیرا گردشگر یک بسته گردشگری را بی‌اطلاع خریداری می‌کند. باید این موضوع بازنگری شود تا سایر شهرها نیز از این ظرفیت استفاده کنند و به سمت توزیع برابر برویم تا ‌تعادل برقرار شود.

در راستای ایجاد بوم‌گردی نیز اقامتگاه‌های بومی از طریق سازگاری با محیط طبیعی و جوامع محلی می‌توانند پایدار بمانند و موجب توسعه پایدار گردشگری شوند. بوم‌گردی در ایران اتفاق بسیار خوبی است، به‌دلیل اینکه توسعه بوم‌گردی موجب کاهش هزینه سفر و به‌صرفه شدن آن می‌شود. از سوی دیگر، فرصت تجربه زیست با یک فرهنگ میزبان را برای ما مهیا کرده است. زمانی‌که به بوم‌گردی می‌روید در خانه روستایی با یک خانواده زندگی می‌کنید و از نزدیک با شیوه پخت غذا یا تربیت فرزندان آشنا می‌شوید. بوم‌گردی تاثیر ذهنی بسیار زیادی دارد، اما رشد افسارگسیخته بوم‌گردی، یکی از مشکلات این حوزه است و متاسفانه به عرضه و تقاضا در این شاخه توجهی نشده است. همچنین حضور در جوامع محلی نیازمند مناسبات است.

گردشگری به زیرساخت نیاز دارد که مهم‌ترین زیرساخت آن، آموزش همگانی و آمادگی ذهنی جامعه و آشنایی آنها با چگونگی سفر است. آموزش گردشگری باید به صورت عمومی باشد و به بیان دیگر باید نگاه آگاهانه به مسافر و گردشگر داخلی داشته باشیم. همچنین به گردشگر داخلی این آموزش داده شود که حضور در جوامع محلی، حساسیت‌هایی دارد و گردشگر هنگام ورود به این جوامع باید به عرف، آیین و فرهنگ آن منطقه احترام بگذارد. گردشگر باید بداند که آسیب دیدن و تغییر جاذبه‌های طبیعی، برگشت‌ناپذیر است. به‌عنوان مثال، هنگام بازدید از یک روستا، زباله خود را در سطل‌های آنها رها نکنیم، چراکه دهیاری روستاها، ظرفیتی برای تفکیک حجم زیادی زباله ندارند. با آموزش می‌توان توسعه گردشگری را به پایداری رساند. بدون آموزش همگانی، توسعه افسار گسیخته صنعت گردشگری تنها یک دستاورد دارد و آن هم ویرانی طبیعت و جاذبه‌های تاریخی و تفریحی است.

رشد گردشگری در دوران پساکرونا می‌تواند به تقویت اقتصاد و کسب‌وکارهای مرتبط با آن تاثیر بسزایی بگذارد. این تاثیر در نواحی که جاذبه‌های گردشگری دارند یا مقصد سفر هستند، محسوس‌تر بوده و اگر این موضوع ساماندهی شود، نتیجه بهتری خواهدداشت.