اینترنت ملی مقصدی در دوردست
حسین‌حمیدزاده، نایب‌رئیس هیات‌مدیره انجمن تحقیق و توسعه و نوآوری صنایع و معادن ایران
معدنداری جدید چقدر و در چه حوزه هایی به اینترنت نیاز دارد؟ معدنداری حوزه ای جدا از حوزه های اقتصادی دیگر نیست. در تمام حوزه ها نیاز به اطلاعات روز وجود دارد و معدنداری هم از این قاعده مستثنا نیست.
در معدن چندین بخش مجزا داریم که عبارت است از اکتشاف، استخراج و فرآوری.
به دست آوردن اطلاعات و آشنایی با تکنولوژی ها و دانش فنی روز در هر یک از این زمینه ها می تواند معدنداری را متحول کند. به عنوان مثال، نگاهی به بحث استخراج نشان می دهد که هنوز ما در این بخش از شیوه های قدیمی استفاده می کنیم، به این علت که دسترسی به اطلاعات و داده ها محدود بوده است. امروزه باوجود اینترنت، این نقص مرتفع شده و به راحتی می توانیم دانش خود را روزآمد کنیم و بازدهی و راندمان بیشتری داشته باشیم.
افت سرعت یا قطع اینترنت معضل بسیار بزرگی است که دامن فعالان اقتصادی را گرفته است. به عنوان مثال، اگر شرایط معدن را در نظر بگیریم، باتوجه به اینکه محدوده های معدنی به طورمعمول در نقاط دورافتاده واقع شده اند، اگر امکان دسترسی به اینترنت را داشته باشند، می توانند نیازهای خود را از طریق اینترنت به دفاتر مرکزی یا معدندار اعلام کنند و طرف مقابل، برای تامین مواد موردنیاز آنها از قطعات لازم برای دستگاه ها گرفته تا نیازهای ضروری دیگر اقدام کند و به این ترتیب، فرآیند تولید دچار وقفه نمی شود.
بارها و بارها اتفاق افتاده است که برای یک قطعه کوچک و ارزان نرخ، خط تولید معدن چندین روز متوقف شده، زیرا امکان ارتباط از طریق اینترنت و درخواست تهیه قطعه موردنظر وجود نداشته است و فرآیند کاملا به شیوه سنتی طی شده است و باید خود را به شهر می رساندند و آن قطعه را می خریدند و برمی گشتند.
خوابیدن خط تولید به این شیوه، ضررهای هنگفت اقتصادی به بار می آورد.
علاوه بر این، کندی یا قطع اینترنت مشکل دیگری هم برای معدنداران ایجاد کرده و آن ناتوانی از دسترسی به خدمات آنلاین دولتی است. به فرض، معدندار شانس شرکت در مناقصه ها و مزایده های آنلاین را از دست می دهد. به همین ترتیب، نمی تواند با مشتریان ارتباط برقرار کند. به طور خلاصه، یک فرآیند کامل اقتصادی در میانه راه قطع شده و ضررهای بسیاری را به این حوزه اقتصادی وارد کرده است.
شنیده می شود که برخی راه اندازی اینترنت ملی را راهی برای حل این مشکل معرفی می کنند. این راهکار زمانی می تواند به صورت جدی موردتوجه قرار گیرد که بتوانیم زیرساخت های اینترنت ملی را درست ایجاد کنیم. به نظر نمی رسد در حال حاضر زیرساخت های ما آنقدر پیشرفته باشد که بتوان شبکه اینترنت ملی راه اندازی و آن را جایگزین اینترنت بین المللی کرد یا بستر آنچنان امن باشد که هکرها راهی برای نفوذ به آن پیدا نکنند.
به نظر می رسد، استفاده از اینترنت ملی ممکن است مشکل ما را در یک یا چند حوزه حل کند، اما مشکلاتی به مراتب بزرگ تر ایجاد خواهد شد.
طبق بررسی های به عمل آمده، برای جلوگیری از نفوذ هکرها باید راه های علمی و منطقی در پیش گرفت. بسیاری از صاحب نظران بر این باور هستند که می توان بلاک چین را جایگزین کرد و از آن طریق وارد کار شد. در حال حاضر یکی، دو شرکت در این حوزه مشغول ارائه خدمات هستند و تضمین می کنند که اگر سامانه مشتری هک شود، تاوان آن را می دهند. قصد من تایید تا تکذیب شیوه خاصی نیست، اما به نظر می رسد که دست اندرکاران موضوع اینترنت ملی باید با دید باز و دانش و اطلاعات کامل در این زمینه ورود کنند.
طبیعی است که اگر بستر امنی فراهم شود، سرعت خوبی داشته باشد و امکانات مناسبی ارائه دهد، کاربران ترغیب می شوند که از آن استفاده کنند.
در حالی که دسترسی به اینترنت با محدودیت های جدی رو به رو است و باتوجه به تمام مشکلاتی که وجود دارد، به نظر می رسد که اگر انجمن های صنفی و کارفرمایی فعال تر شوند و نقش محوری را در برقراری ارتباطات لازم برعهده بگیرند، شاید تا حدودی بتوان جلوی زیان های روزافزون را گرفت تا سرانجام روزی شرایط ایده آل حاصل شود
