تسهیل جهانی‌سازی و ارتقای اقتصادی
جهانی‌سازی مفهومی است که در دهه‌های اخیر مطرح‌شده است. منظور از جهانی‌شدن کاهش تعرفه و مقررات تجاری در سطح بین‌المللی است. در همین حال، سازمان تجارت جهانی، یونیدو و سایر سازمان‌های مشابه شکل گرفته‌اند تا بدین‌ترتیب تعاملات میان کشورهای گوناگون تسهیل شود.
تعامل و ارتباط با جهان، اصلی اساسی در مسیر موفقیت عملکردی شرکت‌ها و صنایع گوناگون به‌شمار می‌رود. علاوه بر این، امکان توسعه را در حوزه‌های مختلف اقتصادی و صنعتی و حتی سیاسی و اجتماعی، میسر و تسهیل خواهد کرد؛ بنابراین تعامل با دنیا ضرورت است.
سیاست‌گذاران و مسئولان کشور نیز بارها نسبت به اهمیت و اثرگذاری برقراری ارتباط در سطح جهانی و اثرگذاری آن بر بهبود شرایط تاکید کرده‌اند.
اما آنچه در این میان اهمیت دارد، تعاملات برد-برد است. یعنی برقراری ارتباط در سطح جهانی نباید به‌گونه‌ای باشد که کشور یا کشورهایی در موضع ضعف قرار گیرد و تامین منافع طرفین باید موردتوجه باشد.
بدون شک و تردید تعامل با جهان و کشورهای توسعه‌یافته، پیشرفته و پیشران در حوزه صنعت، زمینه‌ساز پیشرفت صنعتی کشور ما خواهد بود.
این مهم به‌ویژه در حوزه دانش فنی، فناوری و دسترسی به فناوری‌های روز دنیا معنا می‌یابد. عموما تجهیزات و دانش روز جهان در اختیار کشورهایی است که مسیر توسعه را پشت‌سر گذاشته‌اند. حال برقراری تعامل سازنده با کشورهای پیشرفته که از فناوری روز برخوردار هستند، می‌تواند زمینه دسترسی ما را به دانش روز را فراهم کند.
در نتیجه صنایع از قدرت رقابت‌پذیری بالاتری برخوردار خواهند شد، بهره‌وری تولید آنها افزایش می‌یابد و حتی زمینه ارتقای کیفیت محصولات تولیدی آنها و بستری برای حضور موفق صنایع کشور در بازارهای جهانی فراهم می‌شود. در این میان، باید اقرار کرد که زنجیره تعاملات جهانی اثرگذارتر از انتظار ما است.
البته برقراری ارتباط با سایر کشورها نباید به منزله بی‌توجهی به ظرفیت‌های داخلی باشد. در حال‌حاضر نخبگان بسیاری در کشور فعالیت می‌کنند. باید از توان این نخبگان بهره گرفت و زمینه توسعه صنایع را فراهم کرد. یعنی باید زمینه به‌گونه‌ای مهیا شود که همین افراد متخصص در داخل کشور بستری برای توسعه صنایع ایجاد کنند.
طی سال‌های گذشته، در حوزه‌های مختلف ازجمله صنایع دانش‌بنیان و صنایع جدید همچون نانو و... پیشرفت خوبی را حاصل کرده‌ایم و برقراری ارتباط با سایر کشورها و توجه به ظرفیت‌های داخلی در کنار یکدیگر می‌تواند زمینه توسعه صنایع را فراهم کند.
پس از ارتقای سطح عملکردی صنایع، محصولات تولیدشده باید روانه بازار جهانی شوند. صادرات و فروش در سطح بین‌المللی نیز به الزاماتی نیاز دارد. به‌عنوان‌مثال، در طول سال‌های اخیر و با شدت گرفتن تحریم‌های اعمالی علیه ایران، این روند دشوارتر شده است.
از یک‌سو کشورهایی که به‌طور مستقیم با ایران وارد معامله می‌شوند از برخی امتیازات در روند فعالیت خود، بی‌نصیب می‌شوند و از سوی دیگر، نقل‌وانتقالات پولی با ایران ممکن نیست. در همین حال، امکان خرید اعتباری با ایران وجود ندارد. همین مسائل موجب می‌شود تجارت با ایران در اولویت سایر کشورها نباشد.
این‌گونه محدودیت‌ها در روند واردات محصول به ایران نیز وجود دارد. در واقع فعالان صنعتی و تولیدکنندگان باید برای تامین نیاز خود از بازارهای جهانی، مسیر پرپیچ‌وخمی را بگذرانند.
پرداخت هزینه‌ها به‌آسانی ممکن نیست و حتی در مواردی ناچار هستند بهای بیشتری برای خرید محصولی بپردازند. در واقع محدود بودن روابط و تعاملات بین‌المللی، چالش‌های بسیاری را برای فعالان صنعتی و اقتصادی پدید می‌آورد. بر همین اساس نیز انتظار می‌رود این تعاملات در جو برد-برد به شرایطی ایده‌آل و نرمال برسد.
