بحث تجارت خارجی در لوازم خانگی، یکی از مسائلی است که در چند سال اخیر همواره یکی از موضوعات موردمناقشه بوده است. از ابتدای ممنوعیت واردات لوازم خانگی تا به امروز، همچنان موافقان این طرح از آن حمایت کرده و مخالفان آن در تلاشند تا شرایط را تغییر دهند. صرف‌نظر از مثبت یا منفی بودن این قانون، احتمال تغییر قوانین، یکی از مواردی است که می‌تواند به بازار آسیب برساند. زمانی که تولیدکننده و مصرف‌کننده از فردای خود مطمئن نباشند و وضعیت بازار را متزلزل بدانند، در اقدامات خود محتاط‌تر عمل می‌کنند و در نهایت رکود بیشتری بر بازار حاکم خواهد شد. تولیدکنندگان با محدودیت‌های بیشتری تولید کرده و مصرف‌کنندگان نیز منتظر شکل‌گیری تغییرات می‌مانند، چرا که در این تحولات ممکن است نرخ کالاها کاهش یا افزایش یابد و هر بخش به فراخور فعالیت‌های خود، از این کاهش یا افزایش سود خواهد برد، بنابراین نابسامانی مهمی در بازارها شکل گرفته و این موضوع را می‌توان معضل بی‌ثباتی در تصمیمات و قوانین بیان کرد، از این‌رو به‌نظر می‌رسد در گام نخست، ثبات در تصمیمات و قوانین، چه در بحث واردات و چه صادرات در هر بخش اقتصادی و تولیدی، مبنای اصلی رفتار نهادهای دولتی و دستگاه‌ها اجرایی باشد، اما از سویی دیگر تنها واردات لوازم خانگی بحث اصلی این بازار نیست و تاکید تولیدکنندگان به شکل‌گیری بازارهای صادراتی نیز از دیگر چالش‌های امروز صنعت لوازم خانگی است. تا سال‌های گذشته توان ایران در تولید لوازم خانگی محدود بود، اما طی چند مدت اخیر با ورود گسترده فعالان صنعتی به این حوزه، شاهد بهبودهای مهمی در تولید این کالاها بودیم. به‌نظر برخی کارشناسان، بهبود اقتصاد صنعت لوازم خانگی، با صادرات امکان‌پذیر خواهد بود. دستیابی به بازارهای اقتصادی کشورهای مختلف، بکارگیری لوازم متعددی را طلبیده و به‌طور کلی توسعه صادرات در هر بخش تولیدی، به عوامل مختلفی وابسته است.

باید گام‌های مهمی در مسائل مربوط به اقتصاد کلان برداشته شود تا همه عوامل دست‌به‌دست هم داده و در نهایت شاهد توسعه صادرات باشیم، از این‌رو تنها به‌دلیل دارا بودن خط تولید مناسب و وجود کالاهای باکیفیت و کمیت مطلوب، برای کسب بازار کشورهای مختلف کافی نیست. بهبود تعامل با جهان، نخستین و مهم‌ترین بستر برای توسعه صادرات است. در رابطه با ایجاد زیرساخت‌های لازم برای توسعه صادرات لوازم خانگی نیز ، وجود دیپلماسی تجاری یکی از ارکان مهم بهبود تجارت است. انعقاد قراردادهای تجاری برای افزایش صادرات لوازم خانگی به کشورهای منطقه، بهبود روابط سیاسی با سایر کشورها به‌منظور افزایش تعاملات تجاری، همواره نقشی تعیین‌کننده در توسعه‌های صادراتی دارد و از این‌رو نهادهای دولتی باید به فراهم‌سازی این بسترها توجه لازم را داشته باشند. از سویی دیگر، ضروری است،ظرفیت تولید را به‌طور صحیح شناسایی کنیم و براساس این ظرفیت‌ها دنبال بازار هدف مناسب بگردیم. در صادرات لوازم خانگی، بیشتری ظرفیت در صادرات قطعات است و در حال ‌حاضر بخش عمده‌ای از تجارت ایران در صنعت لوازم خانگی را صادرات قطعه تشکیل می‌دهد. امکان افزایش این ظرفیت در صنعت لوازم خانگی وجود دارد، اما این اتفاق به‌سادگی رخ نمی‌دهد و نیاز به هموارسازی مسیر صادرات دارد. ورود شرکت‌های دانش‌بنیان به صنعت تولید لوازم خانگی و افزایش قراردادهای منطقه‌ای از جمله اقدامات مثبت برای توسعه صادرات محسوب می‌شوند. علاوه بر تمام نکات مذکور، مناسب به‌نظر می‌رسد تا فعالان بخش خصوصی، سکانداری صادرات را برعهده گرفته و دولت تنها وظیفه نظارت بر عملکردها را بپذیرد.

در این شرایط بازارهای هدف به صورت دقیق شناخته شده و فعالان تجاری نیز در فضای بهتری می‌توانند استراتژی‌های صادراتی خود را تنظیم کنند.