- ابزار یادگیری و سوادآموزی در ظاهر ابزار ساده و ارزانی است، اما واقعیت در بازار چیز دیگری است. قیمت و هزینه تمام‌شده تحصیل این روزها فصل تازه‌ای از آموزش نوآموزان را برای خانواده‌های ایرانی رقم زده است. ابزاری که در گذشته به اقلامی انگشت‌شمار محدود می‌شد و با مبلغ ناچیزی قابل‌تامین بود، این روزها لیستی متنوع پیدا کرده که در اختیار والدین قرار می‌گیرد؛ لیستی که آنها را بهت‌زده می‌کند! والدین یا ازسوی واحد آموزشی موظف به تهیه موارد تعیین‌شده هستند یا در تنگنای خواسته‌های نوآموزان گرفتار می‌شوند. این سرآغاز ایجاد مسئله است؛ مسئله گرانی هزینه‌های آموزش. تحصیل و سوادآموزی در دهه‌ای خاص در کشور گزاره‌ای به‌نسبت ارزان بود؛ سیستمی که به‌مرور تبدیل به جریانی گران و پولساز شد؛ جریانی که با رشد کلاس‌های آموزشی مجزا از کلاس‌های مدارس دولتی آغاز شد و به‌تدریج مدارس را تبدیل به ساختمان‌هایی با اتاقک‌هایی شبیه دخمه کرد که کارکردشان تنها در کنار موسسه‌های آموزشی آزاد معنا می‌یافت. اندکی بعد موسسه‌های آزاد تبدیل به شاهرگ‌ تدریس و آموزش و پرورش شدند و مدارس را در حاشیه قرار دادند. اکنون به‌نظر می‌رسد مدارس تنها وظیفه تنظیم و تفکیک مقاطع تحصیلی را برعهده دارند و بخش مهم آموزش برعهده آموزشگاه‌های آزاد است. گرچه گزارش تصویری این شماره صمت با موضوع گرانی ابزار آموزش تهیه و تنظیم شده، اما بروز چنین هزینه‌هایی را باید در مقدمات آن جست. چرا هزینه آموزش در کشور ما مدام در حال گران‌تر شدن است! یک‌طرف این مسئله سیستم آموزشی مستهلک و مربیان و معلمانی است که انگیزه چندانی برای تدریس ندارند و دانش‌آموزان را ترغیب به حضور در کلاس‌های آموزشی آزاد می‌کنند. طرف دیگر این مسئله را می‌توان از بعد اجتماعی آن نگاه کرد؛ پدیده اجتماعی مصرف و هماهنگ‌سازی، تشویق و نوعی اجبار پنهان اجتماع و افکار عمومی برای خرید متنوع‌تر و بیشتر. هر دوی این اتفاق را می‌شود عمیق‌تر و دقیق‌تر هم بررسی و پیگیری کرد که متاسفانه در این مجال نمی‌گنجد.