پس از حدود ۳ سال ممنوعیت واردات خودرو در نهایت این محدودیت برداشته شد، اما مصوبه واردات خودرو تاثیری در قدرت اقتصادی، ایجاد رقابت و افزایش توان تولیدی کشور نخواهد داشت و اگر برای ملت ایران و تولیدکنندگان ما آب نداشته باشد، برای عده‌ای نان بسیار خوبی دارد، کما اینکه دیدیم بعد از برجام، شرکت‌های رنو و پژو برای چندمین‌بار به کشورمان آمدند. در بخش نفت و گاز چقدر سروصدا کردند که توتال و سینوپک چین آمدند، اما به محض اینکه دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری پیشین امریکا سبب شد این کشور از برجام خارج شود، بلافاصله کشور را ترک کردند. سیتروئن می‌خواست در کاشان مستقر شود و با در اختیار دادن بازارمان، کلی هم ارز برای واردات خودروهایشان از کشور خارج شد، اما فایده آنها برای کشور چه بود؟ چین به شرکت‌های مانند اپل و بنز گفت شما بیایید با معیارهای من در کشورم کار کنید تا بازار خود را در اختیار شما بگذارم، حالا ببینید ناشی از آن تصمیم‌ها، چین هوآوی، شیائومی و خودروسازی را نیز دارد، اما دولت این مسائل را مطالعه نمی‌کند. چینی‌ها مثل ما در این دام نیفتادند، اما روسیه در این دام افتاد و تمام خودروسازی‌ها و حتی فست‌فودهایی مانند مک‌دونالد، کشورش را ترک کردند.

آقایان شیفته واردات شده‌اند. همه منتظر مانده‌اند نفت را بفروشند و با پول آن یک‌سری کالا وارد کنند. ما گزارش‌هایی در دست تهیه داریم که واقعا خجالت می‌کشیم برخی نتایج آن را بگوییم. این‌گونه واردات نمی‌تواند برای ملت ایران فایده‌ای داشته باشد. این یک زمین طراحی شده برای شکست و تضعیف ما است. البته رویه فعالیت شرکت‌های خودروساز داخلی هم شرم‌آور است. در بحث خودرو داخلی حق با مردم است و اگر اقتصاد کشوری مبتنی بر تولید نباشد، موفق نمی‌شود. وضعیت صنعت خودرو ما نتیجه ناتوانی، نبوددانش، ناآگاهی از علوم کاربردی، ناتوانی از برنامه‌ریزی و سوءمدیریت است که نتوانسته‌اند پیشرفتی حاصل کنند. بخش عمده صنایع شکل‌گرفته در رده صنایع با فناوری پایین و بخشی هم در بخش صنایع فناوری متوسط روبه پایین جهان است. با انتشار فهرست داده‌های بانک مرکزی، تحلیلگران در کمال حیرت دریافتند که گرچه ادعاها فراوان و نمایشی بوده، اما بسیاری از صنایعی که فکرش را هم نمی‌کردیم با بلعیدن ارز می‌توانند سرپا بمانند. همین‌طور در بخش خودرو مشخص شده که بسیاری از خودروسازان و قطعه‌سازان ما، مونتاژکار هستند. البته آن لیست گیرندگان ارز نشان داد، چه صنعتگران شریفی در کشور هم وجود دارند که به‌دنبال منافع ملی و ارتقای فناوری و افزایش خوداتکایی منطقی و عقلانی هستند. همچنین نشان داد در چه بخش‌های تولیدی ساده حتی ارز اگر مصرف نکنند، قادر به ادامه حیات نیستند. مثلا یک تولید‌کننده بیسکویت ۳۸ میلیون دلار ارز گرفته است. فلان فولادساز که باید ارز برای کشور بیاورد، چطور شده که ارز می‌گیرد؟ خودرو داخلی هم در همین راستا تعریف می‌شود. مردم بزرگ ما باید بدانند فقر اندیشه و درماندگی نظری و ناتوانی در ارائه برنامه راهبردی توسعه و پیشرفت در قوای مقننه و مجریه در برنامه‌ریزی، همین مشکلات را در لوازم‌خانگی، خودرو، لامپ، فرش و... ایجاد کرده است.

بی‌برنامگی، عوام‌گرایی و خرید محبوبیت باعث شده وفق داده‌های مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۸، بیش از ۱۸ هزار واحد دارای پروانه تولید مرغ گوشتی مثلا فعال در کشور داشته باشیم که حدود ۴۱۷ میلیون قطعه مرغ گوشتی ظرفیت تولید (به معنای تولید نیست) دارد. جمع اشتغال همه آنها نیز حدود ۷۱ هزار تن بوده، در حالی‌که فقط یک شرکت عربستانی ۵۶۲ میلیون قطعه مرغ کشتارشده داشته است. تنها یک شرکت برزیلی در شعبه برزیل خود بیش از یک میلیارد و۵۰۰ میلیون قطعه مرغ کشتار شده داشته است. همین شرکت برزیلی در شعبه امریکای خود نیز به‌تنهایی یک میلیارد و ۵۷۵ میلیون قطعه مرغ کشتارشده تولید و حدود ۷۳ هزار تن اشتغال ایجاد کرده است؛ حال مقایسه کنید با اشتغال همه آن تعداد به‌اصطلاح تولیدکنندگان ما با این کوتوله‌پروری در دنیا نمی‌توانیم حرفی بزنیم. کره‌جنوبی و چین با یک‌چهارم و یک‌سوم از منابعی که ما هدر داده‌ایم، به توسعه رسیده‌اند. مملکت ما بزرگ است و می‌توانیم از این مشکلات عبور کنیم؛ بنابراین راه چاره در واردات و از دست دادن منابع ارزی نیست و واردات سرابی بیش برای پیشرفت نیست.