در حال ‌حاضر 4 نوع استاندارد در صنعت کشور وجود دارد که شامل استاندارد ملی اجباری، کارخانه‌ای، ملی تشویقی و بین‌المللی می‌شود. برخی کالاهای صنعتی در ایران مشمول استاندارد ملی اجباری هستند و تولید این کالاها باید با رعایت ضوابط اصول استاندارد که توسط سازمان استاندارد تدوین می‌شود، باشد. سازمان استاندارد بعد از انجام آزمایشات مختلف در ارتباط با ماهیت و تطبیق محصول با استاندارد‌ها بررسی‌های لازم را انجام می‌دهد و در نهایت نمره قبولی داده می‌شود. لازم به ذکر است که استاندارد ملی اجباری عمدتا برای حفظ ایمنی، سلامت و بهداشت محصولات است. به عنوان مثال یک ماشین لباسشویی تا استاندارد اجباری نگرفته باشد، نمی‌تواند مجوز ورود به به بازار را کسب کند. برای مثال در زمینه استاندارد اجباری یک محصول می‌تواند نمره ۱۰ بگیرد و قبول شود و یک محصول دیگر نمره بالاتر بگیرد، اما بحثی که همیشه موردتاکید بوده مربوط به استاندارد کارخانه‌ای است. امروز تولیدکننده نباید فقط به تامین استاندارد ملی اجباری بسنده کند، چراکه این استاندارد همان‌گونه که از نامش پیداست، اجباری و به‌نوعی یک قانون است. اگر کالایی استاندارد اجباری نداشته باشد، نمی‌تواند وارد بازار شود. امروزه کیفیت سرآمد تولید است و باید بخش مهمی از تولیدات باشد. در این زمینه می‌توان گفت برای ارتقای سطح کیفیت محصولات یک سری استانداردها را نیز کارخانه‌ها برای خود در نظر می‌گیرند. به‌عنوان نمونه می‌توان به سهولت استفاده و نحوه بکارگیری محصول اشاره کرد. استانداردهای کارخانه‌ای زمینه‌ای برای تدوین دوباره استانداردهای ملی اجباری می‌شوند. در حقیقت کالاهای مشمول استاندارد اجباری ملی به‌دلیل کسب نمره قبولی توجیهی برای مصرف‌کننده محسوب می‌شوند، اما داشتن مهر استاندارد به مفهوم برخورداری کالا از نهایت کیفیت نیست و این مهر در حقیقت حداقل استانداردی است که یک کالا باید داشته باشد. تولیدکننده علاوه بر این استاندارد ملی اجباری باید نگاه ویژه‌ای به کیفیت محصولات خود داشته باشد و پا را فراتر از این استاندارد بگذارد. اگر کیفیت‌گرایی در بین صنعتگران به یک باور اساسی تبدیل شود، تولیدکنندگان در برخورداری کالاها از نشان استاندارد هیچ گاه به حداقل راضی نخواهند بود. در حقیقت اگر این روند ادامه پیدا کند تولیدکنندگان به مرور به سراغ دریافت استانداردهای تشویقی و بین‌المللی می‌روند. در نتیجه زمینه برای اطمینان بیشتر مصرف‌کننده به کالای تولیدی ایجاد می‌شود. مدیر یک کارخانه نباید فقط به کسب استاندارد ملی اجباری بسنده کند و استاندارد کارخانه‌ای از اهمیت بسیار ویژه‌ای برخوردار است. استاندارد کارخانه‌ای باعث تفاوت بین محصولات تولیدکنندگان مختلف می‌شود و به‌نوعی یک وجه تمایز است. در کنار بحث استاندارد، آموزش سرویس‌کاران مورد دیگری است که باید به آن توجه کرد. نصب، راه‌اندازی و خدمات پس از گذر از دوره زمان گارانتی بسیار مهم است. لوازم خانگی برای مدتی گارانتی دارد، اما تولیدکننده باید طرز کار محصول را به مصرف‌کننده توضیح دهد. اگر اشکال در زمان گارانتی یا حتی بعد از آن باشد فردی که نصاب است باید اطلاعات کامل را در این زمینه داشته باشد. سرویس‌کار دقیقا باید مانند یک پزشک که ابتدا بیماری و محل آن را پیدا می‌کند، عیب‌یابی را به‌درستی انجام دهد. بعد از عیب‌یابی نکته مهم‌تر مربوط به رفع ایراد است که این کار نیز باید با دقت انجام شود. راه‌اندازی محصول و سرویس دوره‌ای باید در قالب دوره‌های آموزش موردتوجه قرار گیرد. آموزش رکن مهمی است که در جهت افزایش کیفیت محصول به‌وجود می‌آید. تطبیق عمر لوازم خانگی یک بعد بحث خدمات پس از فروش است، اما ایجاد رضایت در مشتری نیز مسئله‌ای است که باید به آن توجه ویژه شود. به‌طور کلی باید ذهنیت کیفیت‌گرا در تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان ایجاد کنیم.