به گزارش ستاره پارسی؛ پیام صادقیان زادهٔ ۱۰ اسفند ۱۳۷۰ است. پیام صادقیان در تبریز متولد شده است. پیام صادقیان بازیکن سابق فوتبال اهل ایران است. پیام صادقیان سابقهٔ حضور در باشگاه‌های ذوب‌آهن اصفهان و پرسپولیس را نیز دارد. در تیر ماه ۱۳۹۸ خبر مشارکت پیام صادقیان در تأسیس یک سایت شرطبندی رسانه‌ای شد. در آبان همان سال کمیته اخلاق صادقیان را به ۱۵ سال محرومیت از هر نوع فعالیت در فوتبال محکوم کرد.و با حواشی زیاد از پرسپولیس جدا و در تیر ماه ۱۳۹۸ به مدت ۱۵ سال از فوتبال تعلیق شد.

رأس ساعت وارد برج می شویم. توی لابی

درندشتی که جشن قهرمانی پرسپولیس را هم می توان همانجا برپا کرد منتظر می مانیم تا نگهبان برج به ساکن آپارتمان شماره 1407 خبر بدهد میهمان هایش سر رسیده اند. یک تلویزیون بزرگ مدار بسته، تمام سوراخ سنبه های برج را مثل تکه های پازل جلوی چشم نگهبان ها چیده است.

حالا دیگر می شود حدس زد حضور سرزده رویانیان در اینجا شایعه ای بیش نبوده است. مگر اینکه با روش های خاصش از این هفت خوان تکنولوژیک گذشته و میزبان جوانش را غافلگیر کرده باشد! به آپارتمان که می رسیم پیام تازه از تمرین برگشته و دارد ناهار می خورد اما دو جوانی که شب را در خانه او گذرانده اند هنوز پف چشم هایشان نخوابیده است. پیام معرفی می کند: «علی و محمد، دوست های قدیمی ام... اینجا با خانواده زندگی می کنم ولی الان رفتن سفر...» تا ما روی راحتی های سیاه رنگ جایی برای نشستن پیدا کنیم، علی چای اول را برایمان ریخته است.

اگرچه «زری خانوم» هنوز برای تمیزکاری روزانه نیامده و حتی علی که راه و چاه این خانه را خیلی خوب می داند موفق می شود چهار فنجان تمیز برای میهمان ها دست و پا کند ...

پیام؛ این چایی پلاستیکی که رفیق ات آورده خوردنش خیلی کار می برد! علی الحساب خودت هر چه دوست داری بگو تا ما دست و بالمان باز شود و سوال بپرسیم!

- (با خنده) چی بگم آخه؟

هر چه دوست داری بگو ... صدایت دارد ضبط می شود ... اصلا بیوگرافی بگو!

- خب من سال 1370 به دنیا آمدم. توی تبریز. تا 13 سالگی تبریز بودم بعدش رفتم اصفهان. تیم ملی نونهالان (زیر 13 سال) بازی می کردم که آقای یاوری مربی اش بود. همان آقای یاوری جور کرد رفتم اصفهان برای ذوب آهن. از 13 سالگی اصفهان بودم تا 21 سالگی، یعنی تا همین پارسال که آمدم پرسپولیس.

این آقای یاوری که گفتی منظورت محمد آقا بود، بله؟ برادرِ کوچکِ سرهنگ یاوری؟

- بله ... برادر ایشون (خنده شیطنت آمیزی روی چهره اش ولو می شود)

چرا وقتی اسم سرهنگ یاوری می آید شما می خندید؟! به تیمش که گل زدی، کری هم که برایش خواندی، باز هم مشکلت با او حل نشده؟

- نه... مشکلی نداریم دیگه (همچنان خنده از روی لبش محو نمی شود. یک خاطره از پارسال و از محمود خان یاوری تعریف می کند ولی قول می گیرد که ننویسیم... الان داریم سعی می کنیم روی قول مان بایستیم!)

پس ذوب آهن از همان 13 سالگی روی پیام صادقیان سرمایه گذاری کرد و او را برداشت برد اصفهان. یعنی از همان سن و سال دور شدی از خانواده؟

- نه، خانواده همراهم آمدند اصفهان. هفت سال آنجا بودیم بعدش هم باز با من آمدند تهران.

امروز از ساعتی که بیدار شدی تا الان چکار کردی؟

- امروز تمرین بودم دیگه. ساعت 10 صبح تمرین داشتیم، بعدش هم آمدم خانه و ناهار و ... بعد هم که شما آمدید.

ساعت چند بیدار شدی؟

- ساعت 9.

روزهایی که تمرین نداشته باشی کی بیدار می شوی؟

- ساعت دوازده ... یک ... خلاصه ظهر!

روزهایت چطور می گذرند معمولا؟ از مشغله ها و سرگرمی هایت بگو.

- معمولا اگر تمرین نداشته باشم توی خانه ام. خیلی به ندرت از خانه می روم بیرون، یعنی دیگر چطور بشود که بروم بیرون از خانه. خیلی که حوصلمان سر برود با بچه ها یک دور کوچولویی می زنیم بیرون. رستورانی می رویم، آبمیوه ای می خوریم، بعد دوباره سریع برمی گردیم خانه.

چرا اینقدر از بیرون فراری هستی؟

- بیرون رفتن را نیستم! کلا نیستم! از ترافیک و شلوغی و این چیزها فراری ام.

اصفهان هم همینطوری بودی؟

- آره. آنجا هم بیرون برو نبودم. بیشتر دوست دارم توی خانه باشم و رفیق و رفقا بیایند دور هم باشیم و بگو و بخند و اینها. تفریحم این شکلی است.

این رفقا که می گویی از فوتبالیست ها هم بین شان هست؟

- نه. با بچه های فوتبال کمتر رفت و آمد می کنم. ممکن است گاهی برویم خانه همدیگر یک ساعت بنشینیم ولی بیشتر نه. دوستانی که خیلی با هم هستیم دوستان غیرفوتبالی اند. دوستان خیلی قدیمی. مثلا همین علی که از زمان دبستان و راهنمایی توی تبریز با هم بودیم. الان هم از تبریز آمده و چند روزی مهمان من است. محمد هم که 6 سالی هست می شناسمش و صمیمی هستیم. محمد همین تهران زندگی می کند.

تا تو چایی ات را می خوری دوتا سوال هم از علی و محمد بپرسیم ... بچه ها؛ این رفیق تان از وقتی آمد پرسپولیس و معروف تر شد جوّ نگرفتش؟! رفتارش تغییر نکرد؟

- علی: نه... من تقریبا 16 سالی هست با پیام رفیقم و همیشه هم همینجور خاکی بوده. یک زمانی توی مدرسه وقتی می آمد توی تیم ما خوشحال می شدیم که الان تیم ما قوی می شه. بعدش که رفت اصفهان گفتیم خب الان حتما اخلاقش عوض می شه ولی نشد. بالاخره آوازه و شهرتی به هم زده بود ولی بازم همون شکلی بود، انگار که داره توی تیم مدرسه بازی می کنه! الان توی این سن و سال الحمدالله همه چی برای خودش داره ولی رفتارش هیچ فرقی نکرده.

پیام؛ چرا چشم غره می روی به علی؟ بگذار راحت حرفش رو بزنه!

- پیام: نه بابا (با خنده) من و این دیگه بعد از 16 سال خوب می شناسیم همدیگه رو. این حرف ها رو نداریم. کلا توی رفاقت هایم سعی می کنم هوای آن بچه های قدیمی که عمری را با هم گذراندیم داشته باشم. اینها زیر و بم زندگی من را دیده اند، زمانی که هیچکس مرا نمی شناخت و هیچی توی زندگی ام نداشتم اینها کنارم بودند. نمی شود که حالا رنگ عوض کنم. بنابراین هوای قدیمی ها را دارم. اما آدم هایی که جدید می آیند توی زندگی ام رفتارم با آنها یک جور دیگری است.

پیام صادقیانی که در پرسپولیس بازی می کند چقدر با پیام صادقیانی که ذوب آهن بود فرق کرده؟ از نظر اخلاق و رفتار؛ از نظر سبک زندگی؛ فوتبالی؛ خلاصه همه چیز.

- از نظر فوتبالی که فرقی نکردم. همانم که قبلا بودم. از نظر زندیگ هم سعی می کنم تغییر نکنم ولی خواه ناخواه تا یک حدی تغییر کردم. اینکه بازی های تیمت پخش مستقیم بشود، اینکه دائم توی دید باشی خود به خود تاثیر می گذارد دیگر ولی من سعی می کنم تاثیزرش زیاد نباشد.

در 21 سالگی از تیمی که به زحمت 200 تا هوادار داشت آمدی جایی که بعضی وقت ها ممکن است 50 هزار نفر صدایت بزنند. اینکه 50 هزار نفر اسم آدم را صدا کنند چه حس و حالی دارد؟

- خب حس شیرینی دارد. آدم یکجورهایی می شود. یکجورهای خوبی! ولی برای یک لحظه. حس اش لحظه ای است، سریع می گذرد. بعدش می آیی خانه و تمام می شود می رود. دیگر انگار نه انگار.

من نگفتم نیمار صدایم کنند

پیام؛ مردمی که زندگی امثال تو را از بیرون می بینند طبعا فکر می کنند خیلی خوشبختی. تیم بزرگ و شهرت و پول و محبوبیت و ...

- دقیقا ... دقیقا.

خلاصه فکر می کنند تو هیچ غم و غصه ای نداری. داری؟

- خیلی...

«خیلی» را خیلی با سوز گفتی!! چی هستند این غم و غصه هایت؟

- شخصی است. نمی شود گفت.

چرا ... می شود!

- خب غم و غصه «آینده» دیگه. ترس از آینده دارم همه اش. الان به قول شما همه فکر می کنند ما اوضاع مان خیلی خوب است و همه چیزمان رو به راه و توی تیم مطرح داریم پول پارو می کنیم و ...

پارو نمی کنید؟

- نه! اینطوری ها هم نیست. واقعا اینطوری نیست. شما برو قرارداد ببند 2 میلیارد، چه فایده؟ وقتی که پول نیست خیلی هنر کنی 700 تا دستت را می گیرد در کل فصل.

داری ناشکری می کنی الان؟

- نه خدا را شکر می کنم. ادعا هم نمی کنم که شرایط بدی دارم ولی خدایی اش آنطور که مردم فکر می کنند هم نیست. مردم خیلی رویایی فکر می کنند راجع به ما. الان امسال سال خیلی خوب و موفقی برای من بوده، از اوضاعی که در پرسپولیس دارم هم راضی ام ولی اینجا فکر آدم دائم درگیر است. اینجا آدم پیر می شود از این همه فکر و فکر و فکر...

فکر چی...

- فکر همه چیز. تماشاچی، ورزشگاه، بیرون، بازی، پرسپولیس، چه می شود، چه نمی شود، نکند ببازیم دوباره! فکر همه اینها. ذوب آهن که بودیم اگر 5 تا بازی را هم می باختیم کسی نمی گفت بالای چشمت ابروست. اینجا یک بازی ببازی اصلا همه چیز برای آدم جهنم می شود. از خانه هم که بیرون نروی باز جوی که سر تمرین درست می شود آدم را له می کند.

شماره تلفن ات هم افتاده دست هوادارها که بهت زنگ بزنند؟

- یکی از شماره ها افتاده بود که زنگ می زدند. من هم خاموشش کردم.

چه چیزهایی می گفتند؟ تماس جالبی بوده که یادت مانده باشد؟

- یکی زنگ زده بود می گفت چرا اینقدر تکروی می کنی؟ پاس بده بابا!!

بد هم نگفته خدایی! تکروی می کنی دیگر ... قبول نداری؟

- من تکروی می کنم ولی اختتامیه اش ختم می شود به یک پاس خوب. پاس گل می دهم.

قبل از اینکه وارد پرسپولی شوی چه احساسی داشتی و الان چه حسی داری؟ این همان چیزی است که فکر می کردی یا تغییر کرد؟

- وقتی آمدم اوایل خیلی استرس داشتم. نمی دانستم چطور می شود، اینجا می توانم جا بیفتم یا نه. فوتبالم خراب شود کاملا.

از کجا این بار از روی دوش ات برداشته شد؟ که احساس کردی دیگر جا افتادی و موفق شدی توی پرسپولیس؟

- از بازی چهارم به بعد دیگر به خودم و جایگاهم مطمئن شدم. دو هفته اول که فیکس نبودمولی با اینحال بازی اول یک پاس گل دادم به سیّد. از بازی سوم با مس کرمان فیکس شدم و همان بازی هم گل زدم. بعدش هم دیگر فیکس بودم تا امروز.

اول فصل از استقلال هم پیشنهاد داشتی؟

- نه.

تو هم جزو همان هایی هستی که می گویند از بچگی پرسپولیسی بوده اند؟!

- نه بابا ... دروغ چرا؟ توی دوران بچگی نه پرسپولیسی بودم نه استقلالی. برایم هیچ فرقی نمی کردند. اصلا مهم نبودند اما الان دیگر پرسپولیسی ام.

شاید هم تراکتوری بودی؟

- نه.

از سپاهان هم پیشنهاد داشتی؟

- بله، از خیلی تیم ها داشتم که سپاهان هم جزوشان بود.

چرا آنجا نرفتی؟ خیلی از بازیکن ها می گویند سپاهان گزینه بهتری است چون کم حاشیه تر است و پول هایش را هم سر وقت می دهد.

- نه، من مشکلی با حاشیه ها ندارم. اول فصل با مدیر برنامه ام نشستیم مشورت کردیم و به این نتیجه رسیدیم که بیایم پرسپولیس چون سال جام جهانی است من هم دوست داشتم توی چشم باشم که دعوت شوم تیم ملی.

کلا انگار خیلی دلت می خواهد که توی چشم باشی و مثل نقش اول ها رفتار کنی. اول فصل که تازه آمده بودی پرسپولیس راه به راه با روزنامه ها مصاحبه می کردی! یه جایی هم گفته بودی به من بگویید «نیمار آسیا»!

- خب دلیلش این بود که زنگ می زدند مصاحبه کنند من هم مصاحبه می کردم! بعد هم از خودم که لقب درنیاوردم. جایی هم نگفتم به من بگویید نیمار! این را هوادارها گفته بودند، من هم در مصاحبه گفتم که این را گفته اند.

اگر کار نکونام باشد واگذارش می کنم به خدا

پیام؛ بین فوتبالیست های ایرانی کدام بازیکن را خیلی قبول داری؟ حالا نمی خواهیم از کلمه «الگو» استفاده کنیم ولی کسی که هم اخلاقی و هم فوتبالی قبولش داشته باشی.

- کسی که هم اخلاقی خوب باشد هم فوتبالی ... قاسم حدادی فر. قاسم از همه نظر عالی است. فوق العاده است، فوق العاده. (روی کلمه «فوق العاده» یکجور عجیبی تاکید می کند. معلوم است خیلی به قاسم ایمان دارد.)

با این حساب خیلی دوست داشتی او هم پرسپولیسی شود؟ که نشد.

- آره ... اگر می آمد عالی می شد. اینجور برایت بگویم که اگر قاسم آمده بود الان کل تیم یکجور دیگری بود. اصلا کیف می کنی وقتی کنارش بازی می کنی.

کوچکتر که بودی و فوتبال را پای تلویزیون دنبال می کردی ستاره محبوبت کی بود؟

- علی کریمی.

که الان داری سر جای او بازی می کنی! تا حالا کنار کریمی بازی نکردی، نه؟

- نه، تا به حال پیش نیامده کنارش بازی کنم.

دوست داری برگردد پرسپولیس؟

- بله، خیلی.

البته یکجورهایی رفتن او به نفع تو شده. اگر کریمی بود جای تو کمی تنگ می شد.

- الان هم جایم چندان باز نیست! کلی بازیکن مدعی در پرسپولیس هست.

از آمدن مسلمان هم بگو. تو و محسن سال هاست کنار هم بازی کرده اید.

- آره، توی تیم ملی نوجوانان و جوانان بعد هم ذوب آهن، خیلی خوب شد که محسن آمد.

جمع تان جمع تر شد. باند ذوبی ها!

- (می خندد) جمع مان که جمع شد ولی این اسمش باندبازی نیست. بالاخره آدم با سه چهار نفر نزدیکتر است و دوستی بیشتری دارد. این توی همه تیم ها هست. من با همه هم تیمی هایم دوستم ولی با این بچه ها کمی راحت ترم.

با این همسایه ات هم خوبی؟ سیدصالحی؟

- آره. با سید می روم تمرین و می آیم.

بین استقلالی ها چطور؟ با کدامشان رفیقی؟

- با آنها هم بد نیستم. بین استقلالی های الان که نمی توانم بگویم با کی بیشتر رفیقم ولی بین استقلالی های سابق با مهدی امیرآبادی.

میانه ات با جواد نکونام چطور است؟ همچنان معتقدی دعوت نشدنت به تیم ملی ربطی به او ندارد؟

- خیلی ها می گویند که دعوت نشدنم به خاطر همان خطاست. هر کس مرا می بیند همین را می گوید. می گویند وقتی داری این همه خوب کار می کنی چه دلیل دیگری می تواند داشته باشد که دعوت نشوی! ولی من واقعا فکر نمی کنم ربطی به آقا جواد داشته باشد.

قبل از این ماجرا چند بار به تیم ملی دعوت شده بودی؟

- برای غرب آسیا (کویت) دعوت شدم که دو بازی فیکس بازی کردم و یک بازی هم 45 دقیقه. دو بازی دوستانه هم جلوی دو تیم آفریقایی بازی کردم.

اصلا به نظرت نکونام اینقدر روی کی روش نفوذ دارد که مثلا جلوی دعوت تو را بگیرد؟

- والا می گویند خیلی با کروش رفیق است. من که نبودم ببینم، دارم شنیده ها را می گویم. می گویند رابطه اش با کی روش خیلی صمیمی است.

پس شاید واقعا خبری هست!

- انشاءالله که اینطوری نیست.

و اگر باشد؟

- اگر باشد واگذارش می کنم به خدا. این فوتبال تمام می شود ولی بالاخره آن دنیایی هم هست. آن دنیا اگر کسی کاری کرده باشد باید جواب پس بدهد. من هم حسرت این جام جهانی را نمی خورم. تازه 21 سالم بیشتر نیست. حالا حالاها می توانم بروم جام جهانی.

به بازی در اروپا هم فکر می کنی؟

- صددرصد.

کدام کشور؟ کدام تیم؟

- آلمان. خیلی دوست دارم و بروم دورتموند.

امیدواریم بروی و تیم کلوپ را از این بحران بکشی بیرون! پس تیم محبوبت دورتموند است؟

- دورتموند و رئال.

به به. چه خوب که طرفدار بارسا نیستی! حالا بازی های اروپایی را جدی دنبال می کنی یا مثل علی کریمی سر فینال جام جهانی می گیری می خوابی؟

- اگر باشم نگاه می کنم ولی اینطور نیست که بیرون باشم و مثلا حواسم باشد که برای دیدن یک بازی خودم را برسانم.

حتی اگر بازی رئال - بارسا باشد؟

- بله. حتی رئال - بارسا!

ماهی 10 میلیون خرج کفش و لباس می کنم

خب ... برویم سراغ بحث شیرین حاشیه ها! از همین خبر آخری شروع کنیم. واقعا رویانیان سرزده آمده بود خانه تو؟

- نه بابا. سرزده که نبود. شب قبلش راجع به یک موضوعی با هم صحبت می کردیم، یک کاری با هم داشتیم که گفت فردا بیایم خانه ات صحبت کنیم؟ گفتم آره بیا. فردایش آمد صحبت کردیم و حل شد. بعدش هم از اینجا رفت خانه نیلسون. خانه خیلی از بچه ها سر زد ولی چون پیام صادقیان سال اولی است که آمده و جوان است و اسم در کرده، این حرف ها درمی آید وگرنه چرا خانه نیلسون رفته کسی چیزی نمی گوید؟

شاید به خاطر اینکه نیلسون متاهل است و هیچ وصله به او نمی چسبد!

- او که همسرش اینجا نیست خیلی وقت ها

توی خبرها زده بودند یک خانم بازیگر هم توی این ساختمان هست که همین حاشیه ها را پررنگتر کرده بود...

- اصلا من نمی دانم این خبرها را چه کسانی تنظیم می کنند. اتفاقا توی این ساختمان دو سه بازیگر زن هستند نه یکی ولی چه ربطی به موضوع دارد؟ خانم [...] همسایه روبرویی ماست که فقط یکی دو بار همدیگر را توی راهرو دیده ایم و سلام و علیکی کرده ایم. آن دو نفر دیگر هم طبقه بالا هستند و من حتی اسمشان را هم درست بلد نیستم.

آنهاتو را می شناسند؟ می دانند بازیکن پرسپکولیسی؟

- بله.

کمیته منشور اخلاقی احضارت کرده تا حالا؟

- بله، بعد از بازی پرسپولیس - استقلال آقای علیپور ما را احضار کرد رفتیم کمیته انضباطی و تذکر دادند که مدل مویتان مناسب نیست.

غیر از تو بازیکن دیگری هم احضار شده بود؟

- من بودم و میثم حسینی.

از استقلالی ها کسی نبود؟

- با ما که کسی نبود. اگر هم کسی بوده جداگانه احضار شده.

حالا موها را چه مدلی زده بودید؟

- مدل خاصی نبود. همین که بغل ها را سفید کرده بودیم، داستان شد. گفتند شما الگوی جوان ها هستید.

بعد از تذکر اصلاحش کردید؟

- نه! همانطور ماند کسی هم حساسیت نشان نداد.

کلا از آن جوان هایی هستی که خیلی به تیپ و لباس و آرایش مو اهمیت می دهند؟

- بله. هستم.

چند روز یک بار می روی آرایشگاه؟

- هفته ای یک بار.

فقط پیش آرایشگر مخصوص خودت می روی یا ممکن است توی اردوها از آرایشگاه هتل هم استفاده کنی؟

- نه، فقط آرایشگر خودم.

اصفهان هم که بودی آرایشگر خودت را داشتی؟

- بله.

این آرایشگر تهران را از کجا پیدا کردی؟ بچه های فوتبالیست معرفی کردند؟

- دوستم بود. از قبل او را می شناختم.

خب بی خیال موهایت شویم ... برای کفش و لباست ماهیانه چقدر هزینه می کنی؟

- دقیق که نمی شود گفت. کم و زیاد دارد.

میانگین؟

- حدودا ماهی 7، 8، 10 میلیون می شود. گاهی هم 15 میلیون. بستگی دارد چه بخواهم بخرم. مثلا یک ماه ممکن است ساعت بخرم که خودش 10 میلیون می شود. یا مثلا دو جفت کالج بخرم می شود 7، 8 میلیون.

ماشین باز هم که حتما هستی؟ زیاد ماشین عوض می کنی؟

- بله، زیاد. همیشه هم ضرر می کنم.

الان ماشین ات چیه؟

- TOYOTA-GT قرمز رنگ. من معتقدم لباس و ماشینم باید عالی باشد. دوست دارم چه توی بازی و چه بیرون از زمین به تیپ و قیافه ام برسم. هر کس هم هر چیزی می خواهد بگذارید بگوید، بالاخره شکی نیست که من دشمن هم زیاد دارم. در اولین فصلی که آمدم تهران و در یک تیم بزرگ بازی می کنم خدا را شکر عالی کار کردم و به خاطر همین شاید خیلی ها چشم نداشته باشند موفقیتم را ببینند. اینکه حساسیت روی من زیاد باشد و بیشتر از بقیه زیر ذره بین باشم برایم مهم نیست. مهم این است که فوتبال خوبی بازی می کنم و هوادارها تا الان از بازیم راضی بوده اند.

ما بازیکنی مثل نیکبخت واحدی هم داشتیم که یک زمانی همین کارها را می کرد و فوتبالش را هم عالی بازی می کرد. ولی بالاخره همین حاشیه ها متنِ فوتبالش را قورت داد!

- به نظر من مورد نیکبخت فرق می کرد. نیکبخت زمانی توی این فوتبال مدل مو می زد که اصلا کسی نمی دانست مدل مو یعنی چه! اما امروز من مدل مویی می زنم که 90 درصد جوان های جامعه دارند می زنند و چیزی نیست که به اصطلاح «تک» باشد و از خودم درآورده باشم.

می خواهی بگویی او خیلی خاص تر و افراطی تر بود؟

- آره... نیکبخت یه خرده هم بر و رو داشت! بیشتر توی چشم بود.

هیچ به این فکر می کنی که یک وقت به سرنوشت نیکبخت و مجاهد و ... دچار نشوی؟ در مورد سبک زندگی ات با کسی مشورت می کنی؟ بزرگتری، راهنمایی، کسی را داری؟

- به نظرت من همه چیز دست خودم آدم است. به شخص آدم بستگی دارد. اسمش هم زندگی شخصی است. زندگی شخصی ات زندگی سالمی باشد پیشرفت می کنی. به قول معروف آدم زندگی خودش را بکند و آتو دست کسی ندهد موفق می شود. چرا بعضی ها فکر می کنند کسی که به تیپ و قیافه اش می رسد حتما هدف خاصی دارد؟ کسی ریگ به کفشش باشد اصلا نیازی به این کارها ندارد. بازیکن پرسپولیس و استقلال به ظاهر خودش هم نرسد، حتی ماشین هم نداشته باشد، کلی حاشیه دور و برشان دارند! نیازی به این حرف ها نیست. من فقط دوست دارم خوب بگردم. این هم اسمش جوانی است. من جوانم، الان جوانی نکنم کی بکنم؟

قرار نیست فوتبالیست ها مصلح اجتماع باشند

چقدر اهل فیلم و سینما هستی؟

- فیلم می بینم ولی توی خانه.

آخرین بار که سینما رفتی کی بود؟

- خیلی وقت پیش. یادم نیست. (در این دوستش محمد یادآوری می کند که آخرین بار در اصفهان و برای فیلم مارمولک سینما رفته اند) ولی تئاتر رفتم یکی دو بار. دوستم مهدی خزلبانی که تئاتر بازی می کند دعوت کرد رفتم یوسف آباد - تئاتر گلریز. تئاترشان را خیلی دوست داشتم ولی خب راحت نبودم. مردم من را شناخته بودند و جو سنگینی شده بود. کلا به خاطر همین قضایا در خانه نشستن را ترجیح می دهم. کلا نیستم. (اساسا کلمه ای که پیام صادقیان بیشتر از تمام کلمات به کار می برد همین است: نیستم!)

پس سینما را همین جا جلوی ال سی دی دنبال می کنی. آخرین فیلمی که دیدی و دوست داشتی چی بود؟

- شاهگوش!

کتاب چی؟ کتاب می خوانی؟

- نه. اهل کتاب خواندن نیستم.

تحصیلاتت در چه سطحی است؟

- دیپلم.

فرصت نشد بیشتر درس بخوانی یا دوست نداشتی؟

- نه، دوست نداشتم.

پیام؛ چند وقت پیش گفتگو می کردیم با بهزاد فراهانی، هنرمند سینما و تئاتر. می گفت فوتبالیست های بزرگ ما باید سوا و فرهنگ شان هم بالا باشد. باید شاهنامه بخوانند! می گفت بازیکن ملی پوش دیگر یک آدم معمولی نیست، پس باید فرهنگش هم درجه یک باشد. فکر و رفتارش هم درجه یک باشد. تا یک وقت گند و آبروریزی بالا نیاورد. تو چقدر به این چیزها معتقدی؟

- ببخشید، شما اگر بروید توی خیابان از هر کس بپرسید پرحاشیه ترین حرفه ها کدامند حتما یکی از گزینه هایشان سینما و بازیگری است! در حالی که سینمایی ها سواد و تحصیلات بالایی هم دارند. فضای فوتبال پرحاشیه، فضای سینما هم پر حاشیه. حالا فوتبالیست ها بی سوادند، آنها که با سوادند چرا وضع شان این است؟!

ببین، قرار نیست که دوباره جنگ سینمایی ها و ورزشی ها را راه بیندازیم! همان روزها چند بازیکن (از جمله سهراب بختیاری زاده) مصاحبه کردند و همین جواب ها را به ایشان دادند. الان می خواهیم درباره یک «نگرش» صحبت کنیم نه یک «شخص». حرفی که ایشان زده یک نگرش است که بعضی ها به آن اعتقا دارند بعضی ها ندارند. اینکه ورزشکار ملی باید آدم مطلع و با فرهنگی باشد را قبول داری یا نه؟ حالا شاهنامه خیلی سنگ بزرگی است اما اینکه باید چهارتا و نصفی کتاب خوانده باشد را قبول داری؟

- من اینقدر می فهمم که یک چیزی هست به نام «رفتار». بازیکنی که در سطح بالاست و دیده می شود باید مراقب رفتارش باشد. این هم چیز پیچیده ای نیست که توی کتاب ها دنبالش بگردیم. الان هم تقریبا هیچ کدام از فوتبالیست های ما نمی روند کتاب بخوانند.

من پیام صادقیان هم وقتی از ذوب آهن به پرسپولیس آمدم خیلی بیشتر حواسم به رفتارم هست. خیلی کارهایی که آنجا می کردم اینجا نمی کنم. این «درست رفتار کردن» را قبول دارم اما اینکه از ورزشکار بخواهند مصلح اجتماعش باشد درست نیست. ما باید ببینیم هوادار از فوتبال چه می خواهد. آنها گل می خواهند و برنده شدن. بازیکن استقلال و پرسپولیس این کار را باید خوب بلد باشد وگرنه دکترا هم که داشته باشد فایده ای ندارد.

ولی یک چیزهایی هست که بازیکن اگر نداند و رعایت نکند خیلی زود از گل زدن و دریبل کردن هم می افتد. تداوم پیدا نمی کند. این تداوم داشتن چقدر برای تو مهم است؟

- حتما مهم است. من که گفتم بازیکن باید رفتار درست داشته باشد، باید سالم زندگی کند تا پیشرفت کند.

حالا یک سوال دیگر؛ این تداوم و پیشرفت برای تو مهمتر است یا پول درآوردن؟ توی انتخاب های آینده ات چقدر به درآمد بیشتر فکر می کنی؟

- البته پول هم خیلی برایم اهمیت دارد. من سعی می کنم هر دو را با هم داشته باشم. هم پیشرفت فنی و هم درآمد بالا.

اگر مجبور به انتخاب باشی چه می کنی؟ فرض کن یک طرف تیمی است که پول زیادی ندارد اما پیام صادقیان را از نظر فنی بالاتر می برد و طرف دیگر مثلا یک باشگاه عربی ایستاده با پول کلان و کیفیت پایین.

- گفتم که، سعی می کنم هر دو را با هم داشته باشم ولی پول هم چیزی نیست که بشود از آن گذشت. مگر من چند سال می توانم بازی کنم؟ یک روز 35 ساله می شوم و باید برای خودم پشتوانه خوبی درست کرده باشم. الان شما فرهاد مجیدی را نگاه کنید. این همه سال در کشورهای عربی که شما می گویید کیفیت ندارندب ازی کرد، در عوض آینده اش را تضمین کردو حالا با خیال راحت زندگی می کند. چه اشکالی دارد آدم در 35 سالگی مولتی میلیاردر شده باشد و باقی عمرش را پادشاهی کند؟

تو ترجیح می دهی یک مولتی میلیاردر بشوی یا مثلا 100 بازی ملی در کارنامه ات داشته باشی؟

- مسلما اولی را ترجیح می دهم. اگر آینده مطمئنی نداشته باشم 100 بازی ملی را می خواهم چکار؟ شما فکر می کنید کسی به علی دایی بابت آن همه بازی و گل ملی احترام می گذارد؟ نخیر! او اعتبارش را از توانایی مالی و استقلالش دارد نه از بازی هایش. مجتبی محرمی مگر کم بازی ملی دارد؟ مگر کم بازیکنی بوده؟ الان کجاست؟ اصلا من از خود شما می پرسم. اگر یک روزنامه ای 20 میلیون حقوق بدهد و یک جای دیگر دو میلیون اما در روزنامه دو میلیونی بتوانید مدال بهترین روزنامه نگار ایران را بگیرید، چکار می کنید؟ از خیر حقوق 20 میلیونی می گذرید؟ آن مدال اینقدر می ارزد؟

خود مدال که نه، ولی عنوان «بهترین ...» اگر واقعی باشد بله. حتما می ارزد. کیفیت مسئله مهمی است. اگر در وجود کسی آنقدر استعداد هست که می تواند «بهترین» باشد، باید بهترین شود وگرنه آن استعداد را هدر داده. کفران نعمت کرده. اگر پتانسیل تو این است که سال ها بهترین بازیکن ایران باشی پس باید باشی. تو و جهانبخش و مسلمان و ... شاید همان نسلی باشید که قرار است ایران را بعد از n سال قهرمان آسیا کنید. به اینها هم فکر می کنی؟

- من به این فکر می کنم که ما کم کم داریم حرف همدیگر را نمی فهمیم! (با خنده) بیا کوتاه بیایم تا دعوا نشده.

تقصیر خودت بود. صادقانه و بی شیله پیله جواب دادی این شکلی شد! این آخر کاری باید اقرار کرد حرف هایی که می زنی حرف دل خیلی هاست اما بقیه با سیاست حرف می زنند و اینجور دغدغه ها را رو نمی کنند. آرزو می کنیم 10 سال دیگر هم همین شکلی ببینیم ات؛ نه از تکنیک هایت چیزی کم شده باشد نه از صراحت لهجه ات. حالا برو روبروی دوربین فرشاد ژست بگیر اما فراموش نکن؛ هنوز هستند کسانی که محرمی را بیشتر از دایی دوست دارند!