هنر چیدمان که ریشه در آزمایش‌های مفهومی داشت و شناور میان آثار دادائیست‌ها و سورئالیست‌ها در آغاز سده بیستم بود، در سال هایی پایانی دهه ۱۹۵۰ ژانری مستقل شناخته شد. این رویکرد در چند دهه بعدی شتاب بیشتری گرفت و پیرامون آثار مکان-محور به ویژه فضاهای داخلی می‌چرخید. چیدمان‌ها که شکل‌های گوناگونی دارند، گاهی نور، صدا، نمایش، اجرا و عنصرهای مشارکتی را در دل خود جای می‌دهند.

بیانیه نمایشگاه «اتاق‌های رویایی که آثار هنرمندهای زن دهه ۵۰ را به نمایش گذاشته چنین می‌گوید: «در حالی که بسیاری از این آثار را زن‌ها پدید آورده‌اند، تاریخ هنر تمایل داشته است که بر هنرمندهای مرد تمرکز کند.» این نمایشگاه «با برجسته کردن مشارکت‌های نوآورانه زن‌های هنرمند، به این برهم ریختگی توازن می‌پردازد». «اتاق‌های رویایی» ۱۲ چیدمان در اندازه اتاق هستند که هنرمندانی از 4قاره جهان آنها را به‌وجود آورده‌اند. این نمایشگاه در سال ۲۰۲۳ با نام «درون فضاهای دیگر» در خانه هنر مونیخ آغاز شد، سپس به گالری‌ در هنگ‌کنگ جابه‌جا شد، جایی که آثار هنری آنجا بازسازی شده‌اند. برخی از آثار به چندین دهه پیش برمی‌گردند، مانند «قرمز (شکل پشه‌بند)» اثر یامازاکی تسوروکو از سال ۱۹۵۶ و «گذرگاه طیفی» اثر الکساندرا کاسوبا از سال ۱۹۷۵. موزه می‌گوید: «این نمایشگاه به بررسی فرم‌ها و ایده‌هایی می‌پردازد که با زمان خود سخن می‌گویند، همزمان نیز بازدیدکنندگان را به کاوش، خندیدن، شگفتی یا پذیرش احساس‌های ناخوشایند فرامی خواند.» سه اثر جدید این نمایشگاه به سه هنرمند آسیایی سفارش داده شده‌اند.

«خانه در حال فرو ریختن است» اثر پیناری سانپیتاک که نخستین بار در سال ۲۰۱۷ ایده آن مطرح و برای «اتاق‌های رویایی» بازآفرینی شد. «حافظه بی‌نهایت» اثر چیهارو شیوتا آبشاری از ریسمان قرمز مخصوص این هنرمند را به نمایش می‌گذارد و «نفس کشیدن» اثر کیمسوجا که فضایی پرانرژی دارد، از یک فیلم شفاف روی پنجره ساخته شده که شید را به الگوهای منشوری دورادور موزه تبدیل می‌کند.