کسی صدای غرفه سازان را می‌شنود؟
به گفته بلیله تحلیلی در اوایل دهه نود انجام شد که نشان می داد چیزی بین ۷۰ تا ۷۵ درصد از کل مخاطبانی که از یک نمایشگاه بازدید داشتند، تصور می کردند غرفه های نمایشگاهی سازه های آماده ای هستند که از نمایشگاهی به نمایشگاه دیگر منتقل می شوند!
اکنون تقریبا دو سال است که صنعت نمایشگاهی در رکود کامل به سر می برد. در شرایطی که درآمدهای ارزی تقریبا به صفر رسیده، عدم برگزاری رویدادهای ملی، باعث شده تا بخش های مختلف نمایشگاهی کشور یکی پس از دیگری ورشکستگی و تعدیل کامل نیروها را تجربه کنند.
مهمترین بخش در این عرصه از نظر جمعیت غرفه سازان هستند که البته معمولا اهل فعالیت رسانه ای نبوده و در برابر مشکلات عدیده پیش آمده سکوت می کنند. برخی از فعالان حوزه غرفه سازی از افراد قدیمی و صاحب نام صنعت نمایشگاهی هستند که اطلاعات و راهکارهای موثری برای خروج از بحران دارند اما تا کنون در رابطه با مشکلات خود سکوت اختیار کردند.
حسن بلیله یکی از چهره های شناخته شده صنف غرفه سازی و تبلیغات نمایشگاهی است که در گفتگو با گسترش نیوز با انتقاد از وضعیت نابسامان غرفه سازی در کشور اظهار داشت: در رتبه بندی های غیررسمی صنعت نمایشگاهی غرفه سازان، در پایین ترین سطح تصمیم گیری و تصمیم سازی قرار دارند. همواره عده ای متولی اصلی به جز قشر غرفه ساز وجود داشتند که سیاست‌گذاری های مهم را برعهده داشتند.
وی ادامه داد: به‌صورت اسمی مهندس اما درواقع فقط کارگرانی هستیم که متأسفانه سخت‌ترین کارها را انجام می‌دهیم اما بیشترین اجحاف در حقمان می‌شود!
غرفه سازان در اولویت پنجم
بلیله درباره دسته‌بندی فعالان نمایشگاهی تأکید کرد: ما چرخه برگزاری رویدادها را می‌توانیم در پنج مرحله تعریف کنیم. مرحله اول سایت داران، مرحله دوم برگزارکنندگان و در مرحله سوم غرفه داران یا همان مشارکت‌کنندگان قرار دارند. مرحله چهارم بازدیدکنندگان بوده و مرحله پنجم به همکاران ما یعنی غرفه سازان می‌رسد!
این فعال حوزه تبلیغات اضافه کرد: صنف غرفه ساز در شرایطی اولویت پنجم را به خودش اختصاص داده که فشار تمام موارد اجرایی از مواد اولیه و امور فنی تا اجرای نهایی در پروسه برگزاری هر نمایشگاهی را بر عهده‌دارد. به‌بیان‌دیگر ما زحمت مربوط به هر آنچه مخاطب مشاهده می‌کند را به دوش می‌کشیم اما به‌هیچ‌عنوان خودمان دیده نمی‌شویم!
وی همچنین تأکید کرد: غرفه سازان شدیداً محجور و مظلوم هستند که نهادهای دولتی یا فعالان بخش خصوصی متأسفانه کوچک‌ترین حمایتی از آن‌ها ندارند.
کارشناس حوزه تبلیغات نمایشگاهی سپس به نبود ثبات فعالیت غرفه سازی در دیگر شهرها اشاره کرد و اظهار داشت: این شرایط صرفاً برای غرفه سازان تهران نیست. در سراسر استان‌ها شاهد فعالیت بی‌پشتوانه غرفه سازان هستیم. یعنی بخشی که حدود ۷۰ درصد از کل صنف نمایشگاهی کشور را دربرمی گیرند و از زمانی که کلنگ فعالیت نمایشگاهی در این مملکت زده شد، همواره حضور فعال داشتند، هیچ‌وقت کوچک‌ترین سهمی از مدیریت و راهبرد این صنعت را عهده‌دار نبودند. من امیدوار هستم که خیلی زود فعالان غرفه سازی در سراسر کشور که تعداد آن‌ها بر اساس آمارهای غیررسمی به بیش از ۱۲۰۰ مجموعه می‌رسد،با یکدیگر متحد شده و در مسیر دستیابی به منافع صنفی تلاش‌های واحدی را آغاز کنند.
بلیله در پاسخ به این سؤال که در این میان انجمن غرفه سازان چه نقشی را ایفا می‌کند اظهار داشت: انجمن مذکور را چند سال قبل برای دستیابی به اهداف صنفی تأسیس کردیم تا اندکی از محجوریت خودمان فاصله بگیریم اما یکدست صدا ندارد و نیاز به حمایت‌های بسیار بیشتری خصوصاً از طرف دولت داریم.
وی تأکید کرد: کار ما دقیقاً شبیه تبلیغات در روزنامه‌نگاری است. یعنی خدماتی را با استفاده از برخی مواد اولیه به مشتریان و مخاطبان می‌دهیم که تاریخ‌مصرف دارد. همان‌طور که روزنامه‌ها تبلیغ یک محصول را در صفحه اول خود انجام می‌دهند و روز بعدازآن تبلیغ خبری نیست، ما نیز غرفه‌ای را به‌عنوان ویترین تبلیغاتی یک کسب‌وکار خاص می‌سازیم و چه ساخت و ساز و چه پیش‌ساخته، چند روز بعد نابود یا جمع آوری می‌شود!
غرفه سازان به حقشان نرسیدند
فعال حوزه غرفه سازی تهران همچنین گفت: نباید ساده به این موضوع نگاه کرد. آنچه در چند روز ساخته و ظرف چند روز هم خراب می‌شود حجم انبوهی از مواد اولیه را شامل می‌شود که صدها یا حتی هزاران فعال غرفه سازی از طراح گرفته تا نجار و نقاش را به کار وا می دارد و گردش مالی عظیمی نیز به همراه می‌آورد. این موارد اما هرگز توسط بازدیدکنندگان یا مخاطبان یک نمایشگاه درک نمی‌شود. درواقع بخش پشت پرده در هر نمایشگاهی همین ساخت و سازهاست که اصلاً دیده نمی‌شود!
او سپس به ارائه آماری از میزان دانش مخاطبان عمومی و تخصصی در حوزه برگزاری رویدادها پرداخت و اظهار داشت: یک تحلیل جالب در اوایل دهه نود در بخش غرفه سازان شرکت سهامی نمایشگاه‌های بین المللی تهران انجام شد که نشان می داد چیزی بین ۷۰ تا ۷۵ درصد از کل مخاطبانی که از یک نمایشگاه بازدید داشتند، تصور می کردند غرفه های نمایشگاهی سازه های آماده ای هستند که از نمایشگاهی به نمایشگاه دیگر منتقل می شوند!
بلیله ادامه داد: چند بار نمایندگانی از وزارت کار و سازمان تامین اجتماعی در شب هایی که ما ساخت و ساز انجام میدادیم با دعوت مسرانه انجمن غرفه سازان به سالن ها آمدند و وقتی با جمعیت عظیم همکاران ما در بخش غرفه سازی مواجه شدند، تعجب کردند! که چطور می‌شود برای برگزاری یک نمایشگاه چنین جمعیتی در چند رسته کاری با چنین سرعتی اقدام به ساخت و ساز کنند.
وی تصریح کرد: امروز وقتی به تاریخ و سابقه غرفه سازان نگاه می کنم به نظرم می‌رسد که این افراد نه تنها به حقشان نرسیدند بلکه در شرایط بحران به‌عنوان اولین بخش نمایشگاهی زیر چرخ دنده های هر بحرانی له می‌شوند. همین چند روز قبل بود که برای بار چندم همکاران ما مشغول ساخت و ساز غرفه برای یکی از رویدادهای مهم تهران بودند و یکباره با تغییر وضعیت کرونا در استان تهران از آن‌ها خواسته شد کارشان را تعطیل کنند و به خانه بروند! هیچ نهادی هم نیست که بگوید هزینه این همه موارد اولیه و انرژی صرف شده برای ساخت این غرفه ها چه خواهد شد! هیچکس نیست که ضررهای چند صد میلیونی غرفه سازان که مواد و ابزار را از نقاط مختلف کشور بار زدند و به نمایشگاه تهران آوردند جبران کند.
کارشناس حوزه تبلیغات نمایشگاهی ادامه داد: اینجاست که می بینیم گروه زحمت کشی که در سیاست‌گذاری ها نقشی ندارد و اصلاً به چشم می آیند، بزرگترین ضرر را از عدم برگزاری یک رویداد نمایشگاهی می خورند.
او همچین به اهمیت برخورداری قشر غرفه ساز و در نگاه کلان فعالان نمایشگاهی از مزیت های اجتماعی اشاره کرد و افزود: هم اکنون در برخی مراکز نمایشگاهی از جمله سایت ایران‌مال و سایت مشهد شاهد واکسیانسیون همکارانمان هستیم که اقدام بسیار شایسته ای هم است. این اتفاق به زودی در نمایشگاه تهران هم رخ خواهد داد. البته با توجه به اینکه این سایت به‌عنوان یکی از پایگاه های واکسیناسیون فعال شده، ای کاش سازوکاری را با هماهنگی ستاد مبارزه با کرونا ایجاد می‌کرد که دست اندرکاران این حوزه زودتر از اینها واکسینه شوند.
این فعال غرفه سازی با گلایه از نفوذ افراد غیر متخصص به حوزه غرفه سازی نیز گفت: متأسفانه در سال های اخیر شاهد هستیم که برخی شرکت‌ها که کار اصلی آن‌ها غرفه سازی نیست، در کار ما دخالت می‌کنند. این شرایط باعث می‌شود سفارش‌ها و پروژه های کافی برای افرادی که شغل و اول و آخرشان غرفه سازی است، وجود نداشته باشد.
بلیله در پایان اظهار داشت: صنف غرفه سازان هرگز جدی گرفته نشده و نهاد قدرتمندی برای ایجاد همبستگی میان اعضای آن وجود نداشته است، بنابراین امروز دچار ناهماهنگی و بی نظمی بسیار زیادی است. من امیدوار هستم با حمایت درست مسئولان، هر روز شاهد اخبار خوب برای انجمن غرفه سازان و فعالان این صنف بتوانیم خودمان را از سطح پنجم حداقل به تراز مربوط به سایت دار و برگزارکننده نزدیک تر کنیم.
