«خواکین سورولا»(زاده ۱۸۶۳ - درگذشت ۱۹۲۳)، که به عنوان نقاش اسپانیایی نور نیز شناخته می‌شود، در خلق تابلوهایی با موضوع ساحل و دریا که از ساحل والنسیا الهام گرفته شده بود، چیره دست بود. «سورولا» بوم‌هایی با درخشندگی بی‌نظیر خلق کرد و توانست با ضربات قلم‌موی خود فضای مدیترانه را متفاوت از هر نقاش دیگری به تصویر بکشد.

اگرچه «خواکین سورولا» بیشتر به خاطر نقاشی‌های ساحلی آفتابی و صحنه‌های آرام ساحلی‌اش شناخته می‌شود، اما او در ژانر «صحنه‌های خودمانی»‌ نیز به‌ویژه در سال‌های ابتدایی فعالیت به عنوان هنرمند نقاشی می‌کرد. او در نقاشی‌های اولیه‌اش زندگی طبقات کارگر والنسیا، به‌ویژه صحنه‌هایی از کار مربوط به ماهیگیری و دنیای دریانوردی را به تصویر می‌کشد که در آن دهقانان و ماهیگیران فروتن سوژه‌های اصلی هستند.

«سورولا» در اواخر دوران حرفه‌ای‌اش از سوی «انجمن اسپانیایی‌های نیویورک» مأموریت یافت تا مجموعه‌ای از نقاشی‌ها از آداب و رسوم محبوب و زیبای مناطق مختلف اسپانیا خلق کند. در این نقاشی‌ها می‌توان دوباره «سورولا» را به عنوان یک نقاش «صحنه‌های خودمانی»‌ دید.

مدیترانه

اگرچه «خواکین سورولا» مکان‌های زیادی را در اسپانیا به تصویر کشید، اما مکان مورد علاقه او بدون شک سواحل مدیترانه بود. مانند بسیاری از نقاشان دیگر، «سورولا» مقصد تابستانی مورد علاقه خود را داشت: خانواده نقاش تعطیلات تابستانی خود را در منطقه والنسیا می‌گذراندند، جایی که «سورولا» بهشت خودش ​​و مکان الهام‌بخش خود را پیدا کرد.

سورولا نمادین‌ترین آثار هنری خود را با الهام از صحنه‌هایی از ساحل والنسیا نقاشی کرد. درخشندگی دریای مدیترانه به او اجازه داد تا انعکاس نور خورشید روی بادبان‌های کشتی‌ها به تصویر بکشد و بازی نور و سایه‌ها را روی بدن شناگران و دریا به نقاشی کند.

اما بدون شک «سورولا» نقاش اسپانیایی نور و یکی از چهره‌های برجسته «نئو امپرسیونیسم» در اسپانیا بود. او نیز مانند دیگر امپرسیونیست‌ها، در هوای آزاد فعالیت می‌کرد. صحنه‌های ساحلی او یادآور شیفتگی امپرسیونیست‌های دیگر مانند «کلود مونه» به سایه‌ها و رنگ‌های مختلف نور روی آب و صحنه‌های قایق بادبانی «ادوارد مانه» است.

درباره «خواکین سورولا»‌

«سورولا» کودکی غم‌انگیزی را سپری کرد. او در خانواده فقیری متولد شد و در دو سالگی والدینش را بر اثر بیماری احتمالی وبا از دست داد و یتیم شد. پس از آن، دایی و خاله «سورولا» از او و خواهرش مراقبت کردند. خوشبختانه استعداد هنری او از همان دوران کودکی مشخص بود و او از سن ۹ سالگی در شهر محل زندگی‌اش به یادگیری هنر مشغول شد.

همانطور که اشاره شد، ویژگی‌های یک هنرمند بااستعداد از همان دوران کودکی در «سورولا» آشکار شد و در سن ۱۵سالگی به «آکادمی سن کارلوس» واقع در «والنسیا» پیوست.

او که برای تحصیلات تکمیلی به مادرید رفته بود و شاهکارهای هنری موزه «پرادو» را بررسی کرده بود، در ادامه به «رم» و «پاریس» رفت و دوباره به والنسیا بازگشت. او در ابتدا آثار تاریخی و رئالیستی اجتماعی کشید که یکی از آنها «مارگریت دیگر»(۱۸۹۲) بود که نخستین اثر هنری موفقیت‌آمیز او محسوب می‌شد. این نقاشی در نمایشگاه ملی مادرید مدال طلا دریافت کرد، سپس در نمایشگاه بین‌المللی شیکاگو جایزه نخست را کسب کرد و فروخته شد و متعاقباً به «موزه هنر میلدرد لین کمپر» واقع در ایالات متحده اهدا شد.

او اغلب خانوده‌اش را نقاشی می‌کرد. در سال ۱۸۸۸ میلادی «سورولا» ازدواج کرد و بعد از مدتی صاحب دو دختر و یک پسر شد. اعضای خانواده او از سوژه‌های محبوب او برای نقاشی کردن به شمار می‌رفتند.

«سورولا» به امپرسیونیسم روی آورد. در سال ۱۹۰۶ میلادی «سورولا» برای نخستین‌بار در گالری «ژرژ پتی»، یکی از گالری‌های اصلی امپرسیونیست ​​در پاریس شرکت کرد. این یک موفقیت چشمگیر بود و به اعتبار بین‌المللی این هنرمند کمک کرد. این نمایشگاه نزدیک به ۵۰۰ اثر، نقاشی‌های دوران ابتدایی فعالیت و همچنین صحنه‌های ساحلی، مناظر و پرتره‌ها را شامل می‌شد. تعداد نقاشی‌های او حیرت منتقدان را به همراه داشت.

«سورولا» در ایالات متحده امریکا به یک ستاره تبدیل شد. او در سال ۱۹۰۸ میلادی با یک مجموعه‌دار به نام «آرچر میلتون هانتینگتون» ملاقات کرد که او را به عضویت انجمن اسپانیایی امریکا در شهر نیویورک درآورد و از او دعوت کرد تا آثارش را در سال ۱۹۰۹ در این شهر به نمایش بگذارد. این نمایشگاه شامل ۳۵۶ نقاشی بود که ۱۹۵ نقاشی از آنها فروخته شد. سورولا پنج ماه را در امریکا گذراند و در این مدت بیش از ۲۰ پرتره کشید.

موزه‌ای مختص آثار «خواکین سورولا» ساخته شده است. در سال ۱۹۳۲ خانه این هنرمند در مادرید به موزه‌ای تبدیل شد که امروزه به عنوان «موزه سورولا» شناخته می‌شود. این خانه معمولی اسپانیایی متعلق به نیمه اول قرن بیستم، خانه و کارگاه او در یازده سال آخر عمرش بود. خانواده‌اش املاک او را به دولت اسپانیا سپردند و دولت تصمیم گرفت آن را به موزه‌ای تبدیل کند که نقاشی‌ها و وسایل شخصی او (مجسمه‌ها، نامه‌ها، منسوجات، مبلمان و غیره) که «سورولا» در طول زندگی‌اش جمع‌آوری کرده بود را به نمایش بگذارد.