صدای خاموش صنعتگران و کارگران؛ وقتی مشکلات تولید شنیده نمی‌شود
صنعت و تولید، ستون اصلی اقتصاد ملی محسوب می‌شود؛ با این حال، فعالان این بخش سال‌هاست که با مشکلات عمیق و ساختاری دست به گریبانند.
در تازه‌ترین نشست خبری، سید عبدالوهاب سهل‌آبادی رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت ایران، و آرمان خالقی دبیر این خانه، به بیان مشکلات جدی کارگران و صنعتگران پرداختند.
مهم‌ترین محورهای این نشست، بحران انرژی، قطعی‌های برق و نبود سیاست‌های حمایتی مؤثر از تولید بود؛ موضوعاتی که به گفته کارشناسان می‌تواند آینده صنعت کشور را با تهدیدی جدی مواجه کند.
فشارهای بی‌پایان بر دوش کارگران و صنعتگران
سهل‌آبادی با اشاره به شرایط دشوار واحدهای تولیدی تصریح کرد که بسیاری از کارگران تنها ده روز از ماه امکان فعالیت واقعی دارند. او تأکید کرد که بیمه بیکاری نیز نتوانسته مشکلات معیشتی کارگران را کاهش دهد و در بسیاری موارد، واحدهای تولیدی ناچارند با وجود زیان‌ده بودن، همچنان نیروهای خود را حفظ کنند. این شرایط به‌وضوح بیانگر بحرانی است که به‌خوبی دیده نمی‌شود و در سطوح بالای مدیریتی نیز کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
بحران انرژی؛ حلقه گمشده توسعه صنعتی
یکی از جدی‌ترین مشکلات صنعت کشور، کمبود انرژی است. رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت با انتقاد از بی‌توجهی به ظرفیت‌های بالقوه کشور گفت: «ایران با وجود منابع عظیم انرژی، هم در زمستان با کمبود گاز و هم در تابستان با کمبود برق مواجه است.» این مشکل ناشی از ضعف در سرمایه‌گذاری، عدم بهره‌برداری از ظرفیت‌های موجود و مصرف بی‌رویه انرژی است. علاوه بر این، تحریم‌های بین‌المللی نیز مانعی بزرگ بر سر راه جذب سرمایه‌گذاری خارجی و ارتقای بهره‌وری در حوزه انرژی محسوب می‌شود.
خاموشی صنایع؛ تعطیلی ناخواسته تولید
آرمان خالقی، دبیر خانه صنعت، معدن و تجارت، از کاهش ۳۰ تا ۶۰ درصدی ظرفیت تولید صنایع به دلیل قطعی برق خبر داد. او گفت: «در بسیاری از شهرها، برق صنایع از ساعت ۵ عصر تا ۱۲ شب قطع می‌شود؛ در نتیجه، عملاً سه روز از هفته واحدهای تولیدی تعطیل هستند.» این وضعیت نه‌تنها به کاهش شدید تولید و اخلال در اجرای قراردادها انجامیده، بلکه باعث از دست رفتن بازارهای داخلی و خارجی شده است.
فشار مالی مضاعف و بی‌عدالتی در هزینه‌ها
یکی دیگر از مشکلات مطرح‌شده، دریافت «حق ترانزیت برق» از واحدهای تولیدی حتی در زمان قطعی برق است. خالقی این اقدام را نشانه‌ای از نبود هماهنگی مدیریتی دانست و تأکید کرد که واحدهای تعطیل‌شده به‌ناحق باید هزینه خدماتی را پرداخت کنند که دریافت نکرده‌اند.
تبعات اقتصادی و اجتماعی
کاهش ظرفیت تولید صنایع، پیامدهای گسترده‌ای به دنبال دارد:
- توقف تولید و از دست رفتن سرمایه‌گذاری‌های کلان
- افزایش بیکاری و فشار مضاعف بر کارگران
- دشواری در انجام تعهدات مالی، بانکی و بیمه‌ای
- تهدید امنیت اقتصادی و اجتماعی کشور
خالقی هشدار داد که اگر قوانین حمایتی مشابه شرایط جنگی اعمال نشود و فشارهای مالی از دوش صنایع برداشته نگردد، تعطیلی گسترده واحدهای تولیدی اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
نتیجه‌گیری و درخواست فوری اقدام
صنعتگران و کارگران کشور، در شرایطی سخت و طاقت‌فرسا، همچنان چرخه تولید را به حرکت در می‌آورند؛ اما بحران انرژی، قطعی برق و نبود حمایت‌های عملی، این چرخه را به مرز توقف رسانده است. سهل‌آبادی و خالقی در پایان نشست خود، با صدای واحد تأکید کردند:
- دولت باید از شعار عبور کرده و اقدامات عملی و فوری در حوزه انرژی و حمایت از تولید انجام دهد.
- اصلاح الگوی مصرف، افزایش سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی و تعامل مؤثر با کشورهای همسایه از اولویت‌های ضروری است.
- بدون این اقدامات، صنعت کشور در معرض بحران جدی قرار خواهد گرفت.
بحران انرژی و خاموشی صنایع؛ فریاد بی‌پاسخ کارگران و صنعتگران
رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت ایران، سید عبدالوهاب سهل‌آبادی، با انتقاد از بی‌توجهی دولت به مشکلات تولید، هشدار داد که کارگران و صنعتگران تنها حدود ۱۰ روز در ماه امکان کار واقعی دارند و بحران انرژی، چرخه تولید را به مرز توقف کشانده است.
او با اشاره به کمبود گاز در زمستان و قطعی برق در تابستان گفت: «۲۰ سال است از بهره‌وری انرژی می‌گوییم، اما اقدام جدی نشده و سرمایه‌گذاری هم به دلیل تحریم‌ها متوقف مانده است.»
همچنین آرمان خالقی، دبیر خانه صنعت، معدن و تجارت، اعلام کرد: «به دلیل خاموشی‌های مکرر، ظرفیت تولید صنایع ۳۰ تا ۶۰ درصد کاهش یافته و بسیاری از واحدها عملاً سه روز در هفته تعطیل‌اند.»
وی افزود که حتی در زمان قطع برق نیز از صنایع هزینه دریافت می‌شود و این فشار مضاعف، بسیاری از تولیدکنندگان را در آستانه ورشکستگی قرار داده است.
صنعتگران از دولت خواسته‌اند به جای شعار، اقدام فوری برای تأمین انرژی، اصلاح الگوی مصرف و حمایت عملی از تولید انجام دهد؛ در غیر این صورت، بحران بیکاری و تعطیلی گسترده واحدهای صنعتی اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
