سینما همیشه تاثیرگذار بوده و باید با هویت فرهنگی خود حفظ شود. با گسترش تاثیر رسانه‌ها سینما در ابعاد وسیع‌تری نفوذ پیدا کرده و همه اینها باعث شد سینمای یک قابلیت و از آن سو حساسیت‌هایی را پیدا کند که سیاسیون هم نسبت به سینما تعلق‌خاطر و حساسیت پیدا کنند. البته برای پذیرش این حساسیت نباید فراموش کرد که سینما تاثیر زیادی در فرهنگ‌سازی، تغییر شرایط اجتماعی و افزایش یا کاهش برخی از حساسیت‌ها در جامعه می‌تواند داشته باشد و به نظر می‌رسد آنقدری که سینما مهم است، حوزه‌های دیگر فرهنگ و هنر مثل موسیقی یا کتاب به این جایگاه نرسیده‌اند. جشنواره محل بروز و نمایش فیلم بزرگان سینما در کنار استعدادهای جدید است. چون جشنواره فیلم فجر آیینه تمام نمای سینمای ایران به حساب می‌آید و محلی برای رقابت و ارتقای سینما است، نباید مکانی برای نمایش هر فیلمی با هر کیفیتی باشد. جشنواره محل نمایش آثار دارای کیفیت برتر و قابل دفاع از وجوه گوناگون فیلم‌ها است تا بتواند منجر به ارتقای سطح کیفی فیلم‌ها و از بین بردن تنوع و یک دست‌سازی سلیقه‌ها و حتی برداشت‌ها شود. جشنواره فیلم فجر به عنوان یک رسانه سینما نقش ارزشمندی در ۴۲ دوره برگزاری را برعهده داشته و فیلمسازان جوان و پرتلاشی را به جامعه سینمایی ایران و جهان معرفی کرده البته باید دقت کرد وقتی ۵۰ درصد فیلم‌های یک سال سینما توسط فیلم‌سازان اول ساخته می‌شود، ادامه این وضعیت آینده سینما را با خطر مواجه می‌کند. چون ما ظرفیت سینمایی ما ۱۰۰ فیلم است به‌طور سالانه و اگر تعداد فیلم‌سازان اول زیاد شود ورودی سینما تعادل آن به هم خورده و مثلا در طول یک دوره ۱۰ساله با ۵۰۰ فیلم‌سازی مواجه می‌شویم که فقط یک فیلم ساخته‌اند. تا روزهای پایانی جشنواره فجر امسال، فیلم‌های شاخصی به نمایش گذاشته شد و می‌توان از فیلم‌های خوبی نام برد. فیلم‌هایی چون مجنون، پروین، تمساح خونی، بی‌بدن، صبحانه با زرافه‌ها، صبح اعدام، تابستان همان سال و دو روز دیرتر.