از نگاه بوم خالی نقاشی هراسی ندارم.

هر بار که به من خیره می‌شود،

رنگ‌ها را بر چهره‌ی بی جانش می‌پاشم،

تا گوش به فرمانم باشد.

گاه آبی آب را روان،

با نقطه‌چینی از درک اقیانوس‌ها،

بر تن عریانش می‌نشانم.

گاه طغیان رنگ‌ها را،

با خشم امواج بر پیشانیش می‌کوبم.

تا آفریدگار طلوع و غروبی

به سرخی شفق باشم.

که این خود مفهوم  اراده‌‌ایست،

برای خلق این جهان بر بوم زندگی.

                    شاهرخ

                   آبان ۱۴۰۳