آقای رئیس‌جمهور

 از روزی که در نیویورک فرمودید که هموطنان ایرانی برگردند، این یکی دو تا هواپیمای آخرین مدل چندین‌ساله ایران‌ایر هم با تحریم خانه‌نشین شدند، البته قبول دارید که راه هم کمی طولانی است و بیشتر هموطنان ما 30، 40، 50سال است که رفته‌اند و این دم آخری عمر هم، نمی‌توانند پیاده به وطن برگردند.

می‌شود چند پرواز اختصاصی با هواپیمای خودتان یا هواپیمای وزیر خارجه یا رئیس مجلس، برای برگشت آنها که بلیت دوسره ایران ایر در دست دارند و می‌خواهند برگردند، دستور فرمایید راه‌اندازی شود.

یا حداقل به این خانم وزیر جوان راه بفرمایید، پاسخگوی مسافرانی باشند که به‌عنوان توریست با ایران‌ایر رفته‌اند و الان چگونه باید برگردند؟ هزینه اقامت اضافی آنها با کیست؟ نحوه برگشت آنها چگونه برنامه‌ریزی شده است؟ اصلا کسی در ایران‌ایر جواب مردم را می‌دهد؟ نگویید آنها تحریم کردند و به ما مربوط نیست.

آقای رئیس‌جمهور

همان لحظه‌ای که آقای عراقچی با هواپیمای اختصاصی از این کشور به آن کشور تشریف می‌برند به ترکیه و لبنان و مصر و عربستان و قطر و امارات و در آسمان سایر کشورهای عربی می‌چرخند، هزاران ایرانی در فرودگاه‌های دنیا از فرانکفورت و هامبورگ و میلان و آمستردام و پاریس و مادرید و هرجایی که ایران‌ایر با هزار بدبختی سری می‌زد، سرگردان مانده‌اند.

همان لحظه که ایشان با وزیر خارجه ترک در حال گپ وگفت بودند، می‌گویند یک پرواز ایرانی در آسمان، در حال دور زدن روی آسمان استانبول بوده است که امیدوارم شایعه بوده باشد. ایرلاین ترکیه، ترکیش و پگاسوز هم پروازهای خود را به ایران قطع کردند.

همان لحظه که رئیس مجلس به‌جای نشستن بر کرسی سوال و جواب از دولت، پشت فرمان هواپیما، عکس و فیلم می‌گرفتند، ما هم کیف کردیم، پروازهای عربی امارات و قطر هم، پروازهای خود را به تهران قطع کردند.

همان لحظاتی که ریاست محترم جمهوری در بین بغداد و اربیل و بصره و کربلا و نیویورک و قطر و روسیه و... با هواپیمای اختصاصی پرواز می‌کردند، اتحادیه اروپا در حال مذاکره و تلاش برای تحریم ۳ شرکت هواپیمایی ایرانی بود که مثل قصه بازنشسته‌ها، اگر تحریم هم نمی‌شد، در حال مردن و فروپاشی و اسقاطی شدن بودند.

همان لحظه که وزیر خارجه در حال میل کردن غذای «کُشَری مصری» بودند و نگران جای خالی یک رستوران مصری در تهران برای وفاق و مهمانی‌های بعدی بودند، اتحادیه اروپا در حال تحریم کردن ده‌ها فرد و شرکت ایرانی بود.

آقای رئیس‌جمهور

به وزیر خارجه بفرمایید که وفاق با غذا، یک شوخی تلخ است، در شرایطی که مردم از گرسنگی و گرانی‌ها می‌نالند، هرچند در یادداشت روز سه‌شنبه اول آبان ۱۴۰۳ هم در دغدغه‌های مسعودخان که بالاخره نفهمیدیم که نوشته‌های خودتان یا دیگری است هم مرقوم شده: دیدم [عباس] عراقچی توییت زده که جای یک رستوران مصری در تهران خالی است. خیلی ایده جالبی بود و به‌نظرم اگر بتوانیم از همه کشورها یک رستوران در ایران باز کنیم، شاخص وفاق در جهان رشد می‌کند. به این فکر کردم که اگر ما هم در هریک از سفرهای‌مان یک رستوران در کشور میزبان افتتاح کنیم و غذاهای خوشمزه ایرانی را بخورند، هم نمک‌گیر می‌شوند و هم دعوا کمتر می‌شود.

آقای رئیس‌جمهور

نمی‌دانم مسئولان هرگز با جیب خود به رستوران می‌روند یا خیر، اما باور کنید که در همین تهران، ده‌ها رستوران فرانسوی، ایتالیایی، چینی، ژاپنی، هندی، پاکستانی، لبنانی، عربی و.... وجود دارد و در همه شهرها و کشورهای جهان، حتی آنها که در نقشه وزارت خارجه هم جایی ندارند، متقابلا رستوران ایرانی به یمن مهاجرت چند میلیونی ایرانیان باز شده و البته هیچ‌کدام در طول این 40، 50 سال باعث وفاق نشده و بر دیپلماسی کشور هم تاثیر نگذاشته و از تحریم‌ها و ظلم‌ها و هزار قصه دیگر جلوگیری نکرده است.

آقای وزیر خارجه هم بهتر است که به‌جای رستوران مصری، به‌فکر حل مشکل هواپیمایی ایران ایر و ده‌ها مشکل دیگر با گفت‌وگو و مذاکرات جدی با طرفین اروپایی باشد، که اگر همتی باشد و کسی از مسئولان بخواهد و هواپیماهای شخصی و تشریفاتی مسئولان جمع شود، سایر مشکلات هم حل می‌شود.

 آقای رئیس‌جمهور

با اینکه به این یادداشت خیلی مربوط نمی‌شود، اما بالاخره نفهیدیم که این یادداشت‌های روزانه آقای مسعود را شخص جنابعالی می‌نویسید یا می‌نویسند؟

 هرچند در یکی از خبرها به‌‌نقل از یکی از افراد دفتر ارتباطات آمده بود که شوخی سیاسی چند نفر صاحب ذوق است و ربطی به جنابعالی ندارد، اما از ظاهر نوشته‌ها به‌نظر می‌رسد که یک جورهایی ربط دارد و تا روزی که از زبان خودتان نشنویم، ما به‌حساب دغدغه‌های روزانه حضرتعالی می‌گذاریم و از خواندن‌شان هم بسیار مفرح می‌شویم و لذت می‌بریم.

آقای رئیس‌جمهور

در ضمن، در یکی از سخنرانی‌های خود، شخصی بدون اجازه اعتراض می‌کند و شما بسیار عصبانی می‌شوید، برای احترام به افکار عمومی بهتر است که خودتان را بیشتر کنترل کنید، اگر یاران ارتباطات شما، توصیه نکرده‌اند، من حقیر به‌خاطر بیشتر بودن سن، توصیه می‌کنم که عصبانی نشوید، آستانه تحمل‌تان را بالا ببرید، به کسانی چون من که نقدهای بسیار بر شما داریم، نتازید، یادتان باشد، قرارتان با مردم، تاخت‌وتاز نبود.