عکس نخست: سی پرنده (مرغان ماهیخوار) با بازتاب‌هایشان، حذف رنگ، پراکندگی و توازن ترازویی با جاهای خالی، گستردگی چشم چرخان، حذف عامدانه و هنرمندانه رنگ، بازی سایه و واقعیت. 

عکس دوم: رنگی، شات به موقع، وضوح لازم، دو حرکت خلاف جهت در تصویر و نمایش همزمانی (تلخی، شیرینی) مرگ و زندگی. توازن خطی هر دو شخصیت و درهم شدگی نیروها در یکدیگر. یادآور ضرب‌المثل هلو برو به گلو.

عکس سوم: حذف رنگ، توازن و آرامشی همچون باله، حرکت و ثبات، نقش نور و سایه حفظ پرسپکتیو روی بدن پرندگان، پراکندگی در عین باهم بودن (فراکتال)، هماهنگی و همگونی.

عکس چهارم: زاویه دید غریب و جالب از پایین به بالا (مورچه‌ای)، حذف مناسب رنگ، تاثیر نگاه در نگاه با پرنده و ایجاد توهم با یک نمابندی غیرمنتظره، حفظ ژرفا با همان اندک سایه.

عکس پنجم: خیال‌انگیزی و توهم با سایه، نقش پرنده‌ای بر بال پرنده اصلی، پرواز خیال بر تصور. حرکت و احساس آن، عینیت‌بخشی به لحظه قطعی و تمام، بال در بال با هنرمند.

عکس ششم: رنگ و ضد نور (سیلوئت) در خدمت بیانیه، تحرک و صدا و سکون، سیم خاردار و اعتراض، توهم و واقعیت، سیم خاردار و پرنده و گفت‌وگو، جایگیری شخصیت‌ها در مرکزیت، سیم خاردار و بار فرهنگی‌اش و دونیمه کردن فضا.

عکس هفتم: گام آخر، توازن در لحظه اتفاق، حرکت و سکوت و سکون، تقسیمات فضا به پر و خالی، هماهنگی گرمای رنگی و رفتار شخصیت‌ها، یک اثر نزدیک مینیمال. 

عکاس: محمدجواد رستمی

سخن پایانی

بازتاب‌ها می‌توانند از منظری جالب باشند و از سویی عامل توهم و پیچش‌های بازنمایی. در آثار پیش رو مبحث زیبایی نقش مهمی دارد که از تناسب و کادربندی‌های دقیق هندسی سرچشمه گرفته است.

 اینک که در عکس و هنر می‌توان زیبایی را تکثیر کرد چرا نتوان در واقعیت آن را تکثیر کرد.