از پای نمی‌افتم.

چون تک برگی،

برسینه‌ی درخت آرزوهایم می‌مانم.

تا با عبور از تند‌بادها،

عاشقانه‌های رنگی پائیزم را،

در واپسین روز‌های آذر،

به یادگار بگذارم.

زمستان که آمد،

رنگین‌کمانی از نقش تنم را،

به اولین برف زمستانی هدیه میکنم.

روحم را پرواز میدهم.

خوب می‌دانم،

که دو‌باره می‌جوشند چشمه‌ها،

از شکاف سنگ‌ها.

برای زایش دو‌باره‌ی بهار.

                        شاهرخ

                     آذر‌ماه‌۱۴۰۳

                        ایران

شاهرخ عباس زاده