در ایران با تغییر ریاست‌جمهوری عموما تغییراتی در استانداران و مجموعه‌های زیرمجموعه وزارت کشور اتفاق می‌افتد. تغییر مدیران ارشد با تغییرات رئوس قدرت در کشورها در تمام نظامهای سیاسی در جهان مرسوم است وبا نگاهی اجمالی به تغییرات سیاسی در کشورهای مختلف و اینکه چه حزب ویا جریانی روی کار می‌آید، شاهد تغییرات در پائین دست نظام‌ها هستیم.اما معیار بومی یا غیربومی در سازوکارتعیین مدیران ارشد به خصوص استانداران در عصر کنونی، شاید ایده‌ای قدیمی است و معیارهای مهم تری در این زمینه وجود دارد.اما هنوز تفکر بومی و غیر بومی در کشور ما مورد بحث و جدل است و مدافعان و مخالفانی دارد.

 بحث استاندار بومی یا غیربومی یا اساسا مدیریت‌های بومی و یا غیربومی پس از انقلاب به انواع و اقسام روش‌ها به منصه ظهور رسیده است.

هر کدام از این ایده‌ها طرفداران خود را داشته‌اند و در زمان‌های گوناگون عملا آن را به اجرا درآورده‌اند به گونه‌ای که درحال‌حاضر استان خوزستان به شکل مدیریت چند پاره در آمده است و مدیریت هر قسمت جغرافیایی از این استان تحت تاثیر یک جریان یا برخی نمایندگان شهرها است.

متاسفانه مرکزیت این مدیریت در استان که قاعدتاً می‌بایستی همه مناطق را اشراف داشته باشد پس از این همه سال تنها در حیطه اهواز خلاصه شده است.

گویی همه استانداری در یک ساختمان است و مدیریت استان فقط تحت تاثیر برخورداری از امکانات ارتباط تلفنی و اینترنتی مدیریت می‌شود. شاید مهم‌ترین دلیل آن این است که استاندار غیر‌بومی عملا اشتیاقی برای پیگیری و درگیری در همه مسائل این منطقه را در خود نمی‌یابد و انگیزه‌های عاطفی ناشی از پیوندهای خویش با مردم محلی هم در وی یافت نمی‌شود.

در نتیجه استانداری خوزستان محلی برای آمدن و مدیریت نمودن و پس از مدتی گام در جای بهتر گذاشتن خواهد بود. نتیجه آن هم بازگشت یک منطقه جغرافیایی به گذشته و از دست دادن فرصت‌ها بوده به گونه‌ای که عملا هم دلبستگی‌ لازم برای پیوند میان شهروندان و مدیران استان نیز جز در پاره‌ای از نمونه‌ها به حداقل خویش رسیده است لذا فرصت آزمون و خطای مجدد هم پس از سال‌ها، دیگر وجود ندارد.

حال با روی کار آمدن دولت چهاردهم می‌بایستی برای رتق و فتق امورات این استان به ویژه مشکلات اساسی در اجرای طرح‌های توسعه اقتصادی و اجتماعی این منطقه نیازمند یک گرایش بومی هستیم که متاسفانه فقدان آن عملا ضربه‌ای جبران‌ناپذیر بر پیکره اقتصاد منطقه زده است.

این اتفاق نامیمون را از میزان تردد برخی مدیران غیر بومی در فرودگاه‌های این استان و عدم‌استقرار کافی برای رسیدگی به امور، می‌توان به خوبی مشاهده کرد. امید است یک بار دیگر نخواهیم سرنوشت این استان را در مدیریت غیربومی تکرار کنیم.