مک لارن F۱ از گوردون موری

F۱ در دوره خود سریع‌ترین خودروی تولید انبوه جهان به شمار می‌رفت. این سوپراسپرت که در سال ۱۹۹۲ معرفی شد، به‌لطف آرایش عجیب صندلی‌هایش راننده را در وسط خودرو قرار می‌داد و دو سرنشین دیگر را در کنار او. طراح و مهندس مکانیک، گوردون موری، این نوع پیکربندی فضای داخلی را در دهه ۶۰ میلادی طراحی کرده بود؛ بنابراین پس از اینکه مدیریت پروژه F۱ را در دست گرفت، آن را روی ابرخودروی مک‌لارن پیاده‌سازی کرد.

نیسان GT-R از کازوتوشی میزونو

مهندس موردعلاقه کارل گون، مدیر اسبق و پرحاشیه خودروسازی نیسان، به دستور او به مقام مهندسی ارشد این شرکت و مدیریت پروژه کوپه GT-R R۳۵ رسید. این مهندس ژاپنی که به جزییات بالا و مسابقات گروه C رقابت‌های استقامت جهانی علاقه زیادی داشت، سوپراسپرت بعدی نیسان را بر پایه سوپراسپرت‌های عملکرد بالا طراحی کرد. GT-R R۳۵ تا سال ۲۰۲۴ در خط تولید باقی ماند؛ تا اینکه نیسان تصمیم گرفت خود را برای فاز بعدی عملیاتش آماده کند و پس از خروج از بحران‌های اقتصادی از نسل بعدی آن رونمایی کند.

آریل اتوم از سایمون ساندر

سایمون ساندر یک طراحی خودرو انگلیسی است که در پیش از کار روی پروژه شخصی خود و تاسیس برند انگلیسی آریل، برای برندهای مشهوری چون پورشه، آستون‌مارتین و جنرال‌موتورز فعالیت می‌کرده است. او که همیشه آرزو داشت خودرویی مانند لوتوس ۷ بسازد، سرانجام در سال ۱۹۹۹ برند خود را بنیان نهاد و خودرویی منحصربه‌فرد را با نام اتوم رونمایی کرد. اتوم یک خودروی تک‌سرنشینه چرخ‌باز بود که با تکیه‌بر پیشرانه ۱.۸ لیتری خود ۱۹۲ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و به‌لطف وزن کمی که داشت، شتاب و عملکردی خیره‌کننده را برای راننده به ارمغان می‌آورد. این سوپراسپرت که با مرور زمان بهبود پیدا کرد، همچنان هم به‌عنوان پرچمدار آریل تولید می‌شود.

۳۵۰GT از فروچیو لامبورگینی

همان‌طور که در فیلم سینمایی نه‌چندان جذاب «لامبورگینی: مرد پشت یک افسانه» هم نشان داده شد فروچیو لامبورگینی، صنعت‌گر ایتالیایی متمول، به‌خاطر مشکلی که در کلاچ فراری خود پیدا کرده بود، تصمیم گرفت تا خودروی خود را بسازد. او در همین راستا از نخستین مدل GT رونمایی کرد که موفقیت چندانی نداشت اما راه را برای این برند اهل سنت‌آگاتا باز کرد تا به یکی از تاثیرگذارترین خودروسازان تاریخ تبدیل شود. بعدها سوپراسپرت‌های لامبورگینی به رقابت مستقیم با مدل‌های فراری پرداختند.

بوگاتی ویرون از فردیناند پیئک

برند اشرافی بوگاتی پس از سال‌ها موفقیت به خواب فرو رفته بود تا اینکه گروه خودروسازی فولکس‌واگن به دستور مدیرعامل وقتش، فردیناند پیئک، تصمیم می‌گیرد آن را زنده کند. پیئک ایده یکی از نخستین ابرخودروهای تولید انبوه جهان را در سر پروراند؛ خودرویی ۱۶ سیلندر که دیدگاه سرمایه‌داران درباره خودروها را تغییر داد، به سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کرد به یکی از انقلابی‌ترین خودروهای تاریخ خودروسازی جهان بدل شد. برای آشنایی بیشتر با پیئک، مقاله «فردیناند پیئک و امپراتوری تاثیرگذارترین چهره صنعت خودرو» را مطالعه کنید.

فولکس واگن XL۱ از فردیناند پیئک

 پیئک افسانه‌ای در دوره مدیریت خود رویای محصولی بسیار بهینه را هم در سر می‌پروراند. او درعین علاقه به دستیابی به سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت با یک خودروی جاده‌ای، می‌خواست با یک خودروی ۱ لیتری مسافتی ۱۰۰ کیلومتری را هم طی کند. پس تمام گروه مهندسی فولکس‌واگن را بسیج کرد تا بتواند یک کوپه دونفره هیبریدی-دیزلی به نام XL۱ بسازد. خودرویی که بر پایه آمارهای رسمی می‌تواند تنها با مصرف یک لیتر سوخت، مسافتی ۱۰۰ کیلومتری را طی کند. این مدل بعدها الهام‌بخش تولید مدل‌های بهینه دیگری شد.

مینی کلاسیک از الک ایزیگونیس

چالش‌های سیاسی و اقتصادی کانال سوئز در سال ۱۹۵۶ به بریتانیا فشار آورد. این مسئله روی کاهش سوخت و افزایش نرخ آن تاثیر مستقیم گذاشت. نتیجه تمام این رویدادها این شد که خودروسازان داخلی این کشور مانند BMC مجبور شدند به تولید خودروهای کوچک‌تر و بهینه‌تر روی بیاورند. اَلِک ایزیگونیس، طراح انگلیسی، هم که به‌تازگی وارد این خودروساز شده بود مسئولیت تولید یک هاچبک کوچک دیفرانسیل جلو بهینه را برعهده گرفت که بعدها به یکی از نمادین‌ترین خودروهای این کشور بدل شد. مینی هم‌اکنون یک برند مستقل و زیرمجموعه گروه خودروسازی بی‌ام‌و است.

فیات ۱۲۸ از دانته گیاکوزا

گیاکوزا، مهندسی و طراح ایتالیایی مسئول بهینه‌سازی سیستم دیفرانسیل جلو در صنعت خودرو، در سال ۱۹۲۷ به گروه خودروسازی فیات پیوست و مدل‌های مشهوری مانند ۵۰۰ توپولینو و نواُوا ۵۰۰ زنده کرد. او با الهام‌گیری از دورنمای هاچبک مینی، مدل ۱۲۸ را آفرید؛ خودرویی که مبنای تولید خودروهای دیفرانسیل جلوی مدرن شد.

AC کبرا از کارول شلبی

کارول شلبی، راننده و تیونر مشهور امریکایی، پس از بازنشستگی از مسابقات و موفقیت‌های بسیار تصمیم گرفت تا روی بهبود و تولید خودرو کار کند. او باور داشت که جای یک سوپراسپرت V۸ واقعی در بازار امریکا خالی است؛ خودرویی که با وجود نرخ منطقی که دارد بتواند یاور راننده در طول هفته باشد و آخر هفته در پیست هنرنمایی کند. پس یک پیشرانه ۴.۳ لیتری V۸ فورد را در محصولی از AC کارز بریتانیایی قرار داد و AC کبرا را آفرید و سرانجام آن را وارد بازار امریکا کرد.