تولید در بخش معدن و صنایع معدنی با تکیه ‌بر ظرفیت‌های معدنی و انرژی آغاز شده و فرصت‌های ویژه‌ای را برای توسعه اقتصادی، اشتغالزایی، ارزآوری و... فراهم می‌کند. تولید در حوزه‌های مختلف بخش معدن و صنایع وابسته به آن به‌منزله بهره‌مندی از ظرفیت‌های کشور برای کسب ارزش و ثروت‌آفرینی است. سرمایه‌گذاری برای بهره‌مندی از این ظرفیت‌ها به رشد تولید ناخالص داخلی و همزمان اشتغالزایی منتهی می‌شود. علاوه بر این باتوجه به آنکه اغلب ذخایر معدنی کشور در مناطق محروم و کمتر توسعه‌یافته واقع‌ شده‌اند، عملا بهره‌برداری از این ظرفیت‌ها به‌منزله توسعه صنعتی و اجتماعی است. در نتیجه تامین الزامات اولیه برای تولید به نفع کل اقتصاد کشور خواهد بود.

تامین نقدینگی یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های فعالان صنعتی در روند تولید است که در نبود ثبات سیاسی و اقتصادی و همچنین باتوجه به رکود قابل‌توجه اقتصاد کشور، مشکلات تامین مالی بیش‌ از پیش شدت گرفته است. در این موقعیت عملا نیاز به تامین نقدینگی برای احداث یک واحد صنعتی، اجرای طرح‌های توسعه، نوسازی یا بازسازی تجهیزات و حتی تامین مواد اولیه تولید به‌شدت دشوار شده است.

همزمان هزینه‌های تولید نیز به‌صورت روزافزون بیشتر می‌شود. تامین نقدینگی از بانک‌ها یا دریافت تسهیلات از آنها نیز به معضلی فراگیر برای صنعتگران بدل شده است. دریافت تسهیلات بانکی یکی از راهکارهای اساسی برای تامین نیاز صنایع به نقدینگی محسوب می‌شود، اما بسیاری از صنعتگران با مشکلات اساسی در فرآیند دریافت تسهیلات بانکی مواجهند. بروکراسی پیچیده مانعی جدی در مسیر دریافت وام ازسوی صنعتگران است، زیرا باتوجه به تورم روزافزون حاکم بر اقتصاد، نرخ بهره بانکی بسیار بالا برآورد می‌شود، این در حالی است که صنعتگران و فولادسازان کشور با چالش‌های دیگری نیز در روند فعالیت خود روبه‌رو هستند که سودآوری تولید آنها را بسیار محدود می‌کند. در چنین موقعیتی تداوم تولید برای این صنعتگران بسیار دشوار و در مواردی حتی غیرممکن است.

علاوه بر این چنانچه یک صنعتگر بتواند تسهیلات موردنظر خود را از بانک‌ها دریافت کند، در نهایت باید سود قابل‌توجه بیش از ۲۰ درصدی را به‌ازای دریافت این تسهیلات پرداخت کند، این در حالی است که سود بسیاری از فعالیت‌های تولیدی در ایران به ۲۰ درصد نمی‌رسد؛ بنابراین تامین نقدینگی در نهایت به متضرر شدن صنایع منتهی می‌شود. تحمیل خسارت‌های اینچنینی به تولیدکنندگان آن‌هم با توجه به سایر محدودیت‌هایی که در روند فعالیت آنها به چشم می‌خورد به‌شدت اشتباه است. تحمیل فشار مضاعف به صنعت به‌منزله زدن تیر خلاص به تولید است.

مشکلات حاکم بر عملکرد صنایع به نرخ بهره بانکی محدود نمی‌شود، بلکه این صنعتگران با چالش‌های دیگری نیز در روند فعالیت خود روبه‌رو هستند. تحریم و نبود تعاملات اثرگذار و سازنده میان ایران با سایر کشورها، دشوار شدن هر روزه صادرات و واردات کشور، نبود ارتباطات بانکی میان ایران و سایر کشورها، قوانین و مقررات متضاد، غیرثابت و غیرکارشناسی، نبود ثبات در شرایط اقتصادی کشور و همچنین تامین نشدن انرژی موردنیاز تولیدکنندگان، بزرگ‌ترین چالش‌هایی هستند که عملا روند فعالیت این واحدهای تولیدی را تحت تاثیر منفی قرار می‌دهند و از میزان سود آنها می‌کاهند.

برای رفع مشکلات یادشده می‌توان با گسترش معاملات اعتباری یا ال‌سی داخلی میان تولیدکنندگان در حلقه‌های بالادستی و پایین‌دستی زنجیره فولاد، بخشی از مشکلات صنعتگران برای تامین نقدینگی را مرتفع کرد. البته چنین تعاملی میان تولیدکنندگان در شرایطی حاصل می‌شود که ارتباطات در این زنجیره مثبت و سازنده باشد. علاوه بر این منفعت کلی زنجیره باید بر کسب سود لحظه‌ای برخی صنایع اولویت داشته باشد. امید می‌رود با گسترش روش‌های نوین تامین مالی صنایع بخش بزرگی از مشکلات حاکم بر عملکرد صنایع مرتفع شود.