جهانبخش میرزاوند، از فرزندان ایل قشقایی، رئیس سازمان امور عشایر ایران شد
یک روز پس از روز معلم و یادآوری جایگاه معلمان عشایری و زنده‌یاد استاد محمد بهمن‌بیگی، بنیانگذار آموزش عشایر در ایران، سکان هدایت تنها نهاد سیاست‌گذار و برنامه‌ریز جامعه عشایری کشور به دست کسی سپرده شد که درس خواندن در چادرهای سفید عشایری را با گوشت و پوست تجربه کرده است. او که فرزند ایل است حالا باید برای آینده عشایر ایران برنامه‌ریزی کند.
به گزارش صمت، و به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی سازمان امور عشایر ایران، "جهانبخش میرزاوند"، متولد فارس و برخاسته از ایل قشقایی، با حکم غلامرضا نوری، وزیر جهاد کشاورزی، به عنوان رئیس سازمان امور عشایر ایران منصوب شد. وی از سوم دی‌ماه ۱۴۰۳ سرپرست این سازمان بود و از امروز، 13 اردیبهشت ماه 1404 به‌طور رسمی ریاست آن را بر عهده گرفت.
میرزاوند، متولد ۱۳۴۷، دانش آموخته دکتری تخصصی مهندسی کشاورزی در گرایش فیزیک و حفاظت خاک از دانشگاه شیراز، عضو هیات علمی سازمان تحقیقات کشاورزی، اولین مدیرکل دفتر امور خاک وزارت جهاد کشاورزی و ریاست سازمان سیما، منظر و فضای سبز شهرداری کلان شهر شیراز را در کارنامه خود دارد.
حالا، مسئولیت وی هموار کردن خاک ایلراه‌ها برای مردمان کوچ‌رو این سرزمین است؛ مردمانی که سال‌هاست میان رنج کوچ، خشکسالی، کم‌آبی، فرسایش زمین، تغییرات اقلیمی، توسعه‌های شهری و تصرف ایلراه‌ها و... روزگار می‌گذرانند.
وزیر جهاد کشاورزی در حکم انتصاب رئیس سازمان امور عشایر ایران تاکید کرده است که "با تمرکز بر بهبود شاخص‌های توسعه، ایجاد کانون‌های مناسب توسعه عشایر داوطلب، ارائه خدمات به عشایر کوچنده، مهار عوامل تخریب و بهبود شرایط زیست‌محیطی جوامع عشایری و در جهت ساماندهی امور گام‌های مؤثری برداشته شود".
اهدافی که اگرچه سال‌ها در برنامه‌ها و دستور کار بوده‌اند، اما این‌بار با مدیریتی که ریشه در ایل داشته و روی کرد علمی و فنی دارد، امیدها برای تحقق آنها رنگ تازه‌ای گرفته است.
سازمان امور عشایر ایران، تنها نهاد رسمی سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی برای ساماندهی و خدمت‌رسانی به جامعه عشایر کشور است.
این سازمان در ذیل وظایف و مأموریت‌های خود، توسعه زیرساخت‌ها در مناطق عشایری و ارائه خدمات مناسب به منظور بهبود زندگی و معیشت، رونق اقتصادی، تولیدی و اجتماعی جامعه عشایری ایران را برعهده دارد.
سازمانی فرابخشی، مهم و کلیدی که اکنون، مدیریت آن به دست کسی سپرده شده که کوچ را زیسته، خاک را می‌شناسد، در شهر مدیریت کرده و در دهه ششم زندگی خود در پی درمان درد ایلات و عشایر ایران زمین است.
