درحال‌حاضر آموزش در جامعه به جایگاهی رسیده که دست‌اندرکاران و متولیان این حوزه را از نگاه صرفا اقتصادی به موضوعاتی مثل لباس فرم و تجهیزات آموزشی بر حذر می‌دارد و تاکید دارد آموزش مطلوب زمانی شکل می‌‌گیرد که دانش‌آموز در محیط آموزشی احساس مطلوب داشته باشد.

متاسفانه در شرایط کنونی، هنوز هم بسیاری از لباس‌های فرم دانش‌آموزان در کشور با استفاده از پارچه‌های نامرغوب و آسیب‌زننده به سلامت تولید می‌شود و ما نیز باید با نگاه علمی و برنامه‌ریزی‌های صحیح در این موارد آماده پذیرش تغییرات مثبت در این حوزه و استانداردسازی منسوجات پوشاک مدارس باشیم. در هر حال پوشاکی که دانش‌آموز به مدت ۹ماه و هر روز در بازه زمانی بیش از ۵ ساعت آن را به تن دارد، باید واجد استانداردهایی باشد که بر سلامت و میزان آموزش دانش‌آموز تاثیر منفی نگذارد.

پارچه لباس فرم مدارس باید دارای ویژگی‌های فنی مورد نیاز دانش‌آموزان بوده و بسته به شاخص‌ها و مولفه‌هایی همچون اقلیم و جغرافیا، جنسیت، گروه سنی، فرهنگ پوشش و کاربردهای لباس، دارای جدول استاندارد منسوجات لباس فرم مدارس باشد.

البته برای به نتیجه رسیدن چنین اقداماتی، تنها فعالیت پژوهشگران حوزه نساجی کافی نیست و این کار باید با همکاری نهادهای دست‌اندرکار انجام شود. برای رسیدن به نقطه مطلوب در این زمینه باید جداول استاندارد طراحی و تدوین شود تا انتخاب پارچه برای این لباس‌ها نسبت به وضعیت فعلی بهبود پیدا کند. در شرایط کنونی، بسیاری از پوشاک مدارس با استفاده از پارچه‌های پلی‌استر تولید می‌شوند که این پارچه‌‌ها، الیاف مصنوعی هستند و به مرور زمان آسیب‌های جدی به سلامت دانش‌آموزان وارد می‌کنند.

در عین حال لازم است اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی خانواده‌ها و مسئولان نیز همراستا با این استانداردسازی‌ها انجام شود تا از مزایا و مضرات احتمالی هر یک از محصولات اطلاع داشته باشند و انتخاب جنس و نوع پارچه‌ها را با توجه به سلامت دانش‌آموز خود انجام دهند. این آگاه‌سازی باعث می‌شود برخی باورهای غلط مثلا درباره استهلاک زودتر پارچه‌های طبیعی نسبت به الیاف مصنوعی نیز از بین برود و این محصولات جای خود را در فهرست پارچه‌های مورد استفاده در پوشاک دانش‌آموزان باز کند.

در این راستا بدون شک فرهنگ‌سازی پیش از استانداردسازی در تمامی بخش‌های مرتبط با لباس فرم دانش‌آموزان بسیار مهم است و این فرهنگ باید در میان تمام خانواده‌های ایرانی نهادینه شود که لباس مدارس دانش‌آموز آنها باید از بهترین کیفیت ممکن برخوردار بوده و برای جلوگیری از آسیب‌ به آنها حاضر باشند هزینه رسیدن به کیفیت مطلوب را پرداخت کنند.

البته باید توجه داشت ظرفیت مورد نیاز تولید پارچه در بحث تولید لباس فرم مدارس در کشور ما بسیار بالاست و بی‌شک یک کارخانه توان تولید این حجم از منسوجات مورد نیاز را ندارد اما نهادهای دست‌اندرکار در این حوزه می‌توانند با همکاری در این زمینه، امکان همراهی مجموعه‌های دارای قابلیت تولید استاندارد را فراهم کنند تا براساس استانداردهایی که ارائه می‌شود، کارخانه‌هایی که برای فعالیت جدی در این زمینه اعلام آمادگی می‌کنند، خط تولیدی ویژه این بخش درنظر گرفته شود.

با توجه به آنچه گفته شد و نظر به اهمیت موضوع استانداردسازی تولید لباس فرم دانش‌آموزان، امید بر این است که با همراهی کارخانه‌‌های تولیدکننده، بازار مصرف، متوجه ارزش و اهمیت لزوم این تغییرات شود و به مرور زمان همه مجموعه‌های تولیدی به‌تدریج به سمت این استانداردسازی روی آورده و دیگر پارچه‌های نامناسب و بی‌کیفیت جایی در تولید لباس فرم مدارس نداشته باشند.