اولین نمونه های لوله فولادی توسط آهنگران تولید شد. آن ها با خم کردن ورق و اتصال دو لبه ی آن به کمک حرارت برای اولین بار موفق به تولید لوله شدند. با گذر زمان روش تولید مقاطع فولادی دچار تحول و پیشرفت قابل توجهی شد تا جایی که امروزه در یک خط تولید نوارهای برش خورده از ورق های فولادی به سرعت به لوله های بی نقصی تبدیل می شوند که در تعداد قابل توجهی از صنایع کاربرد گسترده ای دارند. امروزه با روش های جدیدی که برای تولید لوله و پروفیل فولادی ابداع شده است، این مقاطع در دو نوع درزدار و بدون درز تولید می شوند. در ادامه به بررسی انواع روش های تولید لوله و پروفیل درزدار و چگونگی اتصال لبه ی ورق آن ها به هم خواهیم پرداخت. 

امروزه ورق های فولادی با توجه به ضخامتشان در دو نوع ورق سیاه و ورق روغنی تولید می شوند. در کارخانه های تولید لوله و پروفیل فولادی این ورق ها با توجه به ضخامت لوله و پروفیلی که تولید می شود، برش خورده و توسط انواع قالب ها به لوله ی درز بازی با مقطع گرد تبدیل می شوند. برای تولید لوله و پروفیلی بی نقص نیاز هست لبه ی این ورق ها با دقت بالایی به هم جوش داده بشوند. با توجه به قطر و ضخامت لوله، صنعتگران از انواع روش ها استفاده می کنند. در بین تمامی روش ها، ERW و EFW و DSAW متداول ترین و کاربردی ترین آن ها هستند. در ادامه به طور خلاصه چگونگی تولید در هر یک از این روش ها را بررسی خواهیم کرد. 

روش ERW: لوله های تولید شده از این روش را اصطلاحا لوله فولادی درز مخفی می گویند. ورق روغنی بعد از برش به شکل نوار های صاف طی رول فرمینگ به شکل لوله ای با درزباز در می آید که در ادامه ی فرآیند تولید دستگاه های جوش در امتداد لبه ی درز آن ها را به هم جوش می دهد. در این روش از ماده ای به عنوان پرکننده استفاده نمی شود. 

روش EFW: در این روش هم درست مثل روش قبلی اول لوله ی درز باز تولید می شود و بعد از آن  به کمک چندین حلقه مسی به لبه ی ورق به هم جوش داده می شوند. فرآیند جوش در این روش به این صورت است که از این حلقه های مسی جریان الکتریکی قوی و سرعت بالایی عبور می کند. تبدیل انرژی جنبشی ایجاد شده از این جریان به انرژی گرمایی، باعث ذوب فولاد در لبه های ورق و اتصال آن ها به هم می شود. در ادامه ی فرآیند تولید، لوله با عبور از میان انواع قالب ها به سایز و شکل مورد نظر می رسند. به دلیل حرارت بالایی که در فرآیند جوش تولید می شود این روش برای پروفیل و لوله سیاه مناسب نمی باشد. 

روش DSAW : این روش برای تولید لوله با قطر خیلی زیاد و اسپیرال مورد استفاده قرار می گیرد.عرض ورق های فولادی استاندارد است و از حد مشخصی نمی تواند بیشتر باشد به همین خاطر برای تولید لوله با قطر زیاد ورق فولادی با عرض مناسب وجود ندارد که با خم کردن در امتداد طول به قطر مورد نظر تولید برسد. برای تولید لوله فولادی با  قطر زیاد باید ورق فولادی به شکل فنری حول یک محور گردش کند و با جوش دادن لبه های آن به هم اول از داخل و بعد از خارج، لوله تولید می شود. در این روش، جوشکاری به کمک پر کننده ها انجام می شود. 

در پایان روش های ERW و EFW هم برای لوله و پروفیل سبک و هم برای لوله و پروفیل سنگین کاربرد دارد اما همان طور که پیش تر هم به آن اشاره کردیم  روش EFW به دلیل حرارت بالایی که تولید می کند برای لوله و پروفیل  سنگین خیلی مناسب نیست. در این دو روش بعد از انجام جوشکاری برای افزایش کیفیت جوش و زیبایی ظاهر آن، زائده های درزجوش به کمک دستگاه هایی برداشته می شود. روش DSAW با توجه به نوع درزجوش متفاوتی که دارد از مقاومت بالایی برخوردار است. به طور کلی لوله و پروفیل درزدار در مقایسه با لوله و پروفیل  بدون درز هزینه ی تولید کمتر و دقت ابعادی بیشتری دارند.