هیچ کس بری از عیب نیست و نقد آمده تا اصلاحات ضروری را برای هر فردی ممکن کند. تاریخ، درس عبرتی است برای دوری کردن از تکرار عیوبی که انتقادها را به‌دنبال دارد. جامعه اگر تبدیل به مرداب نمی‌شود و اگر فرهنگ حالت ایستایی نمی‌گیرد به این دلیل است که تغییرات بلکه تحولات، آنها را از مرگ و خاموشی در تاریخ نجات می‌دهد. مقاومت در برابر تغییرات زمان را ‌هرز می‌برد و شرایط را دشوارتر می‌کند. گاهی از تحولات بنیادین گزیری نیست.

بازی با واژگان برای القای سکوت در برابر تغییرات کارساز نیست و در برهه‌ای با انفجاری از صداها مواجه خواهیم شد که کنترل آن و حتی شنیدن آن بسیار هزینه‌بر است.

همیشه تاریخ تکرار می‌شود. پیروز میدان کسی است که نخواهد تجربه گذشتگان را تکرار کند.

بارها و بارها، نوشتاری و تصویری از اشتباهات سیاستمدارانی خوانده و دیده‌ایم که انتظار است تکرار نشوند. هنگامی صدا بلند می‌شود که گرهی افتاده و زمانی تبدیل به فریاد می‌شود که نشنیده گرفته شود. نشنیدن‌ها که زیاد می‌شود دیگر پایگاه‌های اجتماعی هم زیرسوال می‌رود و اعتماد ملی، بزرگ‌ترین سرمایه جوامع بشری محلی از اعراب نخواهد داشت. شاید خنده‌دار باشد که ضرورت تغییری به مو گره بخورد، اما پشت این خنده، زهرخنده‌هایی است که با زنده به‌گور کردن دختران در تاریخ به‌ثبت رسیده است. عبرت از تاریخ، بلوغ را از زمانی به زمان دیگر به میراث می‌گذارد و اگر نیاموزیم به‌زور می‌آموزانند.

شکی نیست به اندازه تمام انسان‌ها تفاوت آرا وجود دارد و هنر حکمرانی این است این تفاوت‌ها را مدیریت کند. غیرمنطقی است تفکر فرزندی با ۳ دهه فاصله سنی همچون والدین خود باشد. ۳۰ سال برابر است با گذشت ۹۴۶ میلیون و ۸۰ هزار ثانیه که ممکن است در هر ثانیه آن یک تغییر به‌وجود آمده باشد. والدین دهه ۶۰ اگر غافل از این گذر تاریخ باشند، قطعا قادر به درک فرزند دهه نودی خود نخواهند بود.

انسان با گذر زمان آگاه‌تر و بلکه باهوش‌تر نسبت به محیط پیرامون خود می‌شود و این آگاهی را نمی‌توان چون از جنس گذشته نیست نادیده گرفت و سعی در خاموش کردن این چراغ آگاهی داشت. صدای پای آگاهی برای کسانی که در گذشته مانده‌اند غریب و نامأنوس است اما آیا چاره‌ای جز پذیرش آن هست؟ هم‌اکنون زمان، متعلق به اوست.

دختر و بلکه دخترانی از این نسل جدید آگاهی، جان خود را از دست می‌دهند اما همچنان نسل گذشته باور ندارد این تغییرات در تفکر نوجوانان و جوانان این عصر رخ داده و نمی‌پذیرند که نادیده گرفته شوند.

گاهی ایجاب می‌کند سخنی نگفت و فقط شنید. تاریخ قضاوت می‌کند؛ او قاضی منصفی است. کاش گوش‌ها را بیشتر از زبان‌ها تیز کنیم.

همچنان تاریخ ایران از آبروی زنان خود مایه می‌گذارد؛ باشد که آینه عبرتی برای آیندگان شود.

می‌نویسم که روزگار را نقاشی کنم.