حالا از هیاهوی آن خیابان که آغازگر نوعی تمدن در تاریخی از پایتخت کشور بود، چیزی جز چند ساختمان فرسوده و تابلوی آبی‌رنگ خیابان لاله‌زار در ابتدا و انتهای آن باقی نمانده است. گرچه در سال‌های اخیر نهایت لطف نصیب بافت تاریخی لاله‌زار شد، خیابانش را سنگفرش کردند و این اندک تلاش برای مراقب از بافت تاریخی بود. لاله‌زار هنوز به حالتی کهن باقی مانده و گرد تاریخ را هر سال بر تن خود بیشتر حس می‌کند. گرچه ابهت و شکوه تاریخ همچنان کار خودش را می‌کند و راه خودش را می‌رود. تاریخ سنگینی زندگی گذشتگان را به دوش می‌کشد.

خیابان لاله‌زار در اواخر دوره قاجار و در زمان احمدشاه و اوایل پهلوی نماد نوگرایی و هنر ایران بود و لقب شانزه‌لیزه تهران را داشت. به‌فرمان فتحعلی‌شاه قاجار در بیرون حصار شاه طهماسبی تهران، باغ لاله‌زار احداث شد. ناصرالدین شاه پس از بازگشت از سفر اول به فرنگستان به فکر احداث خیابانی مانند شانزه‌لیزه در تهران، به‌عنوان دارالخلافه افتاد و دستور داد از میان باغ مصفای لاله‌زار خیابان بکشند و زمین‌های اطراف خیابان نیز میان مقربین درگاه تقسیم شد.

تاریخ زنده‌ است و بیش از متن در تصویر پیداست. این ذات هنر عکاسی است که تاریخ را پیش روی شما تا ابدیت زنده نگه می‌دارد. گزارش تصویری پیش رو با موضوع خیابان لاله‌زار در تاریخ ۲۵ دی ۱۴۰۳ تصویربرداری شده است.