در چند مدت اخیر، تورم هیچ‌یک از بازارهای کالایی را در امان نگذاشت و بدیهی است که نوشت‌افزار نیز نسبت به سال‌های گذشته تغییرات قیمتی داشته باشد، اما پیش از پرداختن به بازار فعلی لوازم‌التحریر باید در نظر داشت بخش زیادی از تولیدات این حوزه، داخلی است و حتی بسیاری از برندهای معروف نوشت‌افزار در حال‌ حاضر تحت لیسانس شرکت اصلی، در ایران تولید می‌شوند، بنابراین سهم تولیدات ایرانی در بسیاری از بخش‌های نوشت‌افزار بالا بوده و حتی افرادی که برخی برندها را به‌دلیل خارجی بودن آنها خریداری می‌کنند، شاید ندانند که این اقلام تولید داخل هستند. پیشرفت تولیدات داخلی را می‌توان به‌طور وسیع‌تر در نمایشگاه‌ها و فستیوال‌های مرتبط با این حوزه مشاهده کرد، به‌عنوان مثال، نمایشگاه «ایران نوشت» یکی از رویدادهای مهم در حوزه ارائه نوشت‌افزارهای ایرانی به‌شمار می‌رود.

این نمایشگاه از ابتدای شهریور به مدت حدود 2 هفته برگزار شد و پس از 2 سال رونق را به بازار لوازم‌التحریر ایرانی برگرداند. این نمایشگاه را می‌توان از ابعاد مختلفی بررسی کرد. تنوع محصولات و تعدد تولیدات نشان از قدرت تولیدکنندگان ایرانی در حوزه لوازم‌التحریر داشت، اما بهتر است از نکات مثبت این نمایشگاه عبور کنیم و به نکاتی که شاید در زرق و برق این نمایشگاه پنهان شده، بپردازیم. مهم‌ترین نکته‌ای که در این نمایشگاه به‌چشم می‌خورد، نبود برچسب‌های قیمتی برای حدود ۹۰ درصد از تولیدات حاضر در غرفه‌ها بود. بیشتر تولیدات نرخ نداشتند یا برچسب‌هایی خط خورده یا کنده شده نشان می‌داد فروشندگان نظر خود را نسبت به بهای کالاها در این مدت عوض کرده‌اند. از یک مسئول برگزاری این نمایشگاه، علت نبود برچسب قیمتی را برای نوشت‌افزار حاضر جویا شدیم. او تغییرات لحظه‌ای دلار و نوسانات نرخ ارز را که بر بهای نهایی کالاها اثرگذار هستند، عامل اصلی این اتفاق معرفی کرد. تعجب و سکوت، نخستین واکنشی است که می‌توان نسبت به این علت مطرح‌شده نشان داد. غیرقابل‌انکار است که بخشی از مواد اولیه تولیدات نوشت‌افزار در ایران به‌ویژه کاغذ، وارداتی است و بدون مواد اولیه چرخ صنایع نخواهد چرخید، اما چند نکته را در این‌باره باید ذکر کرد.

در گام نخست، نبود برچسب قیمتی برای تولیدات کامل ایرانی در نمایشگاهی که قرار است دستاوردهای صنعت نوشت‌افزار ایرانی ـ اسلامی را نشان دهد، نشان از شکست صنعت در برابر اقتصاد دلاری است. اگر قرار باشد قیمت‌ها لحظه‌ای و براساس نرخ دلار تغییر کنند، بنابراین این بی‌قانونی را می‌توان در تمامی بخش‌های اقتصادی تعمیم داد و همین موضوع را بهانه‌ای کرد تا روی هیچ‌یک از کالاهای بازاری نرخ درج نشود. به‌دلیل تورم موجود در جامعه، نرخ کالاها روزانه در حال تغییر است، اما مصرف‌کننده از نرخ فعلی کالا به‌طور کامل مطلع است و می‌تواند براساس نیاز و بودجه خود برنامه‌ریزی داشته باشد، اما در نمایشگاهی مهم که قرار است ویترین دستاوردهای بخش خصوصی در عرصه نوشت‌افزار باشد، نبود برچسب قیمتی برای بخش زیادی از تولیدات عرضه‌شده، یک ضعف بزرگ است. در این مسئله نمی‌توان تنها توپ را در زمین دولت و تورم و دلار انداخت و شرمندگی این اتفاق، به‌تمامی بر دوش تولیدکنندگان حاضر و برگزارکنندگان آن است. افرادی که در این نمایشگاه قصد خرید دارند، باید نرخ هر کالا را تک‌تک بپرسند و فروشنده براساس شرایط، قیمتی به متقاضیان اعلام می‌کند. از این نوع برخورد می‌توان برداشت کرد که اگر بازدیدکنندگان نمایشگاه، زیاد شوند و تقاضا برای خرید فزونی یابد، فروشندگان این فرصت را دارند که نرخ کالاهای خود را افزایش دهند. خط‌خوردگی برخی قیمت‌های کالاهای موجود در نمایشگاه ایران‌نوشت حاکی از این تغییر نظرهای غرفه‌داران بود، بنابراین تنها نمی‌توان افزایش نرخ دلار را توجیهی برای نداشتن نرخ کالاها عنوان و آن را منطقی توصیف کرد. این شرایط خانوار را از برنامه‌ریزی مالی مناسب برای خرید لوازم‌التحریرهای موردنیاز فرزندان خود باز می‌دارد و می‌توان وضعیت شکل‌گرفته را بدیهی‌ترین پیامد منفی این نوع نگاه رایج در نمایشگاه دانست. مناسب به‌نظر می‌رسد تا در آشفته‌بازار اقتصاد فعلی، بخش خصوصی به گل‌آلود بودن آب توجه نکرده و همراه مردم باشد، چرا که فشارهای اقتصادی، تنها بر بدنه تولید وارد نمی‌شود و توان مردم به‌عنوان مهم‌ترین جامعه مصرف‌کننده نیز باید در نظر گرفته شود.