یکی از مسائل مهم نظام مسائل دانش ‌ بنیانی، ضعف در تعامل با دیگران است، همچنین یکی از مشکلات بومی ‌ سازی در کشور این است که کارفرمایان ما عادت کرده ‌ اند که مواد یا ابزارهای اولیه را از خارج کشور تهیه کنند. در واقع، آنها حاضر هستند نمونه ‌ هایی از محصولات خارجی که حتی آزمایش ‌ های اولیه هم،روی آنها انجام نشده، تهیه کنند، اما محصولات و نمونه ‌ های ایرانی را نخرند. حال وقتی این نگرش در داخل کشور وجود داشته باشد، چه انتظاری می ‌ توان از نگاه خارجی ‌ ها در امر صادرات داشت. جالب اینجا است که محصولی در حوزه صنعت نفت تولید کردیم و کارفرما معتقد بود که نباید به ایرانی بودن محصول خود اعتراف کنیم، چرا که خریداری برای آن پیدا نمی ‌ شود. مشکل ما تولید فناوری نیست، بلکه فروش فناوری است و می ‌ خواهیم کارفرمایان را به این باور برسانیم که محصولات ایرانی هم کارساز هستند. وقتی این معضل را حل ‌ کنیم، آن زمان است که می ‌ توانیم به صادرات هم فکر کنیم. گفتنی است، بیش از 90 درصد پوشش رادیویی کشور با استفاده فرستنده ‌ های این نهاد انجام می ‌ گیرد. علاوه بر این، نزدیک به ۱۰ سال است که در حوزه فرستنده ‌ های باند اف ام هم فعالیت می ‌ کنیم که آنتن ساخته ‌ شده جهاد دانشگاهی خواجه نصیر، ۶ کانال رادیو جوان، معارف، ایران و... را برای شهرها پوشش می ‌ دهد. تمام ماژول ‌ ها از سوی مهندسان این نهاد ساخته می ‌ شود؛ از سوی دیگر به حوزه ‌ ای که به ‌ تازگی ورود کردیم، ساخت آنتن ‌ های پیشرفته تلفن ‌ های همراه است، زیرا صنعت مخابرات، صنعت پولدار و ثروت ‌ سازی است و اقدامات مهمی را به ‌ ثمر رساندیم که اپراتورها نیز اقبال خوبی به ما نشان دادند و در راستای بومی ‌ سازی گام ‌ های مفیدی را برداشته ‌ ایم. در واقع، این حوزه، حوزه ‌ ای است که گردش مالی ۳۵ تا ۴۰ هزار میلیارد تومانی را در کشور دارد که باید افزایش بیشتری داشته باشد. هدف این است که تا انتهای برنامه ششم، این گردش مالی به 100 هزار میلیارد تومان برسد، همچنین، بخش بسیار کمی از تجهیزات و ادوات این حوزه تاکنون بومی ‌ سازی شده و بیشتر تجهیزات مخابراتی وارداتی بوده و تاکنون توسط کشورهای پیشرفته ساخته می ‌ شده؛ اما ما توانستیم این آنتن ‌ ها را بومی ‌ سازی کنیم. در حال ‌ حاضر در کشور ما فقط در یکی از اپراتورهای تلفن ‌ همراه بیش از 100 هزار آنتن این ‌ چنینی نصب شده است.

معضل اصلی، باورپذیری مدیران در صنعت است. صاحبان صنایع معتقدند که وظیفه آنها حمایت از تولیدات داخلی و بومی ‌ سازی نیست، بلکه وظیفه آنها انجام فعالیت ‌ های تخصصی خودشان است و در عمل برای ‌ شان فرقی نمی ‌ کند که از چه محصولی استفاده کنند و هدف کاربرد محصول باکیفیت است. گفتنی است، مدیران دست به عصا شده ‌ اند و کمتر خطر می ‌ کنند و در واقع، شجاعت استفاده و اعتماد به مهندسان ایرانی را ندارند، چرا که از آنها ظرف مدت زمان کوتاهی نتیجه می ‌ خواهند و این روالی است که باعث شده دانش ‌ بنیان ‌ ها در بحث بومی ‌ سازی به مشکلات عدیده ‌ ای برخورد کنند.

همواره نسبت به محصولات ایرانی سختگیری ‌ هایی در حوزه استاندارد وجود داشته، در حالی که نسبت به محصولات مشابه خارجی چنین سختی ‌ هایی وجود ندارد و کافی است که گواهینامه یک محصول به زبان دیگری نوشته شده باشد؛ آنگاه مهر تاییدی است برای مدیران صنعتی که آن را فراهم کنند و برای خرید آن پول بپردازند، در حالی که محصولات ایرانی اگر تمامی معیارهای استاندارد را هم داشته باشند، باز هم مورد ارزیابی ‌ های زیادی قرار می ‌ گیرند. نتیجه تمام این مشکلات، مهاجرت زیاد نخبگان است که این امر منجر به از دست دادن سرمایه ‌ های انسانی در کشور می ‌ شود. در حالی که نمی ‌ توان فرصتی برای جبران آن هم پیدا کرد. رویدادهای این ‌ چنینی می ‌ تواند برای مسئولان سیاسی در راستای توسعه بومی ‌ سازی محصولات فناورانه داخلی، نگرش مثبت ‌ تری ایجاد کند. در نهایت، لازم است تقویت بازارسازی و بازاریابی، حمایت از فروش محصولات و اصلاح مدل ‌ های حکمرانی و همچنین توجه به پارک ‌ های علم و فناوری و استارت ‌ آپ ‌ ها موردتوجه قرار گیرد.