شرایط اقتصادی کشور به‌گونه‌ای پیش رفته که کل اقتصاد کشور دچار التهاب شده است. دولت باید اقدام به حفظ ارزش پولی ملی کند، چراکه در حال‌ حاضر این تنش قیمتی در تمامی بخش‌ها اثرگذار بوده و تنها بخشی که کمتر دچار نوسان شده، مسکن بوده است که این اثرپذیری زمان می‌برد.

افزایش نرخ و ناپایداری بازار مسکن باعث شده تا بسیاری از مردم از این بازار خارج شوند؛ زیرا هزینه‌های زندگی و سهم پرداختی بابت تهیه خانه در حال افزایش و خانوارها را با ناتوانی روبه‌رو کرده است.

واقعیت این است که دوره انتظار برای خرید مسکن قابل‌مقایسه با هیچ کشوری نیست و غیرپایدار بودن بازار مسکن نگرانی‌های جدی را به‌وجود آورده است.

کنترل تورم موضوعی است که باید برای ساماندهی بازار مسکن به آن توجه کنیم، در غیر این صورت آسیب‌های موجود به خودی خود باقی می‌ماند.

دلار در حال ‌حاضر نزدیک به ۷۰ هزار تومان رسیده که این افزایش نرخ در تمامی بخش‌ها و کالاها از جمله خدمات و نیروی انسانی، نهاده‌ها و زمین اثرگذار بوده و کاهش ارزش پول ملی به‌طورقطع در تمامی بخش‌های مسکن اثر گذاشته است و همین موضوع در آینده این بازار را با نوسان روبه‌رو خواهد کرد.

از سوی دیگر، در بخش تخصیص تسهیلات ساخت مسکن بسیاری از بانک‌ها تمایلی به پرداخت تسهیلات ندارند و این در حالی است که تنها بانک مسکن اقدام به پرداخت این تسهیلات می‌کند و دولت جدید باید با برنامه‌ریزی‌هایی که انجام می‌دهد، بتواند زمینه را برای پرداخت این تسهیلات فراهم کند، چراکه در صورت عدم‌اجرای این طرح بازار مسکن با کمبود سرمایه‌گذار در این حوزه روبه‌رو خواهد شد.

در برخی مناطق خرید و فروش انجام نمی‌شود، در واقع فروشنده‌ای وجود ندارد، زیرا با قیمت‌های فضایی می‌خواهند ملک خود را به‌فروش برسانند. بازارهای مختلف به مسکن وابسته هستند، اما متغیری که بیشترین تاثیر را بر این بازارها دارد، اقتصاد کلان است.

 به‌طورمثال اکنون سرمایه‌ها در بازار مسکن سردرگم هستند، اما این بازار همچنان جذابیتی برای جذب سرمایه ندارد.

بازار ساخت‌وساز به‌دلیل نوسانات قیمتی تقریبا متوقف شده و سازنده نمی‌تواند با نوسان قیمتی پیش‌آمده، ساخت‌وساز انجام دهد و یک پروژه را تمام کند. در زمانی که نمی‌داند قیمت‌ها به چه صورت است، نمی‌تواند منابع کافی تهیه کند و نرخ نهایی را تخمین بزند. زمانی که مهندس نتواند منابع را تخمین بزند، نمی‌تواند پیش‌فروش انجام دهد و به‌همین‌دلیل پروژه به‌سرانجام نمی‌رسد. بنابراین تولید به تصمیم و رفتارهای دولت‌ها

برمی‌گردد.

زمانی، دولت سیزدهم گفت نهضت ملی مسکن را به‌سرانجام می‌رساند، اما این اقدام انجام نگرفت،از این‌رو با این شرایط انتظاری هم نمی‌توانیم برای نجات بازار مسکن داشته باشیم. تاکنون عملا شاهد هستیم که وعده ساخت یک‌میلیون واحد در سال محقق نشد. متاسفانه هیچ تصویرسازی و زیرساخت صحیحی برای پروژه نهضت ملی مسکن انجام نگرفته است.

به‌طورمثال می‌گویند ما زمین واگذار می‌کنیم، اما خود پروژه واگذاری زمین با سوالات زیادی مواجه است؛ بنابراین تا زمانی که یک‌سری تصمیمات مشخص از سوی دولت و تصمیم‌گیران و نهادهای مرتبط اتخاذ نشود و این تصمیمات و طرح‌ها کارشناسی نشود، نمی‌توان به ثبات قیمت‌ها امیدوار بود.

بازار مسکن با وعده و وعید کنترل نمی‌شود، بلکه باید در سیاست‌گذاری‌های خرد و کلان تجدیدنظر کرد تا در آن صورت بتوان انتظار داشت که قیمت‌ها متعادل شود، این در حالی است که دولت در این زمینه باید دست به سیاست‌گذاری‌های اصلاحی بزند، در غیر این صورت بازار مسکن سامان نخواهد یافت و همچنان شاهد افزایش قیمت‌ها خواهیم بود. در حوزه سیاست‌های کلان نیازمند توجه جدی به بحث آمایش سرزمین هستیم و تا زمانی که بحث مهاجرت به‌طورواقعی حل نشود، بحران مسکن همچنان پابرجا خواهد بود.

اکنون شهرهای حاشیه‌ای تهران هیچ‌گونه امکاناتی ندارند، اما تمام امکانات در تهران متمرکز شده است، بنابراین سیاست کلان دیگری که باید مورد اصلاح قرار بگیرد، بحث تمرکززدایی است، چراکه نباید تمامی امکانات و منابع در شهرهای بزرگ جمع شود، بلکه این امکانات باید در شهرهای کوچک و روستاها نیز به‌طور یکسان توزیع شود.