برهیچ‌کس پوشیده نیست که سیاره زمین ساعت‌به‌ساعت درگیر فاجعه ‌محیط‌زیستی شدیدتری می‌شود. همراه با جنگل‌زدایی، ایجاد آلودگی، انتشار گازهای گلخانه‌ای که اقلیم را تغییر می‌دهد و انقراض گونه‌ها، اکوسیستم جهانی را به‌طور قابل‌توجهی دچار تغییر کرده است. اما موضوعی که کمتر بدان پرداخته‌شده این است که فعالیت‌های نظامی در جهان منبع عظیم تخریب محیط‌زیست است. تصور کنید با از بین بردن ارتش‌ها، زندگی را به پیش ببرید. جای شگفتی نیست که ارتش ایالات‌متحده امریکا، بیشترین مسئولیت را در تخریب محیط‌زیست، ناشی از فعالیت‌های نظامی دارد. این فعالیت‌ها شامل سوزاندن سوخت‌های فسیلی و آلوده کردن زمین است. به‌ عنوان مثال، نفت را در نظر بگیرید؛ ارتش امریکا به‌تنهایی بزرگ‌ترین مصرف‌کننده انرژی در دنیاست که یک‌سوم از این مصرف انرژی به‌واسطه منابع نفت و گاز تامین می‌شود. ارتش این کشور روزانه ۳۴۰ هزار بشکه نفت می‌سوزاند و این مالیات‌دهندگان هستند که هزینه نفت پنتاگون را که افزون ‌بر ۲۰ میلیارد دلار در سال است، پرداخت می‌کنند. نیمی از این نفت در جت‌های جنگنده استفاده می‌شود. جت جنگنده F ۱۶ امریکا در کمتر از ۳۰ دقیقه به همان مقدار نفت خامی (بنزین) نیاز دارد که یک راننده امریکایی در طول عمر به بنزین.

اگر امریکا مانند کاستاریکا و چند کشور دیگر، نیروهای مسلح خود را منحل کنند، سوخت ذخیره‌شده می‌تواند هر سیستم گسترده حمل‌ونقل عمومی را تامین کند. آیا بین سودمندی حمل‌ونقل عمومی رایگان و جت‌های جنگنده مسابقه‌ای وجود دارد؟ درباره زباله‌های سمی (اتمی) چطور؟ وزارت دفاع امریکا در صدر فهرست تولید زباله‌های مرگبار قرار دارد. حتی تولید زباله، ۳ شرکت بین‌المللی شیمیایی برتر از ۷۵۰ میلیون تن زباله سمی که پنتاگون در سال تولید می‌کند، فراتر نمی‌رود. امریکا بیش از ۲۰ هزار سایت خطرناک ایجاد کرده و همچنان ۲۵ میلیون هکتار زمین در اختیار دارد. همچنین نظامی‌سازی جهانی علاوه بر بمب و گلوله، جان انسان‌ها و سایر زیستمندان را از طریق آلودگی هسته‌ای می‌گیرد. نشت ذرات رادیواکتیو حاصل از آزمایش‌های هسته‌ای باعث مرگ زودرس ۱۵۰ هزار نفر و نقص مادرزادی ۸۶ هزار نفر در سراسر جهان شده است. پیامدهای بلند‌مدت رادیواکتیو غیرقابل‌تصور است، زیرا می‌تواند زمین را برای هزاران سال یا بیشتر غیرقابل‌سکونت کند.

ارتش به‌طور غیرمستقیم زیستگاه طبیعی ما را بدتر می‌کند. کارخانه‌ها، سلاح و وسایل نقلیه را برای مصرف ارتش تولید می‌کنند. هم‌اکنون انرژی برق موردنیاز برای ساخت این محصولات عمدتا از سوخت‌های فسیلی تامین می‌شود. تولید صنعتی برای فعالیت‌های جنگی بسیار بالاست و گاهی اوقات از آنچه برای استفاده غیرنظامی تولید می‌شود، فراتر می‌رود.

با این حال برای این وضعیت راه‌حلی وجود دارد؛ خلع سلاح و ارتش‌زدایی از سیاره. این کار به‌طور قطع تخریب کامل محیط‌زیست را کم می‌کند و باعث صرفه‌جویی یک تریلیون دلاری در منابع جهانی می‌شود. منابعی که می‌تواند خدمات انسانی سخاوتمندانه‌ای را ارائه دهد، واگذار به وضعیتی وجودی را هموار کند که با انرژی‌های پاک تجدیدپذیر پایدار حفظ شده است؛ دنیایی بدون نیروهای نظامی، هوایی و دریایی که نیازهای انسان را برآورده می‌کند و زیستگاه سالمی برای انسان فراهم می‌آورد، تنها تحت یک اقتصاد برنامه‌ریزی‌شده دمکراتیک سوسیالیستی به‌دست می‌آید. با قرار دادن این اصل به‌عنوان زیربنای جامعه، محیط‌زیست‌گرایی مترقی و خلاق به منصه ظهور می‌رسد. ما چه کاری می‌توانیم بکنیم؟ برای وقوع هرچه زودتر یک انقلاب باید با یکدیگر همکاری کنیم. آسیبی که از پیش ایجادشده تنها از طریق خط‌مشی‌های ‌محیط‌زیستی عقلانی تعدیل خواهد شد. با تعهد به مراقبت از سیاره زمین و درک علمی از تعادل ظریف زندگی، حتی می‌توانیم محیط‌زیست‌مان را دوباره احیا کنیم. احیای جنگل‌ها و تجزیه کربن، دو مثال از این مدعا هستند. در نهایت اینکه، سرنوشت جهان به‌طور واقعی در دستان ما است.

منبع: چس بشیرز، سایت اقلیم و سرمایه‌داری