در ارزیابی اوضاع تامین آب تهران و لزوم اجرای انتقال پایتخت اظهار داشت: ابتدا سوال این است که چنانچه انتقال پایتخت انجام شود، آیا از جمعیت حدود ۱۶ میلیون نفری تهران کاسته خواهد شد؟ پاسخ اینکه اکنون مراجعات به دستگاه‌ها و مراکز اداری مستقر در تهران بیشتر اینترنتی و غیرحضوری است و چندان نیازی به سفر به پایتخت نیست که نتیجه آن افزایش بارگذاری جمعیت و سفرهای درون شهری و به دنبال آن مصرف آب باشد.

وی افزود: مسئله دیگر اینکه حتی اگر پایتخت جابجا شود، تهران حدود ۶۰۰ اثر تاریخی ثبت ملی دارد که می‌توان انتظار داشت در صورت انتقال پایتخت مراجعه برای بازدید و گردشگری آثار تاریخی بیشتر خواهد شد. بنابراین مصرف آب کاهش نخواهد داشت. با انتقال پایتخت، لزوما کاهش در بارگذاری جمعیت و سفرهای درون‌شهری اتفاق نخواهد افتاد بلکه الگوها، کاربریها و اهداف سفرها از امور اداری به امور گردشگری تغییر می‌کند. بنابراین با انتقال پایتخت به تغییر چشمگیری در مصرف آب و انرژی نمی‌رسیم.

این کارشناس حوزه آب گفت:در کلان‌شهر تهران با وجود چندین میلیون سفر درون‌شهری و پدیده جزایر گرمایی شهری و نبود کریدروهای فضای سبز و مسدود شدن مسیر بادهای غالب غرب به شرق، با شرایط بسیار نامساعد هوایی و افزایش مصرف آب روبرو شده‌ایم.

وی بیان کرد: خوشبینانه‌ترین حالت که می‌توان از انتقال پایتخت انتظار داشت، کاهش ۵ تا ۱۰ درصدی در مصرف انرژی و آب است.

به گفته مختاری؛ اجرای طرح ترافیک، توسعه ناوگان اتوبوسرانی، تاکسیرانی و مترو، یک گزینه مهم و جدی برای کاهش مصرف آب و انرژی است. قانون هوای پاک که با اصلاح قانون ترافیک، مصوب شده است، در صورت اجرایی شدن حداقل می تواند به کاهش ۳۰ درصدی مشکلات انرژی و آب کلانشهر تهران کمک کند. با اجرای اصل ۵۰ قانون اساسی و اجرای قوانین زیست محیطی و قوانین شهرداری‌ها و مدیریت شهری، به آسانی می‌توان نسبت به کاهش ترافیک اقدام کرد. با ناوگان تاکسیرانی و اتوبوسرانی و قطار شهری موجود به خوبی می‌توان کل سفرهای درون شهری را پوشش داد و کافی است با ابزار تعرفه و اجرای جدی طرح‌های ترافیک از میلیون‌ها سفر درون‌شهری که روزانه توسط خودروهای تک‌سرنشین انجام می‌گیرد، خودداری کرد. با کاهش سفرهای درون شهری به خوبی و حداقل ۳۰ تا ۵۰ درصد در مصرف انرژی و منابع آب صرفه‌جویی خواهد شد. چراکه، پدیده جزایر گرمایی شهری به افزایش مصرف آب فضای سبز و کولرهای آبی و افزایش مصرف بهداشتی آب می‌انجامد.

وی تصریح کرد: در کل اقلیم ایران مشکل دارد و چندان عرصه‌ای از سرزمین برای انتقال پایتخت وجود ندارد، اکنون تمام شهرها حتی شمال ایران مشکل تامین آب دارند و به طرز گسترده‌ای پروژه‌های انتقال آب بین حوضه‌ای در دستور کار قرار گرفته است و از دید پایداری ۴۰ درصد آبخوان‌ها از بین رفته‌اند و همچنان اوضاع به سمت بدتر شدن است حال پایتخت را کدام نقطه مستقر کنیم که منجر به آفرینش مشکل جدید در یک پهنه از جغرافیای ایران نشود؟

این کارشناس حوزه آب و انرژی یادآور شد: هزینه جابجایی پایتخت باید در کنار هزینه آموزش و کاهش ترافیک دیده شود، ما باید گزینه‌ها را شناسایی و سنجش کرده و بر اساس سناریوهای مختلف گزینه‌های اجرایی و آینده‌نگری را بررسی کنیم. کلانشهر تهران در همان حال که دچار انبوهی تهدیدهای زیست محیطی شده است، دارای فرصت‌های بسیار خوبی برای رسیدن به یک شهر پایدار، سبز، پذیرای گردشگران و حتی سفیران سیاسی است. مساله اصلی زیست محیطی تهران، بازنگری در شیوه‌های مدیریت شهری است. گزینه جابجایی، یک تصمیم شتابزده است که اجرای آن مانع از بازنگری و ژرف اندیشی لازم در مدیریت کلانشهرهای کشور می‌شود؛ راهی که تهران رفته است، کلانشهرهای مشهد و شیراز نیز در حال گذراندن آن هستند. چالشی به نام جابجایی پایتخت به یک مطالعات جامع و تفصیلی نیاز دارد که باید توسط متخصصین مهندسین مشاور و زیر نظر سازمان برنامه و بودجه کشور و در چهارچوب سندها و اسناد بالادستی آمایش سرزمین، انجام گیرد. شایسته است هرگونه مصوبه مجلس یا هیئت وزیران در این رابطه، پس از گذراندن فرایندهای مطالعاتی مصوب انجام گیرد.

وی خاطرنشان کرد: مادامی که می‌توان با حل مشکل ترافیک، حداقل تا ۳۰ درصد مشکل کمبود آب و انرژی را حل کرد و یا با اجرای قانون توسعه و بهینه‌سازی مصرف آب از مسیر آموزش مشترکان پرمصرف، ۲۰ تا ۳۰ درصد مصرف آب شهری را کم کرد، گزینه جابجایی پایتخت از دیدگاه محیط زیست و مصارف آب و انرژی، فاقد توجیه اجتماعی و اقتصادی لازم است.