نیکولای کوکوشکین، عصب‌شناس به نقل از science alert می گوید: «به‌طور کلی یادگیری و حافظه تنها به مغز و سلول‌های مغز مرتبط هستند، اما مطالعه‌ی ما نشان می‌دهد که سلول‌های دیگر بدن نیز ممکن است توانایی یادگیری داشته باشند و خاطره تشکیل دهند.» کوکوشین توضیح می‌دهد که درک بهتر نحوه‌ی عملکرد یادگیری و حافظه می‌تواند به درمان‌های مؤثرتری برای مشکلات یادگیری و حافظه منجر شود.

خیلی از افراد بعد از شکست در امتحانات متوجه می‌شوند که جمع‌کردن درس‌هایشان و خواندن همگی آن‌ها قبل از امتحان، مطمئن‌ترین یا طولانی‌ترین خاطرات را ایجاد نمی‌کند. چیزی که فرآیند تشکیل حافظه را در میان نورون‌های ما آغاز می‌کند، چرخه‌های متعدد فعالیت شیمیایی از طریق رفتار تکرارشونده است که خاطرات به‌طور فزاینده قوی‌تر را رمزگذاری می‌کند. این پدیده اثر فاصله‌‌گذاری انباشته‌ نامیده می‌شود و در همه‌ی حیوانات در هر دو سطح سلولی و رفتاری به شدت محفوظ مانده است.

کوکوشکین توضیح می‌دهد: «توانایی یادگیری از تکرار فاصله‌دار، منحصر به سلول‌های مغز نیست و در واقع ممکن است ویژگی اساسی همه‌ی سلول‌ها باشد.»

چگونگی پاسخ سلول‌های عصبی و سلول‌های کلیه به دفعات فرآیندشان با پروتئین‌کینازهای ای و سی (PKA و PKC) بستگی داشت. پروتئین‌کینازها‌ی ای و سی در مسیرهای سیگنال‌دهی که برای تشکیل خاطرات مهم هستند، نقش دارند. وقتی سلول‌ها با این کینازها واکنش می‌دهد، پاسخ به تعداد «پالس‌های تمرینی» یا همان فرآیندهایی که دریافت می‌کنند بستگی دارد. به عنوان مثال، یک پالس سه دقیقه‌ای یک ژن حافظه را فعال می‌کند اما فقط برای مدت کوتاه یک یا دو ساعته. با‌این‌حال، پس از چهار پالس، ژن حافظه با شدت بیشتری فعال می‌شود و برای مدت طولانی‌تری مثلا برای چند روز فعال باقی می‌ماند.

پاسخ سلول به زمان بین پالس‌ها نیز بستگی دارد. دفعات پالس‌ها و فاصله‌ی بین آن‌ها، میزان فعال‌شدن مولکول‌های سازنده‌ی حافظه و مدت زمانی را که دقیقاً در نورون‌های ما اتفاق می‌افتد، تغییر می‌دهند.