شاگردان ژابی آلونسو در دیدار خارج از خانه برابر رایو وایه‌کانو، برای نخستین بار در این فصل لالیگا موفق به گلزنی نشدند. این تساوی بدون گل در بدترین زمان ممکن رقم خورد؛ درست زمانی که پس از ال‌کلاسیکو نشانه‌هایی از اوج‌گیری تیم دیده می‌شد.

در نیمه اول، بارسلونا مالکیت داشت اما زهری در حملات دیده نمی‌شد. امباپه که تا پیش از این بازی در ۱۲ مسابقه ۱۳ گل زده بود، در وایه‌کاس تنها ۲۷ بار توپ را لمس کرد و تقریباً هیچ اثری از خود به‌جا نگذاشت. روند گلزنی او متوقف شد و فاصله‌اش با رکورد کریستیانو رونالدو در فصل ۲۰۱۴-۱۵ بیشتر شد.

آمار نشان می‌دهد امباپه تا اینجای فصل ۱۸ گل از ۳۴ گل رئال مادرید را به نام خود ثبت کرده؛ یعنی ۵۲.۹۴ درصد گل‌های تیم. این وابستگی شدید، در نبود گل‌های او به وضوح خود را نشان داد. برای مقایسه، بهترین فصل گلزنی رونالدو تنها ۳۸.۶۱ درصد گل‌های رئال را شامل می‌شد و مسی نیز در بهترین فصلش ۲۹.۴۶ درصد گل‌های بارسا را به نام خود ثبت کرده بود.

با این حال، مشکل رئال فقط فردی نیست بلکه جمعی است. در پنج بازی اخیر لالیگا، رئال بیش از ۲۰ شوت زده؛ آماری که از زمان پیگرینی در سال ۲۰۱۰ بی‌سابقه بوده است. اما این شوت‌ها زهردار نیستند. مقابل رایو، تنها پنج شوت در چارچوب ثبت شد و هیچ‌کدام آن‌قدر خطرناک نبودند که نتیجه را تغییر دهند.

الگوی تکراری بارسا در این بازی‌ها، مالکیت بی‌ثمر، حملات قابل پیش‌بینی و وابستگی بیش از حد به وینیسیوس برای شکستن خطوط دفاعی است. تنها جرقه‌ای که بازی را تکان داد، وینیسیوس بود؛ اما بدون شریکی که همراهی‌اش کند، استعدادش در میان مدافعان حریف گم می‌شود.

ژابی آلونسو پس از بازی گفت: «اینجا سخت است که بازی را به سمتی که می‌خواهی ببری. این را به فراز و نشیب‌های احساسی ربط نمی‌دهم. لالیگا بازی به بازی است و امروز نتوانستیم پیروز شویم.»

اکنون وقفه بازی‌ها فرصتی برای بازاندیشی است. ژابی باید روی بازی در یک‌سوم پایانی زمین کار کند، مهاجمانش را دوباره به جریان بازی وصل کند و اعتمادبه‌نفس تیم را بازگرداند. چون گل‌ها بازخواهند گشت، اما رئال نمی‌تواند منتظر بماند؛ فعلاً بدون گل مانده است، بدون لبخند و با پرسش‌هایی بیشتر از پاسخ‌ها.