برخی بازی‌ها فقط یک نتیجه نیستند؛ آنها نقطه‌عطفی هستند که نشان می‌دهند چیزی بنیادین تغییر کرده است. ال‌کلاسیکوی اخیر برای رئال مادرید چنین لحظه‌ای بود. تیم ژابی آلونسو نه‌تنها پیروز شد، بلکه پس از آن نیز از شدت و تمرکز خود نکاست. در دیدار مقابل والنسیا، همان عطش، همان نظم و همان انرژی دیده شد؛ شاید بزرگ‌ترین نمایش رئال از زمان حضور آلونسو روی نیمکت.

در تنها ۱۴ بازی، رئال مادرید هویتی تازه ساخته است؛ تیمی با فوتبال روان، انرژی مضاعف و آرامشی درونی که بازی را کنترل می‌کند، حریف را خفه می‌کند و میدان را به تسلط کامل درمی‌آورد.

پرسینگ شدید رئال به مهندسی تاکتیکی تبدیل شده است. هر حرکت هدفمند است، هر دویدن هوشمندانه، و هر لحظه برای حریف، میدان مین تاکتیکی. ژابی آلونسو قفسی ساخته که با جاه‌طلبی گروهی تغذیه می‌شود؛ تیمی که حتی یک وجب زمین را واگذار نمی‌کند.

آلونسو پس از آخرین پیروزی گفت: «ما با تحرک زیاد بازی کردیم، هنگام از‌ دست‌ دادن توپ پرس می‌کردیم. انرژی مثبت، فداکاری، این که همه می‌خواهند برای سود تیم کمک کنند، این انرژی و همدلی ایجاد می‌کند و همین چیزی است که ما می‌خواهیم.»

اجرای چنین سیستمی نیازمند تعهد، آگاهی و ارتباطی غریزی میان بازیکنان است. پرس پس از لو رفتن توپ، در رئال به یکی از تهاجمی‌ترین و مؤثرترین شکل‌هایش تبدیل شده است. هیچ توپی رها نمی‌شود، هیچ حریفی آسوده نیست.

داده‌ها نیز این انقلاب را تأیید می‌کنند. میانگین تعداد پاس‌های حریف پیش از لو دادن توپ به ۱۱.۸ کاهش یافته است. رئال بیشترین توپ‌گیری در یک‌سوم دفاعی حریف را دارد؛ بالاتر از تیم‌هایی چون استراسبورگ، برست، برایتون و حتی بارسلونا.

فدریکو والورده می‌گوید: «غرور در بازپس‌گیری توپ مهم است. همان لحظه‌ای که توپ را از دست می‌دهیم، باید سریعاً پرس کنیم. همان زمان است که بیشترین موقعیت‌ها را خلق می‌کنیم.»

رئال مادرید حالا تیمی است که در حال یادگیری گاز گرفتن است؛ تیمی که با پرسینگ سلطه پیدا می‌کند. قفس بسته شده و درون آن، درندگان گرسنه‌اند.