نوشته گریس ایبرت برگرفته از thisiscolossal.com:

برنی کامینسکی برای ایده پردازی‌های کاغذی خود از یک نقطه مناسب آغاز می‌کند: میز آشپزخانه‌اش. او با بکارگیری از خمیر چسبنده، یک ریتم تکرارشونده راستین از چیزهایی که روزمرگی دارند ایجاد می‌کند. همان کالاهایی که ممکن است در گوشه کنار خیابان‌های نیویورک ببینید یا در آپارتمان‌تان جمع کنید: چیزهایی چون نان و پیاز قرمز، یک ردیف صندوق پستی فلزی و یک کیسه پارچه‌ای پر از توپ‌های تنیس، شورت سفید رنگ تنگ یا تلفن عمومی و جزهای کوچک دیگر از یک ترکیب بزرگ‌تر. یا کابینت داروی کامینسکی که چهار قفسه پر از پماد و دارو بدون نسخه است. این روش نگهداری این برندهای تجاری دارو دهه‌های گذشته را تداعی می‌کند، با کمی بررسی دقیق‌تر برچسب‌های بهای کوچک را می‌بینیم که بیننده را که با سفر در زمان به جایی می‌برد که فراهم کردن کالای درمانی از داروخانه‌ها به اندازه امروز دردسرها نداشت. جعبه کبریت هم همینگونه است. این اشیا با نام‌هایی مانند Jerry’s و Odeon یادآور رستوران‌های کلاسیک نیویورک هستند که برخی از آنها از دهه‌ها پیش همچنان کار می‌کنند و برخی دیگر سال‌ها پیش درهای خود را بسته‌اند. امروزه، کامینسکی روی یک جفت جوراب لوله‌ای کار می‌کند و برای نمایشگاهی در آغاز سال ۲۰۲۵ آماده می‌شود.

روشنایی سفالگری باستانی برگرفته از thisiscolossal.com:

در یونان باستان، کوزه‌های سفالی برای جابه جایی یا نگهداری نوشیدنی ها، غلات یا روغن به‌کار برده می‌شدند. این سفال‌ها یک گردن باریک و یک بدن بزرگ و بیضی شکل داشتند و مردم به آسانی با گرفتن دسته‌های ظرف، کالاهای خود را به جایی که دلخواه‌شان بود می‌رساندند. لیونل دینیس و جاناتان عمر دو هنرمند استودیوی دوپل پاریس با همکاری با یکدیگر و الهام گرفتن از این فرم‌ها که بیش از یک هزاره از آنها گذشته یک کالکشن درنگ پذیر آفریدند. نئوفور کالکشنی از ظرف هایی سفالی و لعابی است که با چراغ‌های درخشان نئونی حلقه مانند و در جای دسته برخورد می‌کنند. این کالکشن که بین تندیس، ظرف و لامپ می‌چرخد، رویکردی پیچیده و همزمان بازیگوشانه به رابطه بین فرم و کارکرد دارد. در این راستا سالازار و عمر با سرامیک‌شناس سرشناس Aliénor Martineau که متخصص در لعاب‌های طبیعی بر پایه مواد معدنی است، همکاری کردند تا یک مینای بازتابنده را که زیر نور زنده می‌شود، به‌دست بیاورند.

بشقاب پرنده‌های کلاژ شده برگرفته از thisiscolossal.com:

هنرمند اهل چاتانوگا، هالی چستین کاغذ، نخ و گواش، مواد و اشیای یافت‌شده را در کلاژهای پر جنب و جوش همسان‌سازی می‌کند. او نوارهای کاغذ بریده شده یا بهم بافته شده را بازیگوشانه به اثر انتزاعی خود می‌دوزد. این سری از کارهای او که از فرازمینی‌ها الهام گرفته شده بسیار به ناگاه ساخته شد. چستین می‌گوید: «من با تکه‌ها و طرح‌های سطحی انتزاعی بازی می‌کردم، به آهستگی شکل و فرم گنگ و مبهمی از بشقاب پرنده دیدم، اینگونه بود که خود به جریان این ایده سپردم. او یک پالت محدود پنج رنگی دارد، افزون بر مواد چاپی قدیمی و روکش افرای نازک برای گرمای بصری به‌کار می‌برد. چستین می‌گوید: «ایجاد چنین مجموعه بزرگی با مواد و رنگ‌های اندک، چالش برانگیز و بسیار خوشایند است. من گزینه‌های بسیار ندارم، پس باید ایده‌های خودم را چنین و چنان کش بدهم تا هر کدام را یگانگی ببخشم.» برخی از آثار بیشتر از دیگر کارها به بشقاب پرنده می‌مانند. چستین نام هر کدام را از شهرهای جهانی که در آن فرازمینی‌ها گزارش شده‌اند گرفته است. این روزها چستین سخت درگیر کارهایی است که می‌بایست برای برگزاری نمایشگاه انفرادی خود در پایان سال ۲۰۲۵ در آتلیه تاونسند در چاتانوگا انجام بدهد.

«خوشه‌های برنج» کهن الگوهای ژاپنی برگرفته از thisiscolossal.com

از برداشت برنج کاه تولید می‌شود که محصول جانبی طبیعی دانه خشک است. در شیوه‌های سنتی، این ماده می‌تواند برای طیف گسترده‌ای از اشیا از تشک تاتامی گرفته تا بسته‌بندی مواد غذایی و کیسه‌های جابه‌جایی کالا به‌کار برده شود. امروزه بسیاری از این فرآورده‌ها از مواد مصنوعی ساخته می‌شوند و کاه برنج بیشتر برای تزئینات تشریفاتی یا مقدس مانند فستون‌های شینتو شیمنوا کاربرد دارد که پیرامون سال نو گماشته می‌شوند و پهنای آن از چند سانتیمتر به چند متر هم می‌رسد.

 این هنرمند توکیویی درباره به‌کار بردن کاه در دیوارکوب‌های زیبایش می‌گوید: «به این اندیشیدم کاه که جدا از سنت‌های کهن، باید چیز نوینی باشد و به دلیلی از زندگی امروزی ما ناپدید شده است.» آرکو که شیفته ماهیت ارگانیک این ماده است، تاثیرهایی که دگرگونی‌های محیطی روی آثارش می‌گذارد را به آسانی می‌پذیرد، چنانکه گاهی نم و رطوبت در هوا وزن اثر را بیشتر می‌کند یا سبب می‌شود بویی از آنها در بیاید.

هنرمند بیشتر با رنگ طبیعی ساقه‌های نازک کاه کار می‌کند، با این حال روی برخی از دیوارکوب‌ها رنگ سیاه می‌مالد یا از ساقه‌ای برای نگه داشتن ترکیب بندی ساقه‌های ناهمسان استفاده می‌کند.در روزگار مدرنیسم، کاه با مواد مصنوعی جایگزین شده است. تولید انبوه آلودگی محیط‌زیست در پی دارد.

زباله در حجم زیاد دور ریخته می‌شود. اگرچه هنرمند با معنای سپنایی آثار را نمی‌آلاید، اما تندیس‌هایش «قانون‌های طبیعت و جریان نیروی زندگی را یادآوری می‌کنند آنهم در جامعه جهانی امروز که در آن اقتصاد اساس و پایه است و پیشتاز اما نادیده گرفته می‌شود.»

 نوشته کیت موث

برگردان مهتاب خطیر