چند سالی است که بار دیگر مسئولان، برای روابط عمومی‌های ما عناوین خاصی تعریف می‌کنند؛ روابط عمومی و اطلاع‌رسانی، روابط عمومی و آموزش عمومی، روابط عمومی و امور بین‌الملل، مدیریت ارتباطات، روابط عمومی و مسئولیت‌های اجتماعی، مدیریت راهبردی و روابط عمومی، روابط عمومی و برندینگ، مدیریت برند، روابط عمومی و بازاریابی، روابط عمومی و تبلیغات، روابط عمومی و تشریفات و.... 

برخی از ما که سال‌های اول انقلاب را نیز تجربه کرده‌ایم، به خاطر داریم به‌دلیل عدم شناخت، مسئولان از روابط عمومی عناوین مختلفی برای روابط عمومی تعریف و حتی روابط عمومی را تعطیل هم کردند. تعریف روابط عمومی از ابتدا تاکنون یک جمله ساده است: «آینه تمام‌نمای سازمان» ساده و مختصر و تمام کتاب‌ها و سخنرانی‌ها و نوشته‌ها در همین جمله نهفته است و تمام تعاریف بالا را در بر می‌گیرد و کارشناسان روابط عمومی باید به تمام آنچه گفته می‌شود مسلط باشند. معلوم نیست پس از سال‌ها سختی برای معرفی روابط عمومی به جامعه چرا بار دیگر به عقب رفته‌ایم و مفهوم روابط عمومی را درک نکرده و شناختی از آن در بین مسئولان ما وجود ندارد و زبانم لال برخی از مسئولان ما روش دیکتاتوری برگزیده و برای عدم شفاف‌سازی و پاسخگویی و پنهان‌کاری دیگر نیازی به روابط عمومی ندارند و همه آنچه کوتاه بیان کردم بهانه است. 

امروز دولت جدید وارث یکسری بدعهدی‌ها، تبلیغات گمراه‌کننده و وعده‌های غیر قابل اجرا و بحران‌های مختلف مانند ویروس کرونا، آب، برق، فاضلاب، تعطیلی مراکز بزرگ صنعتی، کاهش راندمان کشاورزی و... است. آیا زمان آن نرسیده که با مردم شفاف باشیم و معضلات و مشکلات را با آنها در میان گذاشته و از آنها دعوت به همکاری کنیم تا شاید دزدی‌ها، رانت‌ها و سوءاستفاده از ناآگاهی مردم از بین برود. برای رفع این بحران‌ها و معضلات نیازمند کارشناسان و متخصصان افکار عمومی هستیم که در قالب «روابط عمومی» می‌توانند عصای دست مدیران جدید باشند و اجازه ندهیم از هر فرد غیرمتخصصی برای این منظور دعوت به همکاری کنند. یک مدیر روابط عمومی آگاه باید تمام شرایط لازم و صلاحیت حرفه‌ای کافی را داشته باشد تا بتواند بار سنگینی را از دوش مسئولان بردارد. بدیهی است آنان که راه پاسخگویی شفاف را باور ندارند به روابط عمومی هم نیاز ندارند و فقط جایگاه تبلیغات و تشریفات برای آنها کافی است.