استفاده از ارزهای ملی مشترک برای تجارت دارای ابعاد مثبت و منفی بوده و مزایا و معایبی را به همراه دارد. از جهت مزایا، استفاده از ارزهای ملی مشترک می ‌ تواند به تسهیل تجارت و افزایش روابط تجاری بین کشورها کمک کند. این امر می ‌ تواند باعث کاهش هزینه ‌ های تراکنش بین ‌ المللی، افزایش حجم تجارت و تسهیل فرآیند تجارت باشد. با این وجود، استفاده از ارزهای ملی مشترک همچنین چالش ‌ ها و ریسک ‌ هایی را نیز در بر دارد. این شیوه ممکن است نیازمند هماهنگی بین کشورها و توافقات مشترک باشد. همچنین، تاثیر این تغییر در نرخ ارز و نحوه مدیریت سیاست ‌ های پولی و اقتصادی هر کشور ممکن است بررسی و ارزیابی دقیقی نیاز داشته باشد. در کل، ارزیابی دقیق تجارت با ارزهای ملی مشترک بستگی به عوامل متعددی مانند اقتصاد کشورها، توافقات مشترک و تاثیرات محتمل آن روی بازارهای مالی و تجاری دارد. برای ارزیابی کامل این راهکار، نیاز به بررسی دقیق توافقات و سیاست ‌ های مشترک، ارزیابی تاثیرات محتمل و هماهنگی بین کشورهای مختلف است. در شرایط تحریمی، استفاده از ارزهای ملی مشترک در تجارت می ‌ تواند برای ایران مزایایی داشته باشد. این راهکار می ‌ تواند به ایران کمک کند تا وابستگی خود به ارزهای خارجی را کاهش داده و منابع داخلی را بهره ‌ برداری بهتری برساند. با استفاده از ارزهای ملی مشترک، ایران می ‌ تواند تجارت خود را با کشورهایی که درحال ‌ حاضر با آنها روابط تجاری برقرار شده توسعه داده و درآمدزایی خود را افزایش دهد. همچنین، این راهکار می ‌ تواند ایران را قادر سازد تا روابط تجاری جدید با کشورهای منطقه و حتی جهانی را برقرار کند. با این حال، لازم به ذکر است که تاثیر استفاده از ارزهای ملی مشترک بر توسعه درآمدزایی ارزی و روابط تجاری ایران بستگی به عوامل متعددی دارد. عواملی مانند توافقات و شرایط مشترک، توانایی هماهنگی بین کشورها، تاثیرات نرخ ارز و مدیریت سیاست ‌ های اقتصادی و تجاری داخلی ایران بر این تجارت ‌ ها نقش مهمی ایفا می ‌ کنند.

به ‌ طورکلی، استفاده از ارزهای ملی مشترک می ‌ تواند برای ایران در شرایط تحریمی، فرصتی مناسب برای توسعه درآمدزایی ارزی و روابط تجاری باشد، اما بررسی دقیق توافقات و شرایط مشترک و هماهنگی میان کشورها ضروری است. البته در بحث ذخیره ‌ سازی ارز با معیارهایی غیر دلار، همواره انتخاب ارز مناسب جهت ذخیره ‌ سازی ارزی در صندوق ‌ های مربوطه حساس و متفاوت است. به بیانی ساده ‌ تر انتخاب ارز جایگزین امری پیچیده است که لازم است اقتصاددانان مستقل درباره این مقوله نظر دهند. درحال ‌ حاضر، در منطقه ‌ ای مانند خاورمیانه، بسترهایی برای انجام نوعی پیمان ‌ های پولی مشترک وجود دارد. به ‌ عنوان مثال، در سال ۲۰۱۹ ، مکانیزم تجارت مشترک بین ایران و عراق تحت عنوان «سامانه تبادل کالا بر اساس مکانیزم بدون واسطه» به راه افتاد. این سامانه به دو کشور این امکان را می ‌ دهد که از طریق استفاده از ارزهای ملی خود، تجارت را انجام داده و از هر دو طرف ارزی را کنترل کنند. درباره موفقیت پیمان ‌ های پولی مشترک، بسیاری از عوامل تاثیرگذار وجود دارند. این شامل توافقات مشترک، قدرت و پایداری ارزها، توانایی هماهنگی و همکاری بین کشورها، تاثیرات سیاست ‌ های پولی و اقتصادی، وضعیت اقتصادی کشورها و بیشتر است. علاوه بر این، عواملی مانند رعایت قوانین بین ‌ المللی، اعتماد و پذیرش در بازار بین ‌ المللی نیز مهم هستند.پیمان ‌ های پولی مشترک می ‌ توانند به ‌ عنوان راهکارهای بلندمدت در نظر گرفته شوند. این نوع پیمان ‌ ها می ‌ توانند اساسی برای توسعه روابط تجاری و اقتصادی بین کشورها باشند و راهی برای کاهش وابستگی به ارزهای خارجی و افزایش استقلال اقتصادی کشورها فراهم کنند. با این حال بهره ‌ برداری بلندمدت از پیمان ‌ های پولی مشترک نیازمند توافقات و قراردادهای قوی و پایدار است که در طول زمان حفظ شوند. همچنین، نیازمند هماهنگی و تعامل مستمر بین کشورهای مشارکت ‌ کننده است. بررسی دقیق نیازها، تحلیل تاثیرات محتمل و تدابیر مناسب برای مدیریت ریسک ‌ ها و چالش ‌ های احتمالی نیز برای پیاده ‌ سازی موفق این پیمان ‌ ها ضروری است.