این در حالی است که قانون اساسی الزامات قانونی برای تامین مسکن کارگران دارد، اما متاسفانه هیچ وقت اجرایی نشده است، در سال‌های اخیر نیز کارگران نسبت به گذشته دچار مشکلات بیشتری در تامین معیشت و اجاره بهای خود شدند و همین باعث شده است که خانه‌دار شدن برای‌شان تبدیل به یک آرزو شود.

حق مسکن ناچیز در فیش حقوقی کارگران نیز نمی‌تواند دوای درد اجاره بهای سنگین این روزهای کارگران باشد. اما متاسفانه حرفی برای گفتن و برنامه‌ای برای اجرا نیست!

این موضوع حقیقتی تلخ است که در آینده‌ای نه چندان دور افراد در خانه‌ای اجاره‌ای چشم به جهان می‌گشایند و در خانه اجاره‌ای می‌میرند. آرزوی خانه دار شدن طبق آمارهای رسمی آرزویی است که رسیدن به آن حدود یک قرن زمان لازم دارد که از متوسط عمر بشر بیشتر است.  این در حالی است که حجم زیادی از درآمد خانوارها صرف اجاره بهای مسکن آنها می‌شود و برخی از صاحبان خانه نیز از شرایط کنونی سوء استفاده می‌کنند و بر مستاجران فشار و زور وارد می‌کنند  بسیاری از خانواده‌های اجاره نشین هرساله به‌اجبار منازل خود را ترک می‌کنند و به مناطق پایین‌تر برای ادامه سکونت می‌روند.

در یکی دو سال اخیر و به طور مشخص از زمستان ۱۴۰۱، تورم بخش مسکن شتاب بیشتری گرفته است. اگر پیش از این شیب‌های متداول تورم این بخش در محدوده‌ ۱۰ درصد بود، بعد از زمستان سال قبل، این شیب، صعودی بی‌سابقه پیدا کرد؛ مقایسه نرخ مسکن در تهران در دو بازه‌ زمانی آبان سال ۱۴۰۱ و اردیبهشت ۱۴۰۲، نشان از گرانی حداکثر ۸۰ درصدی هر متر مربع مسکن در مناطق مختلف پایتخت دارد؛ یک آپارتمان ۵۰ متری در غرب تهران که در آبان سال قبل، یک میلیارد و ۶۵۰ هزار تومان نرخ داشت، در انتهای اردیبهشت امسال به نرخ ۳ میلیارد تومان خرید و فروش شد. در بحث اجاره‌ها شاهد هستیم که یک رهاشدگی و بی‌قانونی جدی در این زمینه وجود دارد. این رها شدگی باعث نارضایتی شدید ۳۵ میلیون مستاجر در ایران می‌شود. الان در تهران بیش از ۵۰ درصد ساکنان و در شهرهای دیگر نیز ۴۲ درصد مردم مستاجرهستند. در واقع رشد قیمت‌ها در بازار مسکن در حالی است که میزان افزایش قیمت‌ها به هیچ وجه در تناسب با تغییر درآمد یا حقوق افراد نبوده است. این در حالی است که به عقیده کارشناسان این حوزه، در بحث خرید خانه، حدود ۴۰ میلیون نفر خانواده کارگری داریم که اگر ۱۰۰ درصد درآمد خود را پس انداز کنند ۴۲.۵ سال طول می‌کشد تا یک واحد ۷۵ متری بخرند که در عمل غیرممکن است.