تهدیدی بزرگ در کمین سرمایه ملی
ساخت 5 سد در میناب در دستور کار قرار دارد، اما متاسفانه ناتمام مانده که در صورت اجرایی شدن آن، بخش عظیمی از آب شیرین پشت سدها ذخیره می‌شود و دیگر نیازی به شیرین‌سازی آب دریا نیست.
وقوع سیل، 2 جنبه منفی و مثبت را در پی دارد؛ یکی اینکه آسیب‌های فراوانی را به شهرها و استان‌ها وارد می‌کند و دیگری ذخیره‌سازی آب پشت سدها است که شاید گرهی از گره‌های خشکسالی را باز کند، با این حال، اخبار حاکی از آن است که ذخیره‌سازی آب حاصل از سیلاب تنها مصرف 3 روز تهران را در برمی‌گیرد و حجم چندان زیادی به آب سدها اضافه نشده، اما چرا؟ راه‌حل چیست؟ آیا تاکنون تدبیری در رابطه با این مسئله اتخاذ شده است؟
ذخیره‌سازی آب یکی از مواردی است که باید به آن توجه داشت. مسئله‌ای که در سیل اخیر به‌طورکامل مشهود بود، با مورد توجه قرار دادن آن می‌توان از این آب بهره برد و ذخیره‌سازی کرد. اعداد و ارقام قابل‌توجهی از سمت وزارت نیرو و جهاد کشاروزی ارائه شده که می‌توان به خسارت گزاف ۱۰ هزار میلیاردی بخش کشاورزی اشاره کرد. در بحث بارش، ۳۱۸ میلیون مترمکعب آب پشت سد ذخیره‌سازی شده که بیشترین ذخیره را سیستان و بلوچستان و هرمزگان داشته‌اند، البته عمده این ذخیره‌سازی در همین چند استان بوده است، البته در تالاب‌ها و حوضچه‌های تغذیه مصنوعی، نزدیک به ۲۵۰ میلیون مترمکعب آب ذخیره شده است.
بیشترین ذخیره‌سازی آب در مناطقی مانند میناب، بندرعباس، سیستان و بلوچستان وجود دارد، اما متاسفانه این آب به دریا می‌رود. حجم نزولات بسیار زیاد است و ضرورت ذخیره‌سازی وجود دارد. در مناطقی چون میناب ساخت 5 سد در دستور کار قرار دارد که ناتمام مانده و در صورت اجرایی شدن آن، بخش عظیمی از آب شیرین را پشت سدها ذخیره و ما را از شیرین‌سازی آب دریا بی‌نیاز می‌کرد، که ضرورت دارد در برنامه هفتم در بودجه سال ۱۴۰۲ مدنظر قرار بگیرد.
این همه نزولات آسمانی می‌آید و جایی که آبخوان‌داری و آبخیزداری باشد، آب را ذخیره می‌شود، همان‌طور که می‌دانید آبخوان‌داری در بعضی جاها ضرورتی ندارد و موجب ضرر و زیان می‌شود، مانند بالادست زاینده‌رود که اکنون آبخوان‌داری، موجب شده، ۲۵۰ میلیون مترمکعب آب در بالادست حبس و عمدتا در مصرف کشاورزی استفاده یا تبخیر می‌شود،اما به آبخوان
نمی‌رسد.
در میان اخبار
اگر در جایی مانند سیستان و بلوچستان، بندرعباس، هرمزگان و شمال کشور اگر ذخیره‌سازی صورت نگیرد و آبخوان‌داری نشود، نزولات آبی به دریا می‌رود، در چنین شرایطی بدون شک، ما باید آبخوان‌هایی تعبیه کنیم تا از نزولات آبی استفاده کنیم، البته چنین شرایطی باید برای استان‌های مرکزی و فلات هم صدق کند، زیرا آبخوان‌ها در این استان‌ها آب را به سفره‌های زیرزمینی تزریق می‌کنند، به‌همین دلیل باید در برنامه هفتم به‌صورت جدی موردپیگیری قرارگیرد.
اکنون به‌صورت متناوب شاهد سیلاب‌هایی هستیم، اما مسئله‌ای وجود دارد که متاسفانه طی سال‌های اخیر، در برخی شهرها اتفاق می‌افتد و عمده این بارش‌ها به دریا می‌رود، زیرا در استان‌های جنوبی و جنوب‌شرقی به‌تناوب با سرمایه‌گذاری نکردن دقیق، چه دولتی و چه خصوصی، این ثروت عظیم و سرمایه ملی را از دست می‌دهیم.
در فصل زمستان در منطقه میناب، جنوب و کرمان می‌توان بهترین کشت‌ها را انجام داد، البته با ذخیره‌سازی نزولات آسمانی که تاثیر گزافی بر خشکسالی دارد، از طرفی، ایران کشور خشکی است و نزولات آسمانی سال ۹۸ را هم پشت‌سر گذاشته‌ایم، با این همه در لابه لای این چندین سال در مواردی وقوع سیل را پیش‌رو داشته‌ایم، بنابراین این مسئله باید در اولویت نخست برنامه‌ریزی و بودجه قرار بگیرد.
