صنایع سیمان کشور در طول سال‌های گذشته با بحران‌های متعددی در مسیر فعالیت‌شان روبه‌رو شده‌اند.

نرخ‌گذاری دستوری، صنایع تولیدکننده این محصول ساختمانی پرمصرف را با چالش‌های جدی روبه‌رو کرده و موجب‌شده از توسعه باز بمانند. درواقع سودآور نبودن صنعت سیمان، مانع توجه به نوسازی آن شده است.

البته در طول ماه‌های گذشته و با عرضه سیمان در بورس کالا، بخشی از چالش‌های فعالان این صنعت برطرف شد؛ یعنی از یک‌سو شاهد ایجاد فضای رقابتی برای عرضه و فروش سیمان هستیم و از سوی دیگر، از التهابات حاکم بر این بازار که ناشی از کمبود یا دلالی و واسطه‌گری است، کاسته می‌شود.

در چنین شرایطی می‌توان به حرکت این صنعت در مسیر توسعه امید داشت. با این وجود، طی ماه‌های گذشته همزمان با رفع محدودیت‌های یادشده، چالش‌های جدید و مستمر دیگری در مسیر فعالیت این صنایع ایجاد شده‌اند.

به‌عنوان مثال، صنایع سیمانی در ماه‌های گرم سال با کمبود برق روبه‌رو شدند. بزرگ‌ترین بحرانی که صنایع سیمان کشور در موقعیت کنونی با آن روبه‌رو هستند، کمبود برق و تامین نشدن انرژی مورد‌نیاز برای تولید سیمان در کوتاه‌مدت به چالشی عظیم در مسیر فعالیت این صنعت بدل شده است.

در چند ماه تابستان شاهد کمبود در تامین برق مورد نیاز صنایع سیمانی کشور بودیم؛ از آنجا که این کمبود از مشکلات ساختاری در تامین انرژی مورد‌نیاز کشور نشأت می‌گیرد؛ پیش‌بینی می‌شود این توقف به امسال ختم نشود و در سال‌های آینده نیز ادامه یابد.

در همین حال انتظار می‌رود با توجه بی‌توجهی انجام‌شده به زیرساخت‌های انرژی در کشور در فصول سرد سال نیز با کمبود گاز روبه‌رو شویم.

همین موضوع دوباره زمینه کاهش و در مواردی حتی توقف تولید صنایع سیمانی را فراهم می‌کند.

بدون تردید چنانچه این کمبود در سریع‌ترین زمان ممکن ‌رفع نشود، شاهد چالش‌های اساسی در مسیر فعالیت صنایع سیمانی کشور خواهیم بود.

در پایان باید خاطرنشان کرد که تحت‌تاثیر شرایط حاکم بر صنعت سیمان، این واحدها از نوسازی و بازسازی بازمانده‌اند و چنانچه فکری برای رفع این موضوع اندیشیده نشود، این شرکت‌ها در آینده با بحرانی دیگر در مسیر فعالیت خود روبه‌رو خواهند شد.

بسیاری از واحدهای سیمانی کشور به نوعی وابسته به دولت هستند و مدیران این شرکت‌ها نیز اغلب برای دوره‌های زمانی کوتاه‌مدت و با نظر دولت انتخاب می‌شوند؛ بنابراین فکری اساسی برای رفع معضل فرسودگی خطوط تولید خود نکرده‌اند.

درواقع این مدیران نگاهی بلندمدت نداشته‌ و درنتیجه فکری برای بازسازی و نوسازی خطوط تولید و تجهیزات خود نکرده‌اند.