با این حال، ارتباط با این کشور را می‌توان یک بازی دو سر برد دانست؛ ارتباطی که می‌تواند به کیفیت‌‎بخشی محصولات و تولیدات ایرانی کمک شایانی کند و حتی استانداردهای تولیدی را نیز افزایش دهد. در این بین شاید هیچ موضوعی به اندازۀ ترانزیت به ویژه ریلی اهمیت نداشته باشد چراکه ترکیه به نوعی دروازۀ ایران برای رسیدن به بازارهای اروپایی است و به راحتی می‌تواند محصول ایرانی را به بازارهای هدف برساند. موضوعی که البته دولت در تلاش است با تکمیل خط راه‌آهن رشت-آستار در کریدور جنوب به شمال محقق کند، باید در جهت غربی نیز مدنظر قرار بگیرد و توسعه یابد تا هم ظرفیت مرز رازی افزایش یابد و هم تردد بار از این مسیر رشد کند.

در این بین البته افزایش مسافرت‌های ریلی نیز می‌تواند ارتباطات تجاری دو کشور را در حوزۀ بخش خصوصی از محدودیت استان‌های همجوار خارج کند و به نوعی با تسهیل دسترسی و تنوع در مسیرهای ارتباطی، شرایط بهتری را رقم بزند.

این مهم البته نیازمند تحقق یک پیش‌شرط اصلی است و آن هم توسعۀ دیپلماسی بین دو کشور و امضای تفاهم‌‌نامه‌ها و موافقت‌نامه‌ها تا با تغییر دولت‌ها این اقدام (توسعۀ خط ریلی) که زمان‌بر است، در محاق قرار نگیرد و حاکمیت هر دو کشور خود را ملزم به همکاری و همراهی برای تکمیل آن بدانند.

وزیر راه و شهرسازی اخیرا درملاقات با همتای خود، عبدالقادر اورال اوغلو، وزیر حمل و نقل و زیر ساخت ترکیه به بررسی برخی از مسائل و مشکلات تردد و حمل و نقل جاده‌ای میان دو کشور پرداخت و آمادگی ایران برای توسعه همکاری در حوزه های جاده‌ای، ریلی، هوایی و بندری و دریایی و امضای یک سند جامع حمل و نقل بین ایران و ترکیه را ابراز داشت.