به‌تازگی قانون ساماندهی بازار زمین، مسکن و اجاره‌بها تصویب شده است که به‌نظر من این‌گونه قوانین دردی از مردم دوا نمی‌کنند و تنها می‌توانند به‌صورت موقت تاثیرگذار باشند. وضعیت اجاره مسکن در کشور، کاملا بحرانی است و دولت برای حل این معضل باید برنامه‌ریزی بهتر و جامع‌تری داشته باشد. در حال‌ حاضر شرایط بدی بر بازار اجاره حکمفرما شده است و دولت نیز قادر به مدیریت صحیح آن نیست. مستاجران به‌سختی اجاره‌بها را پرداخت می‌کنند و تحت فشار سنگینی قرار دارند. مسئولان هیچ اقدام ملموسی برای حل مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم انجام نمی‌دهند و قدرت خرید اقشار کم‌درآمد جامعه روزبه‌روز در حال کاهش است. نرخ اجاره‌بها با افزایش چشمگیری مواجه شده که این امر چالش‌های جدیدی برای مستاجران به‌وجود آورده است. من از جزئیات دقیق این قانون باخبر نیستم، اما باتوجه به تجربیات گذشته و همچنین با عنایت به طرح‌های قبلی، نگاه خوشبینانه‌ای به قانون ساماندهی بازار زمین، مسکن و اجاره‌بها ندارم. این نوع دیدگاه و لوایح چاره‌ساز نیست و برای حل ایرادات گسترده بازار مسکن و اجاره باید دست به اقدامات بهتری زد. متاسفانه دولت قصد پذیرش حقایق آشکار بازار را ندارد و مادامی که این‌گونه عقاید بر قوت خود باقی باشد، اقشار آسیب‌پذیر جامعه رنگ خوشی را نخواهند دید. حتی در صورت کارآمدی این قوانین، نظارت درست و مشخصی بر آن وجود ندارد و به‌علت سرعت پایین پیشبرد طرح، نتایج مثبتی حاصل نخواهد شد. به‌عنوان‌مثال، هیچ‌گاه نظارت دقیقی روی تصمیمات صاحب‌خانه‌ها انجام نمی‌گیرد و صدای مستاجران به‌جایی نمی‌رسد. موجر همواره تورم سالانه را در میزان اجاره‌بها لحاظ می‌کند و به این شکل، مستاجر فشار زیادی را متحمل می‌شود. از سوی دیگر، شرایط کشور همیشه به‌سمتی حرکت می‌کند تا راه‌های دور زدن قانون برای برخی افراد وجود داشته باشد. تنها امیدواری موجود درباره این قانون، عملکرد دولت در بحث ساخت مسکن است که باید دید در آینده چه اتفاقاتی در این بخش رخ می‌دهد. در ارتباط با تصمیم جدید دولت مبنی بر تامین زنجیره فولاد و سیمان با نرخ حمایتی و تاثیر آن بر روند ساخت‌وساز مسکن دولتی نیز باید بگویم که انتشار این‌گونه اخبار تنها موجبات تعجب من و سایر صاحب‌نظران را فراهم می‌کند. مشخصا اتفاق خاصی در این حوزه رخ نخواهد داد و این وعده‌ها همانند سایر وعده‌های دیگر دولتمردان، به سرانجام خوشی منتهی نمی‌شود. دولت در شروع کار خود، وعده ساخت یک میلیون مسکن را داد، اما در عمل چنین چیزی مشاهده نشد. نزدیک به ۳ سال از آغاز به کار دولت سیزدهم می‌گذرد،اما همچنان وام‌های مسکن شرایط بد و نامناسبی دارند. مبلغ این وام‌ها دردی از مردم دوا نمی‌کند و به‌علت بازپرداخت سنگین آن، کسی برای دریافت وام رغبتی ندارد. مردم از شنیدن شعار و حرف پوچ خسته شده‌اند و از دولت عمل‌گرایی را طلب می‌کنند. دولت هیچ برنامه‌ای در این زمینه ندارد و بیشتر به‌دنبال تبلیغات است. بی‌تردید وعده ساخت مسکن دولتی نیز از این قاعده مستثنا نیست.