تن خسته و رنجور ایران این روزها بیش از آنکه محتاج حمایت و کمک مسئولان ارشد کشور باشد، نیازمند اندکی همراهی، مدارا و خودداری از اجحاف است. توقعات و انتظارات متعدد از صنعتی که هنوز از نگاه مردم، چشم و چراغ توسعه صنعتی کشور محسوب می‌شود، این مجموعه را از درون به ویرانی نزدیک کرده است. زیرا بیشتر سازمان‌ها و مراکز مرتبط با شرکت‌های پتروشیمی هریک از نگاه خود به آن می‌نگرند و تامین انتظارات و توقعات خویش را از آنها می‌جویند. گویی صنعت نفت و به‌طورمشخص این روزها صنایع پتروشیمی علاوه بر مسئولیت تامین توقعات بزرگ و پایان‌ناپذیر جامعه امروز از جمله ایجاد اشتغال برای انبوه جوانان جویای کار، تامین محصولات موردنیاز صدها شرکت فعال در حوزه صنایع تکمیلی و حفظ رونق بازار بورس و سهام کشور باید به داد دیگر نیازهای بر زمین مانده سازمان‌های مختلف و شاید جبران کسری بودجه دولت نیز برسد.

صنعتی که بار مصیبت‌های ناشی از خصوصی‌سازی‌های گذشته را همچنان بر دوش می‌کشد و آنچنان صبور و بردبار است که همواره یاریگر تمام صنایع داخلی بوده و با چشم‌پوشی از صادرات، تامین‌کننده نیاز داخل صنایع وابسته به پتروشیمی است. اما برای پتروشیمی که چندین سال است به ستون اصلی تامین نیاز ارزی کشور تبدیل شده، اندکی مدارا و همراهی، شرط معرفت هر مقام و مسئول و نماینده‌ای است. باید توجه داشت که این‌گونه افزایش یکباره نرخ خوراک و سوخت واحدهای متانولی پتروشیمی فرجامی جز به تعطیلی کشاندن این مراکز به‌دنبال نخواهد داشت و این روند به‌زودی واحدهای تولیدکننده اوره را نیز دربرخواهد گرفت. مشکلی که این روزها درباره مجتمع بزرگ پتروشیمی متانول کاوه رخ داده است، به‌زودی دیگر مجتمع‌های پتروشیمی کشور را نیز گرفتار خواهد کرد. در این شرایط، شاید مناسب‌ترین و منطقی‌ترین گزینه توجه به پیشنهادی باشد که دبیر انجمن صنفی کارفرمایی پتروشیمی در رابطه با تعیین یک فرمول مشخص و بادوام برای نرخ خوراک مطرح کرده است؛ راهکاری که شاید بتواند امنیت لازم برای جذب سرمایه‌گذاران را نیز به‌همراه داشته باشد. به یاد داشته باشیم در این روزهای سخت، هرگونه فشار غیرکارشناسانه به مجموعه‌هایی مانند مجتمع‌های تولیدی پتروشیمی همچون «نشستن بر سر شاخ و بریدن بن» خواهد بود.