فردوسی‌پور برگشت؛ تهدیدی جدی برای تلویزیون با فوتبال ۳۶۰
مقاومت برخی مدیران تلویزیون در برابر بازگشت عادل فردوسی‌پور نه‌تنها مانع او نشد، بلکه فرصتی طلایی برای ورود قدرتمندش به فضای مجازی فراهم کرد. حالا «فوتبال ۳۶۰» با سبک آشنای برنامه «۹۰»، رقیبی جدی برای رسانه ملی شده است.
پس از سال‌ها غیبت از تلویزیون، عادل فردوسی‌پور با بهره‌گیری از تجربه موفق برنامه «۹۰» و خلق برند جدید «فوتبال ۳۶۰»، به عرصه برنامه‌سازی بازگشته است. این بار نه از قاب تلویزیون، بلکه از بستر فضای مجازی. او دوشنبه‌شب‌ها همزمان با پخش «فوتبال برتر» در تلویزیون، محتوای اختصاصی خود را منتشر می‌کند و رقابتی سنگین با رسانه ملی آغاز کرده است.
در ابتدا بسیاری از کارشناسان ترجیح دادند درباره این بازگشت قضاوت نکنند، اما حالا پس از گذشت چند هفته، موج استقبال مخاطبان و رشد چشمگیر آمار بازدیدها نشان می‌دهد که فردوسی‌پور توانسته جایگاه خود را در ذهن فوتبالی‌ها دوباره تثبیت کند. سبک اجرای او، همان سبک آشنای «۹۰» است؛ با تحلیل‌های فنی، گفت‌وگوهای جنجالی و روایت‌های پرهیجان از لیگ برتر.
برنامه «فوتبال ۳۶۰» نه‌تنها از نظر بصری جذاب است، بلکه درآمدزایی قابل توجهی نیز برای فردوسی‌پور و تیمش به همراه داشته. قرارداد اسپانسری با یکی از بانک‌های رسمی کشور، فعالیت در یوتیوب با بیش از ۲۱۶ هزار دنبال‌کننده، صفحه اینستاگرامی با بیش از ۴ میلیون دنبال‌کننده و کانال تلگرامی با ۳۰۰ هزار عضو، همگی نشان از موفقیت چشمگیر او در فضای دیجیتال دارند.
در شش قسمت نخست این برنامه، بیش از ۹۱۳ دقیقه محتوای حرفه‌ای تولید شده و مجموع مخاطبان آن به حدود یک میلیون نفر رسیده است؛ رقمی که برای یک برنامه‌ساز اینترنتی در ایران، بی‌سابقه و ایده‌آل محسوب می‌شود. بخش‌های برش‌خورده گفت‌وگوهای او در اینستاگرام نیز بارها مرز یک میلیون بازدید را پشت سر گذاشته‌اند.
با این حال، برخی منتقدان معتقدند که بازگشت فردوسی‌پور به عرصه برنامه‌سازی، ضربه‌ای جدی به تلویزیون وارد نمی‌کند؛ چرا که مخاطبان سنتی همچنان به برنامه‌هایی چون «فوتبال برتر» دسترسی آسان دارند و نیازی به فیلترشکن یا پرداخت هزینه اینترنت ندارند. اما همین منتقدان نیز اذعان دارند که ظهور «فوتبال ۳۶۰» می‌تواند برنامه‌سازان تلویزیونی را به چالش بکشد و اگر آن‌ها در تولید محتوا اهمال کنند، مخاطبانشان را از دست خواهند داد.
در نهایت، بازگشت فردوسی‌پور به رسانه، هرچند خارج از تلویزیون، نشان داد که برند شخصی و اعتماد مخاطب، سرمایه‌ای است که با هیچ محدودیتی از بین نمی‌رود. او حالا نه‌تنها یک برنامه‌ساز، بلکه یک کنشگر رسانه‌ای مستقل است که می‌تواند جریان‌سازی کند، رقابت ایجاد کند و حتی مسیر تولید محتوای ورزشی در ایران را تغییر دهد.
