خیابانهای تهران، ساعت هشت صبح  

هوا هنوز سنگین از بوی خاکستر و گلوله بود که خیابانهای انقلاب و آزادی، دریایی از انسانهای سیاهپوش شد. پیکر ۶۰ شهید - از کودک چهارساله تا دانشمند هستهای - بر دوش مردمی روان بود که چشمانشان پر از اشک، اما صداهایشان پر از خشم بود. چهار کودک، چهار زن، فرماندهان نظامی، دانشمندان هستهای و خبرنگاران، همگی قربانیان حملهٔ بیرحمانهٔ رژیم صهیونیستی شده بودند . سکوتی دردناک بر مراسم حاکم بود، گویی تهران نفسش را در سینه حبس کرده بود.  

روایتهای سوزناک: از خانوادههای از هم پاشیده تا کودکان ورزشکار در میان تابوتها، داستانهای تلخی خودنمایی میکرد:  شهید امیرعلی امینی، کودک ورزشکاری که هرگز فرصت نیافت مدال بگیرد، بانوی ورزشکار، نجمه شمس که رویای قهرمانیاش در خون غلتید ،   خانوادههای کامل که پدر، مادر و فرزند را یکجا به خاک میسپردند،پدری شهید که در کنار پسر سردارش آرام گرفت  .

 

نمادهای اشک آور: تصاویری که تاریخ فراموش نخواهد کرد،

 تابوتهای کوچک کودکان شهید که بر دوش رزمندگان قدکشیده میرقصید،مادران جوان که نوزادان خود را بالا میگرفتند و فریاد میزدند: اینها سلامیها و حاجیزادههای آیندهاند!  پیرمردی لرزان که عکس پسر شهیدش را بوسید و زمزمه کرد: پسرم فدای رهبر

پیوند عاشورایی ،محرم در ماه تیر  

مراسم تشییع عامدانه با دوم محرمالحرام تقارن یافته بود. دستههای عزاداری با عَلَمهای سیاه، نوحه های حسینی را با شعارهای ضدصهیونیستی در آمیختند. فریاد لبیک یا حسین مرگ بر اسرائیل از گلوهای خشکیده برمیخاست . رهبران مذهبی تأکید میکردند: دشمن! شما ملت غدیری را در آستانه عاشورا هدف گرفتید و پاسختان را با تفکر عاشورایی دریافت میکنید .  

وداع نهایی: سرنوشت پیکرهای پاک  

هر شهید، سرنوشت ویژهای داشت: شهید سلامی و شانهای در حرم حضرت عبدالعظیم آرام گرفتند ،شهید محمد باقری در قطعه ۲۴ بهشت زهرا، کنار برادرش حسن باقری خوابید، شهید حاج رمضان پس از تشییع در تهران و کرمانشاه، در حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد ،

 کودکان شهید در میان انبوه گلهای سفید و اسباب بازیهای بر زمین مانده  .

 پیامهای نوشته بر پرده دل  

شرکت کنندگان با دستنوشته های خونین پیام خود را به جهان رساندند: قاتل کودک؛ تروریست صهیونیست ، شهادت؛ پاسخ ملت ایران به جنایات  

خبرنگار CNN در میان جمعیت، سلفی گرفت ، گویی میخواست جهانیان را شاهد این صحنههای مهیب قرار دهد.  

خاکسپاری در سکوت: پایان یک تراژدی  

هنگام غروب، وقتی آخرین پیکرها در قطعه شهدای بهشت زهرا، حرم عبدالعظیم و امامزاده صالح آرام گرفتند، مادران خاک بر سر ریختند. بوی خاک تازه، یادآور ناتوانی انسان در برابر مرگ بود. اما فریادها در سکوت شب طنین انداز شد: پرچم زمین نخواهد ماند! 

 فراتر از اشک: زخمی بر پیکر ملتی  

تشییع این شهدا، تنها یک مراسم عزاداری نبود؛ نمایش پایداری ملتی بود که با وجود از دست دادن بهترین فرزندانش، همچنان ایستاده است. کودکان شهید که هرگز به مدرسه باز نگشتند، دانشمندان هستهای که پروژههای ناتمام گذاشتند، و مادرانی که گهواره های خالی را بوسیدند ...این تصاویر، زخمهای همیشه تازهٔ ملت ایران هستند .  

بی شک هر قطره خون این کودکان، دریایی از مبارزه خواهد زایید...