پژمان جمشیدی اکنون ۷ سال است که یک‌تنه بار سینما را به دوش می‌کشد؛ نکته مهمی که اگر اغراق نباشد، من در مرحوم فردین هم ندیدم. بعضی مدام می‌گویند که چرا پژمان در هر فیلمی هست. خب طبیعی است چون تهیه کنندگان او را رها نمی‌کنند. او تا می‌خواهد کمی استراحت کند، چندین درخواست به سمتش سرازیر می‌شود چون حضور این بازیگر در فیلمی باعث می‌شود تا تماشاگر به سینما بیاید.

من اکنون در پنجمین دهه فعالیت حرفه‌ای خود در سینما هستم و بازیگران خوب زیادی دیده‌ام اما اعتراف می‌کنم که پژمان جمشیدی عامل نجات سینما بوده است و مردم نیز دوستش دارند و از او خسته نمی‌شوند که اگر خسته می‌شدند، فیلم بعدی او را نمی‌دیدند و چنین استقبال‌هایی رقم نمی‌خورد.

جمشیدی ۲ فیلم اجتماعی تاثیرگذار «علفزار» و «بی‌بدن» دارد که گزاره موفقیت صرف او در سینمای کمدی را نقض می‌کند. حضور این بازیگر برای یک فیلم نعمت است. فیلم‌های او مدام رکوردشکنی می‌کند که این مهم را باید به فال نیک گرفت. ما چرا نباید از این بازیگر تمجید کنیم؟ ما باید کاری کنیم پژمان جمشیدی‌ها تکثیر شوند. ما بازیگران خوب زیادی مانند حامد بهداد، امین حیایی و بهرام افشاری داریم اما پژمان شماره یک است و باید قدرش را دانست و او را بیشتر به مردم معرفی کرد.

او غنیمتی برای سینمای ایران است که هم خودش باید قدر بداند و هم سینمای ایران باید ارزش چنین بازیگری را بداند. امیدوارم مسئولان سینمای ما هم قدر پژمان را بدانند چرا که کمتر بازیگری با این قابلیت داریم. همچنین باید از مردم عزیز قدردانی ویژه کرد که در تمام این مدت، سینما را تنها نگذاشتند و از فیلم‌ها، استقبال کردند.

حسین فرح‌بخش

تهیه‌کننده و کارگردان سینما