روز اول از هفته چهارم لیگ برتر با تساوی بدون گل پرسپولیس مقابل چادرملو در ورزشگاه تختی تهران همراه بود؛ سومین تساوی متوالی این تیم در پایتخت. پرسپولیس که در هفته‌های گذشته مقابل فجرسپاسی و فولاد نیز متوقف شده بود، حالا از چهار بازی ابتدایی تنها یک برد در کارنامه دارد؛ آن‌هم در دیدار خارج از خانه مقابل سپاهان.

نکته قابل توجه اینکه قرعه پرسپولیس در آغاز فصل به گونه‌ای بوده که بیشترین بازی خانگی را نسبت به رقبا تجربه کرده، اما نتوانسته از این امتیاز بهره‌برداری کند. حتی دیدار مقابل چادرملو که به‌صورت رسمی میهمان بود، در تهران برگزار شد.

اما آنچه بیش از نتایج، توجه‌ها را جلب کرده، سبک بازی پرسپولیس با هدایت وحید هاشمیان است. سرمربی جوان سرخ‌ها که با انگیزه و امید به موفقیت وارد لیگ برتر شده، تاکنون نشان داده بیش از اندازه محتاط است. او به سیستم ۴-۲-۳-۱ علاقه‌مند است اما در عمل، با استفاده از زوج دفاعی باکیچ–سرلک در میانه میدان و چهار مدافع در خط عقب، تیم را با شش بازیکن تدافعی روانه میدان می‌کند.

نبود هافبک خلاق در ترکیب اصلی، یکی از انتقادات جدی به سبک هاشمیان است. حتی در دیدارهایی که روی کاغذ ساده‌تر به نظر می‌رسند، او حاضر به ریسک و استفاده از بازیکن بازی‌ساز در کنار هافبک دفاعی نیست. نتیجه این رویکرد، تیمی است که شکست نمی‌خورد اما برای بردن هم زور کافی ندارد.

برد پرسپولیس مقابل سپاهان نیز در شرایطی رقم خورد که تیم برتر میدان نبود. در پیش‌فصل نیز بردهای این تیم اغلب با اختلاف یک گل و با تمرکز بر ساختار دفاعی حاصل شده‌اند. همین نگاه تدافعی باعث شده هاشمیان به‌شدت پیگیر جذب یک مدافع چپ باشد؛ اقدامی که نشان از اولویت دادن به انسجام دفاعی دارد.

با این حال، پرسش اصلی هواداران و کارشناسان این است: آیا مشکل پرسپولیس در دفاع چپ است یا در نداشتن جسارت برای حمله؟ تیمی که برای بردن بازی‌ها برنامه مشخصی ندارد، حتی با بهترین مدافعان هم نمی‌تواند رضایت هواداران را جلب کند.