تابستان ۱۴۰۴ برای روزبه چشمی با اتفاقی تاریخی آغاز شد؛ جدایی سید حسین حسینی پس از ۱۱ فصل حضور در استقلال، فرصتی طلایی برای چشمی فراهم کرد تا به‌عنوان کاپیتان اول تیم وارد فصل جدید شود. اگرچه در سال‌های گذشته نیز بسیاری از اهالی فوتبال او را کاپیتان واقعی استقلال می‌دانستند، اما حالا این نقش به‌صورت رسمی به او واگذار شده است.

در دیدار سوپرجام، اولین بازی استقلال بدون حسینی، چشمی با بازوبند کاپیتانی وارد میدان شد. اگرچه نتیجه آن مسابقه با شکست همراه بود، اما در ادامه فصل، استقلال با پیروزی مقابل تراکتور و تساوی برابر ذوب‌آهن، شروعی قابل قبول داشت. چشمی مثل همیشه با جدیت در زمین حاضر بود و حالا افتخار بستن بازوبند را نیز به کارنامه‌اش اضافه کرده است.

در سطح ملی نیز، تورنمنت کافا نقطه عطفی برای چشمی بود. با غیبت برخی ستاره‌ها از جمله مهدی طارمی و علیرضا جهانبخش، امیر قلعه‌نویی تصمیم گرفت بازوبند تیم ملی را به چشمی بسپارد. حضور او در کنفرانس خبری پیش از بازی با افغانستان، نشانه‌ای روشن از این انتخاب بود. در نهایت، روزبه با شماره ۱۵ همیشگی‌اش، برای نخستین‌بار به‌عنوان کاپیتان تیم ملی وارد زمین شد.

چشمی تاکنون ۳ گل ملی به ثمر رسانده و ۵ کارت زرد دریافت کرده، اما هیچ‌کدام از این آمارها به اندازه افتخار کاپیتانی در تیم ملی برای او ارزشمند نیست. بازه زمانی ۲۰ مرداد تا ۷ شهریور ۱۴۰۴ بدون شک به‌عنوان طلایی‌ترین روزهای دوران حرفه‌ای این بازیکن در تاریخ فوتبال ایران ثبت خواهد شد.

روزبه چشمی حالا نه‌تنها ستون دفاعی استقلال و تیم ملی است، بلکه به‌عنوان رهبر درون زمین، نقشی فراتر از یک بازیکن ایفا می‌کند. کاپیتانی در دو سطح باشگاهی و ملی، نقطه اوج کارنامه فوتبالی اوست؛ افتخاری که با تلاش، ثبات و شخصیت حرفه‌ای به دست آمده است.