آیا ما در سازمانهای خود به روابط عمومی نیاز داریم؟

سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ برخی احساس کردند یک حلقه، یک واسطه در ارتباط با مردم کم دارند. دقیقا مانند زمانی که در آمریکا با، این مورد مواجه شدند و احساس کردند بجز تبلیغات و بازاریابی و سایر رشته های اجتماعی یک حلقه مفقوده با مخاطبین خود دارند که نامش را روابط عمومی گذاشته و کم کم برای آن وظایف مختلفی تعیین کردند و هرچه جامعه به سمت صنعتی شدن وداد و ستد بیشترو ارتباط با مخابین وسیع‍تر شد.

این جایگاه بیشتر احساس گردید. رضایت مخاطبین، اعتماد مردم، باور ذینفعان، ایجاد مساوات وعدالت بین گروه های مختلف، با مردم شفاف سخن گفتن ومحصولات و خدمات، تولیدات خود را براساس نیازو توجه به مشتریان و ذینفعان تهیه کردن . برای مشخص شدن حوزه فعالیتهای این بخش تعریفهای بسیاری از طرف فرهیختگان گفته شد.

ولی در کشورما برای بومی شدن آن به سابقه تاریخی برگشتیم و مشاهده کردیم همیشه ایرانیان از این موضوع در رنج بوده اند ووقتی نوشته های شعرای بزرگ خود را مطالعه می کنیم ، به آن اشاره های ویژه ای داشته اند.

حکیم فردوسی بزرگ در بسیاری از اشعارش به این موضوع پرداخته:

خداوند کیوان و گردان سپهر زبنده نخواهد به جز مهر

اگر دادگر باشی و پاک دین زهرکس نیابی جزازآفرین

و یا می فرمایند :

جهان یادگار است و ما رفتنی به گیتی نماند به جز مردمی

در کتاب گلستان خدای سخن سعدی فقط و فقط ازایجاد ارتباط خوب سالم گفته است و مارا به سوی درستی راهنمایی می کند در اشعار مولانا، مولوی بزرگ نیزهمواره از ارتباط خوب و ارزشمند سخن گفته است:

ما برون را ننگریم و قال را ما درون را بگیریم و حال را

ما برای وصل کردن آمدیم نی برای فصل کردن آمدیم

ما همواره روابط عمومی داشته ایم و لی نامش را مردم داری، اخلاق نیک عنوان می کردیم ما همیشه از مردم و همنوع و خوبی کردن و پرهیزاز دروغ سخن گفته ایم ، پندار نیک و گفتار نیک و از همه مهمتر کردار نیک

روابط عمومی ها می توانند موقعیت جامعه مخاطب را از ابعاد گوناگون بررسی و مطالعه کنند و با ارایه تحلیلی راهبردی از نتیجه آن مدیران ارشد را در برنامه ریزی، پیشرفت و اجرای کار، یاری رسانند.

روابط عمومی باید به عنوان بخشی از بدنه مدیریت در تمام مراحل برنامه ریزی و اجرایی حضور پررنگ و قابل اعتنا داشته باشد. رسالت پاسخگویی اصلی ترین مسئولیتی است که به یک روابط عمومی شکل می دهد.

تفاوت عمده ای میان بخش های دولتی و خصوصی است بخش دولتی باید خودش رادرمقابل مخاطبان مسئول و علاقمند به پاسخگویی بداند.

اما روابط عمومی کدام وزارتخانه یا اداره دولتی را می توان را با چنین ویژگی یافت.روابط عمومی های ما در سازمانهای دولتی چگونه اطلاعات مورد نظر مردم را از طریق رسانه ها انتشارمی دهند.

بنابراین سکوت می کنند و فقط مطالب را تکذیب ، با صدور اطلاعیه، افتتاح یا آغاز یک طرح، بیشتر فعالیت تبلیغاتی را به عهده دارند .

امروز ما در هیچیک از روابط عمومی های دولتی وظایف اصلی روابط عمومی را مشاهده می کنم و اکثر مدیران روابط عمومی ما حتی تخصص روابط هم ندارند و فقط از طریق انتصاب بدون توجه به مدرک تحصیلی و تجربه ای پایدارو سوابق شغلی حکم می گیرند و درنتیجه فاقد دانش و توانایی علمی برای پویا کردن روابط عمومی هستند.

دربخش خصوصی به تازگی دریافته اند که حضور یک روابط عمومی توانمند می تواند به سازمان و شرکت حیات وبه ارتباط با ذینفعان و مشتریان استحکام بخشد.

ما نمی توانیم راه خود را با زور به ذهن مخاطب باز کنیم و هرچه بیشتر اصرار کنیم عکسالعمل بیشتری از سوی مخاطب خواهیم داشت. ما نمی توانیم از طریق رسانه ها مردم را وادار کنیم که پیام ما را بپذیرند.

ما نمی توانیم یکطرفه و با دستور یا فرمان ذینفعان را مجاب کنیم که آنچه ما می گوییم درست است ولی وقتی آب ها از آسیاب افتادوهیجان ها پیرامون موضوعی که با زوراز مردم خواسته ایم رنگ باخته و مردم آنچه دروغ گفته ایم و آنچه تبلیغ کرده ایم باور نکردند ، همه چیز به جای خود باز گشته و فقط زمان را از دست داده ایم . تعداد بسیاری را ازخود ناراضی کرده و اعتقاد آنها و باور آنها را از بین برده ایم.

روابط عمومی مدعی العموم جامعه و مدافع سازمان است یا باید بگوییم روباط عمومی تصمیم سازبرای تصمیم گیران است و یا می دانیم روابط عمومی ارتباطات انسانی را تعریف می کندو هنر تسلط برآن در یک سطح عمیق است و تعاریف بسیاری دیگر.

آنچه ما دردروس دانشگاهی آموخته و نزدیک به چهل سال تجربه کسب کرده و از بزرگان خود یاد گرفته ایم این روابط عمومی آن حرفه و علمی که ما خوانده ایم نیست.

برخی از اساتید بزرگ به ما می گویند در انجمن روابط عمومی ایران چه خبر است و شما برای بهبود این وضعیت چه می کنید؟ شما خود را به جای ما قرار دهید.

به درستی می‌توانیم در حالیکه اکثر مدیران روابط عمومی ما هیچ شناختی از روابط عمومی ندارند و حتی آماده گوش کردن نیستند، درراه توسعه روابط عمومی گام برداریم. اکثر متخصصان این رشته به دلیل عدم کارآیی روابط عمومی از ما جدا شده اند و عده ای که معلوم نیست از کجا امده اند و چه جایگاهی آنها را تایید کرده بر مسندهای بزرگ روابط عمومی تکیه کرده و سکوت و عدم پاسخگویی به مخاطبین را سرلوحه کار خود قرار داده اند و فقط گاهی اوقات از قول مدیران خود مطالبی را اعلام می کنند وناچار هستند در مدت کوتاهی آن را تکذیب کنند.« به راستی در کشور ما روابط عمومی یعنی چه؟»

پیام انجمن روابط عمومی به مناسبت روز روابط عمومی و ارتباطات

۲۷ اردیبهشت سالروز تاسیس انجمن روابط عمومی ایران و روز روابط عمومی و ارتباطات را به عنوان نخستین نهاد مدنی کشور در حوزه روابط عمومی و ارتباطات به فعالان و کارشناسان صدیق و سخت کوش این حوزه صمیمانه تبریک می گوییم و برای دست اندرکاران در این مسیر بسیار دشورا و حساس علیرغم همه کاستی ها و مشکلات این راه موفقیت روز افزون آرزو می کنیم.

سال ۱۴۰۱ وضعیت اقتصاد کشور بسیار تاسف بار بود و جامعه کشورمان با مشکلات زیادی مواجه شد و هرروز به آنها اضافه می شود.

آنچه امروز شاهد هستیم امیدوار کننده نیست و اقشار مختلف مردم به خاطر معیشت،اقتصاد مسائل اجتماعی ، فرهنگی بسیار در مضیقه هستند و این موقعیت امید را از مردم گرفته است.

روابط عمومی مدعی العموم جامعه در مقابل سازمان است که مطالبات ذینفعان و مخاطبین را پیگیری و شفاف سازی و اطلاعات عملکرد ان در راس فعالیتها خود قرار می دهد.

آیا روابط عمومی های ما در این موقعیت می توانند مرهمی بر زخم مردم بوده و مردم را به آرامش دعوت کنند.

به بهانه این روز بار دیگرعلیرغم تمام محدودیتها اصول روابط عمومی را فراموش نکنیم و متعهد شویم و پیمان بندیم که در حفظ حقوق مردم از هیچ کوششی فروگذاری نکرده ، خادم مردم بوده و از بهترین شیوه و راهکار برای پاسخگویی به عموم ،خود را مجهز کنیم و با مردم عزیز میهن هم سو باشیم .

صداقت و درستی را که اصل روابط عمومی است سر لوحه فعالیتهای خود قرار داده و از هرگونه رفتار خلاف این حرفه خود داری و با مردم عزیزمان صادق باشیم.

از کلیه امکانات نرم افزاری و سخت افزاری و فن آوریهای نوین برای ارتباط و تعامل همه جانبه با مردم بهره گرفته و راستگویی را بر بزرگنمایی و اغراق، تبلیغات کاذب و تشریفات زاید ترجیح داده و در راس فعالیتهای خود قرار دهیم

روز روابط عمومی را هر چند برای فعالان این حوزه تمام روزهای سال است، گرامی داشته تا بار دیگر تعهدات خود را یادآوری و به آن پایبند بوده و برای توسعه ارتباطات اجتماعی، انسانی تقویت و غنای این حوزه کوشش کنیم.

این ایام برای کسانی که در این حرفه هستند فعالیت رابسیار مشکل کرده است، سازمانهای کوچک و بزرگ کمتر برای همیشه می توانند انتظار کارکنان و ذینفعان خود را برآورده سازند و مشکلات روز به روز بزرگتر می شود . بحران برای همیشه وجود دارد. اما متخصصین و کارشناسان روابط عمومی در ایام باید حضوری توانمند داشته و سازمان خود را از بحران عبور دهند .

بار دیگر ۲۷ اردیبهشت روز روابط عمومی و ارتباطات گرامی داشته و به فعالان سخت کوش این حوزه و خبرنگاران در رسانه های جمعی که عامل این ارتباط بوده اند و حرفه ای بس دشوار را بردوش دارند تبریک و تهنیت می گوییم .​

​انجمن روابط عمومی ایران

نویسنده: خسرو رفیعی