27 اردیبهشت ماه "روز روابط عمومی"، روزی برای پاسداشت دانش و حرفه ای است که رسالت آن، خدمت به مردم و مردمداری و فرصت بزرگداشت کسانی است که برای آگاهی بخشی، پاسخگویی، صداقت، صیانت از رضایت مردم در دستگاههای اداری، تنویر افکار عمومی و توسعه همدلی اهتمام می ورزند؛ این مناسبت محملی است تا طی یک هفته و از 27 اردیبهشت تا 2 خرداد ماه، مهمترین محورها و موضوعات مرتبط با این حرفه مورد توجه و واکاوی قرار گیرد و پیرامون آنها، قلم فرسایی و مباحثه لازم انجام پذیرد.

بی تردید، امروزه که جهانیان در اثر پاندمی بیماری کرونا و تبعات بعدی آن، بیش از پیش به اهمیت باهم بودن، همکاری و همزیستی و هم خویشاوندی پی برده اند، برای روابط عمومی که جوهره آن، همکاری و تعامل است، پساکرونا، فرصتی را پیش آورده است تا اهمیت و توانمندی و ظرفیت های بالای خود را بیش از پیش نشان دهد .

متأسفانه سرگذشت روابط عمومی در کشور ما، غمناک و تأسف آور است و حدود 8 دهه حیات، نتوانسته است آن را به جایگاه و منزلت بایسته و شایستهای متناسب با ماهیت و ظرفیت های نقش آفرینی و عملکردی آن برساند؛ به عبارتی، کارن امه روابط عمومی در کشور ما به لحاظ نقش دولت در سرنوشت آن و عدم رشد روابط عمومی در بخش خصوصی با اقبال و یا عدم اقبال دولت به خود گره خورده است و همواره براساس نوع نگرش و گرایش دولت های حاکم، دچار ن وسان شدید شده و هم اینک به یقین، دوران قهقهرایی و عقبگرد خود را طی می کند، این در حالی است که توقع می رفت در این 6 سال، بتوان به شکل گیری نخستین دوره طلایی روابط عمومی در ایران امیدوار بود.

شاید یکی از مهمترین دلایل کاهش سرمایه اجتماعی در سالهای اخیر، همین افت روابط عمومی در کشور باشد که در تبیین و تبلیغ دستاوردهای نظام، آن گونه که انتظار میرفت موفق نبوده و از طرفی از ظرفیت های علمی و عملی آن، استفاده لازم بعمل نیامده است؛ نمونه بار ز چنین ادعایی عدم بسترسازی کافی اجرایی و افکارعمومی در افزایش قیمت بنزین در سال گذشته بود که در صورت استفاده از آموزه های روابط عمومی، از طریق درک متقابل با ذی نفعان قابل حل و فصل بود.

در نهایت، ارزیابی ما این است که این مسائل و کم توجهی به دست اندرکاران روابط عمومی در سالهای اخیر و عدم تأمین خواسته ها و مطالبات بحق آنها از جمله در شناسایی این حرفه به عنوان شغل سخت و زیان آور، عدم تخصص محوری در انتصاب مدیران روابط عمومی، فقدان متولی برای توسعه آن، کج سلیقگی و کاهش اختیارات روابط عمومی ها، و اهمیت ندادن به تشکل های روابط عمومی، کار را به جایی رسانده که امروزه نمی توان از پایان مظلومیت "هنر هشتم" سخن گفت و باید از دوام و تشدید مظلومیت آ ن گلایه مند بود و انتقاد کرد؛ در حالی که اگر تقویت روابط عمومی را سرمایه گذاری ارتباطی و مردمی تلقی و به آن عمل می کردیم، ظرفیت عملکردی کم نظیری را شکل داده می شد که قدرتی شگرف داشت و حاصل آن، قدرت نرمی بود که می توانست حمایت افکارعمومی را در پی داشته باشد .

نکته مهم دیگر، آنکه واقعه بیماری کرونا و تلاش موفق خانواده بزرگ روابط عمومی در حوزه سلامت کشور نشان داد که نتیجه توجه به افسران آگاهی و پرچمداران اطلاع رسانی، چگونه در پروژه کنترل و مهار کرونا موفق بود و توانست علاوه بر حساس سازی افکارعمومی، اطلاعات لازم برای مقابله با آن را در اختیار مردم قرار دهد و اگر خانواده روابط عمومی بخش تولید و اقتصاد کشور نیز بتواند چنین نقشی را ایفاء کند، در سال جهش تولید، می تواند اثرگذاری بایسته ای را در این حوزه داشته باشند .

بر این اساس، لازم می دانیم ضمن تبریک "هفته روابط عمومی" به کلیه دست اندرکاران این حرفه در کشور و تقدیر از تلاش موفق خانواده روابط عمومی بخش سلامت در مهار و کنترل بیماری کرونا، بار دیگر انتظار بحق خود را در لزوم همراهی دولت برای ارتقاء و اعتلای حرفه و دانش روابط عمومی اعلام داریم و بر ضرورت تقویت آن به منظور بهره برداری از ظرفیت های بی بدیل "هنر هشتم" تأکید کنیم.

به امید پیروزی بر کرونا از طریق آگاهی، همکاری و همدلی مبتنی بر درک متقابل .

27 / 2 / 1399

خانه روابط عمومی ایران