«آمریکا را تحریم می کنیم» این سخنی است که بسیاری از نماینده های تندروی مجلس به خصوص مجلس یازدهمی ها با آب و تاب پشت تریبون ها به زبان می آورند و آن را نوعی تسویه حساب با آمریکا از بابت تحریم ها می دانند اما از ابعاد حقوقی اگر این شعارها را بسنجیم موضوع کمی فرق می کند، چراکه آیا در ابتدا آمریکا ضرر و زیانی از این تحمیل ها متحمل می شود؟ آیا این تحریم ها اثر گذاری لازم را دارند؟ در همین رابطه با محسن رهامی حقوقدان و فعال سیاسی گفتگو کردیم که در ادامه می خوانید. با گسترش نیوز همراه باشید.

چین هم در مواقع حساس به تحریم ایران رای می دهد

رهامی در این رابطه اظهار کرد: کاری که آمریکا در مورد ما انجام می دهد از سه وجه قابل مطالعه و بررسی است و امکان اعمال تحریم وجود دارد. یک بعد خود آن کشور است بعد شخصی و نیاز آن کشور. هر کشوری باید امکانات و تجهیزات و توانایی های مالی داشته باشد. وقتی می گویند تحریم می کنم یعنی اجازه نمی دهم به کشور من بیایید و یا در بانک های حساب باز کنید و یا فلان کالا را به شما نمی دهم. کشوری که تحریم می شود باید از نظر صنعتی آنقدر توانایی داشته باشد که وقتی کالایی را به او نمی فروشند و یا اجازه نمی دهند از بانک هایش و یا شهرهایش و یا دانشگاه هایش استفاده کنیم، تحریم ها موثر نباشد. کشور تحریم کننده معمولا قدرت بالایی دارد و با تحریم محرومیت های زیادی نسیب کشور تحریم شونده می شود. وجه دوم از نظر تیمی و گروهی است.

وی افزود: وقتی آمریکا تحریم کرد دوستان آمریکا و کشورهای اروپایی مثل ژاپن و کره جنوبی به دلیل احتیاجی که بانک های آمریکا و به صنعت آمریکا داشتند حاضر شدند حرف آمریکا را بپذیرند. سوم جایگاه بین المللی است. آمریکا می تواند تحریم ها را به سازمان ملل و شورای امنیت بببرد متحدینی که در جایگاه بین المللی دارد کمک می کنند و آمریکا می تواند مصوبه بگیرد. کشورهایی مثل چین و روسیه که به ظاهر چندان با آمریکا همراه نیستند در چنین سطحی به تحریم ها رای می دهند. این سه ابزار در دست آمریکا است و کشورهایی مثل ما معمولا هیچ کدام از این سه ابزار را نداریم.

ایران هیچ تاثیر گذاری در آمریکا ندارد

رهامی تاکید کرد: در وجه اول ما نه اقتصادی بالا و قوی در دنیا داریم. و نه در آمریکا تاثیر گذاری داریم. کدام آمریکایی علاقمند است که‌ به‌ ایران بیاید؟ یا اگر ما آنها را تحریم کنیم کار آن ها با مشکل روبرو می شود؟ پول ما بین المللی نیست تا تحریم کنیم . در وجه دوم ما متحدی نداریم که دوستان و همراهان ما آمریکا را تحریم کنند کشورهای قدرتمند صنعتی در اروپا و آسیا متحد ما نیستند تا به تبع ما آمریکا را تحریم کنند. ایران در بین ۱۸۰ کشور حاضر در سازمان ملل هیچ همراهی ندارد کدام کشور بین ایران و آمریکا ایران را انتخاب می کند؟ حتی همسایگان ما مثل عراق و سوریه در جاییکه بحث بین ما و آمریکا باشد حاضر نیستند که در جانب ایران قرار بگیرند چون ما قدرتی نداریم که از آنها حمایت کنیم. در بعد بین المللی نیز در شورای امنیت جایگاهی نداریم که اگر قطعنامه ای بردیم به قطعنامه ما رای بدهند.

تحریم آمریکایی ها ، ایران را منزوی تر می کند

وی ادامه داد: تحریم کشوری چون آمریکا برای ما جز محروم کردن کشور و مردم از داشتن رابطه ای مناسب با جامعه جهانی و جز منزوی کردن خودمان نتیجه ای نخواهد داشت و از این جهت تنها خود را مشغول کرده ایم و مصرف داخلی دارد. مردم نیز این مسائل را می فهمند نه ریال ما قدرت برابری با دلار آمریکا را دارد و نه به لحاظ نظامی و نه از نظر امکانات می توانیم با آمریکا مقابله کنیم بنابراین می توان گفت این مساله حتی مصرف داخلی هم ندارد و بیراهه رفتن است. ایران باید به سمت تعامل برود تعاملی که کشورهایی مثل مالزی و کره و جنوبی و ترکیه یا هندوستان و ژاپن به آن سمت رفتند و این می تواند مدل بسیار خوبی باشد به جای درگیری و هزینه دادن می توان مثل کشوری چون هندوستان عمل کرد که هم سعی کرده است رابطه اش را با چین و روسیه حفظ کند و هم با آمریکا رابطه خوبی دارد و توانسته به توسعه کشورش کمک کند. مالزی و ترکیه از جمله نمونه های خوبی هستند این کشور ها در تعارضات جهانی مواضعی را می گیرند که کمترین آسیب را ببینند.

مجلسی ها اطلاعی از سیاست های جهانی ندارند

این حقوقدان در رابطه با اینکه چرا مجلسی که با بودجه و هزینه ای کلان اداره می شود به حواشی و طرح مصوبات غیر ضروری می پردازد، گفت: بخش عمده به این برمی‌گردد که دوستان حاضر در مجلس اطلاعی از سیاست های جهانی ندارند و بیشتر در غیاب مردم و با نظارت استصوابی شورای نگهبان با شعار بر سر کار آمده اند و از حداقل اطلاعات سیاسی برخوردارند آنها می خواهند کاری کرده باشند چون دو سال از عمر حضور آنها در مجلس گذشته است و مجلس دچار نوعی خود تحریمی است و شناختی از نظامات بین المللی ندارند و تنها می خواهند پز ضد آمریکایی بودن و پز انقلابی بودن بدهند تا به جای منافع ملی کسانی را که آنها را تایید کرده اند راضی کنند.

مجلس اقلیتی نتیجه مطلوب ندارد

رهامی ادامه داد: نمایندگان بیشتر به تایید صلاحیت خود در دوره های بعدی فکر می کنند. در دوسالی که از عمر مجلس گذشته حتی یک گام که به نفع مردم و به نفع اشتغال و به نفع سفره مردم باشد برنداشته اند. این جمع از سال آینده کم کم به تبلیغات می پردازند. شهری که ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار رای داشت با ۲۰ هزار رای یا با ۱۵ هزار رای نماینده به مجلس فرستاده است از این رو این افراد نمایندگان اکثریت مردم نیستند و در غیبت مردم در پای صندوق های رای مجلسی اقلیتی تشکیل داده اند و به انتشار دیدگاه های طیف موافق خود می پردازند و به جای تایید رضایت مردم و خداوند تنها به تایید رضایت کسانی مشغولند که آنها را به مجلس فرستادند. جهان‌بینی این طیف تا نوک دماغشان است و نمی بینند که این سیاست ها جز زیان و تحمیل هزینه برای زندگی مردم خیری نخواهد داشت.